Dinsdag 30 mei 2023
Van de nachtelijke regen kwam niks terecht. Die Spanjaarden…je kan er niet van op aan, ze doen gewoon waar ze zin in hebben.
Behalve de man van het lijkenhuis, die naar z’n werk komt, zien we niemand. Heerlijk!
Vanochtend kraait de haan, de hond blaft en wij trekken verder, dat wil zeggen: eerst een eindje terug naar Astorga om er de kathedraal te bekijken. Het complex achter de oude stadsmuur vonden we er gisteren imposant uitzien.
Op het dichtbijgelegen parkeerterrein moet je het zelf maar een beetje uitzoeken; er zijn niet echt afgebakende plaatsen, wat z’n voor en tegen heeft en je moet goed uitkijken dat je niet op een rijstrook gaat staan, zodat je de boel blokkeert.
Eerst belonen we een violist die op straat Imagine van John Lennon staat te spelen en ik roep een beetje populair ‘Viva John Lennon’. Ik had ook kunnen zeggen, dat de muziek ontroert. De man doet wat ie ‘moet’ doen, hij knikt en lacht even. Soms word je zo blij van jezelf….
Na de kathedraal van buiten te hebben bekeken, waarbij we al aardig onder de indruk zijn van de hoofdingang, kopen we een kaartje in de winkel, die erbij hoort. Er blijkt ook een museum te zijn, dat we eerst bekijken en daar zijn erg mooie dingen te zien: prachtige middeleeuwse boeken, beelden, schilderijen, de schatkamer…teveel om op te noemen. De kathedraal zelf stelt zeker niet teleur. Wat opvalt bij binnenkomst zijn de dikke pilaren, je zou ze wat plomp kunnen noemen, maar ik vind ze mooi en passend in het geheel. Verder denk ik niet dat het zin heeft om hier door te gaan met beschrijven. Velen van jullie zullen, net als wij, menige beroemde kathedraal hebben bezocht, waar volgens de kenners deze mogelijk niet aan kan tippen. In elk geval hoort deze voor ons bij de mooiste die we hebben gezien.
Jammer dat de oude kerk die naast de kathedraal staat, gesloten is. Daar had ik ook graag binnen gekeken. We staan nog wat na te praten bij de kathedraal en Gerda zegt: “Dus die Santiagogangers komen hier een stempel halen”. We hebben namelijk ontdekt dat je onderweg naar Santiago stempelposten hebt, vergelijkbaar met de Elfstedentocht. Ik wist dat niet. Een fietser die bij ons in de buurt staat, hoort wat Gerda zegt en gaat erop in. Een Nederlander dus. Voor we het weten, zijn we heel geanimeerd aan een gesprek bezig. Hij vertelt heel open over de zwaarte van de tocht en hoe hij er soms doorheen zit. Maar ook over zijn motivatie om hieraan te beginnen en vooral om het vol te houden. Hij is de tocht een maand geleden begonnen, samen met zijn vader, die jammer genoeg in Parijs is afgehaakt. Hij is alleen doorgegaan, maar merkte gaandeweg dat hij teveel bagage bij zich had en dat met name het elke avond opzetten van je tent, boodschappen doen en voor je eten zorgen, teveel was na een dag fietsen. Nu slaapt hij in hostals, heeft zijn slaapzak weggegeven en het teveel aan bagage naar huis verstuurd. Als ik het goed heb onthouden, is hij zijn tocht begonnen in Zierikzee, waar zijn ouders wonen. Verder zijn de ziektes van zijn schoonouders een grote motivatie voor deze tocht en hij heeft al zo’n € 8000,- bij elkaar getrapt, vertelt hij. Hij schrijft over zijn fietstocht op Polarsteps, maar ik ben er niet zeker van hoeveel informatie ik daarover met jullie kan delen.
Als Ger en ik aan de koffie met tortilla gaan bij een bar, komt hij weer langs en we nodigen hem van harte uit om aan te schuiven, wat hij gelukkig doet, want we hebben het gevoel dat we nog lang niet uitgepraat zijn. Het is heel fijn om te merken hoe open hij is over zijn emoties en gedachten m.b.t. zijn avontuur. A.s. weekend ontmoet hij zijn vrouw in Santiago, die hem daar verwelkomt, waarna ze samen een week naar Lissabon gaan. Nou, dit is in grote lijnen het verhaal van onze ontmoeting met Leroy. Ik hoop dat hij zich erin kan vinden. Want ik weet maar al te goed dat als je samen iets beleeft, de één daar een totaal ander verhaal over kan hebben dan de ander. Zo ging ik ooit met een vriendin naar een film, die allebei graag wilden zien. Toen we na de voorstelling bij haar thuis waren en zij aan haar man vertelde waar de film over ging, dacht ik My God, die heeft een heel andere film gezien dan ik!
Eén ding meen ik zeker te weten: Leroy heeft dankzij ons de tortilla ontdekt.
Onze Pinksterboodschappen zijn op dus we boffen dat er aan de overkant van het parkeerterrein een Familia supermarkt is.
De rit die we daarna maken over de LE-451 naar Riello is saai. Geen mooie dorpen, beetje ongeïnspireerde lintbebouwing en het landschap voegt er niks aan toe. Na Riello willen we bovenlangs León naar Boñar en van daaruit richting noordkust. Om een uur of vier gaan we uitkijken naar een overnachtingsplek, mede omdat we onzeker zijn over het weer; er lijken zich buien samen te pakken en dan moeten we niet op een te zachte ondergrond staan.
Park4Night heeft niet veel keuzes; we zien hier ook de hele dag geen camper rijden. Parkeerplaatsen bij het plaatselijke zwembad van Barrio Estación lijkt de beste optie en dat is het. Buiten het dorp, veel groen. Rustig. Alleen de ooievaars vliegen ons om de oren.
Menu van de dag: Gebraden merguezworstjes, roerbakgroenten: spitskool en worteltjes met knoflook.
Vogel van de dag: witte kwikstaart. Of had ik die al eerder?
Nog een nawoord voor Leroy: de titel van dit verhaal en dan bedoel ik het toitoitoi, vind ik eigenlijk niet leuk. Ik heb een hekel aan de uitdrukking, en als ik die bijv. op TV iemand hoor bezigen, denk ik ‘getver’. Ik wilde iets wat rijmt op je naam, hiephoi had ook gekund. Hoe dan ook…heel veel sterkte bij de laatste loodjes, het gaat je lukken!