4 november 2023

Denk niet dat wij snelle beslissers zijn wat betreft keuze van reisbestemming. Hoewel..in eerste instantie waren we het er snel over eens: Marokko. Het plan was om tijdens deze reis het Atlasgebergte uitgebreid te verkennen, omdat we dat tijdens onze vorige bezoeken aan het land hebben verzuimd en wie wat bewaart die heeft wat. Tot het nieuws van de zware aardbeving ons bereikte. 

Het idee dat wij daar met onze glimmende camperbus langs de puinhopen zouden rijden voelde en voelt nog steeds ongemakkelijk. De oproep van de Marokkaanse minister van toerisme om toch vooral te blijven komen, verandert daar niks aan; onze bijdrage aan het inkomen van de (getroffen) bewoners mag geen naam hebben. We slapen en eten in de bus, hebben geen taxi nodig en kopen geen souvenirs, enkele uitzonderingen daargelaten. 

Ok, door het stof zou de auto waarschijnlijk veel van z’n glans verliezen en we besteden geld aan  boodschappen en bij tankstations, maar toch.  

Aantrekkelijke alternatieven vonden we niet gemakkelijk. Vliegen naar een (verre) bestemming en daar een auto huren, sprak op dit moment niet zo aan, hoewel we dat meermalen met veel plezier  en succes hebben gedaan. De wens om met de VW op pad te gaan, voerde echter de boventoon. Daarbij vielen landen als Spanje, Italië, Portugal en Griekenland af; daar zijn we ‘pas’ nog geweest. Voor bijvoorbeeld Scandinavië, Ierland en Georgië komt de winter te dichtbij en intussen liep de agenda vol met afspraken; onderhoudsbeurt voor de auto, vaccinaties, vervanging voorbanden, mondhygiëniste, kapper, verjaardagen, eten met familie en vrienden. Allemaal nodig, nuttig, lekker en gezellig. 

Intussen was in Domburg en later in Scheveningen de NK Surftour bezig, door ons de NK Golfsurfen genoemd. Ik hoor jullie al grommen: ‘lekker belangrijk’ en in wezen is dat natuurlijk zo. Ware het niet dat kleinzoon Kick van Gerda (en daardoor ook een beetje van mij) één van de deelnemers is bij de Grommets. Dat woord kenden wij ook niet, het is de naam voor jonge surfers t/m 16 jaar. 

In Domburg werd hij 2e en in Scheveningen eerste, wat inhoudt dat hij a.s. week met alle deelnemers in Les Landes vertoeft, waar eerst nog wat wordt getraind en zoals het er nu naar uitziet, vanaf woensdag om de prijzen wordt gestreden. Zijn hardwerkende ouders hebben geen tijd om erheen te gaan en ineens hoor ik mezelf zeggen: “We kunnen natuurlijk ook de auto pakken en naar Les Landes rijden”. Dat is niet aan dovemansoren gezegd, want wat is er nou leuker dan je (klein)kinderen toejuichen? 

Les Landes nemen we op de koop toe. Over de stranden en de zee geen slecht woord, toch hadden we na onze laatste rit door de streek besloten dat we er niet meer heen zouden gaan. Want afgezien van strand en zee vinden we het er saai; eindeloze naaldbossen, om de honderd meter een rotonde en oninteressante bebouwing. Maar nu krijgt het geheel een flinke Kick! 

Na Les Landes zien we wel waar we terechtkomen, afhankelijk van het weer en waar we zin in hebben. Een afwisseling van musea met vogels is een mogelijkheid. Zo lees ik dat er in de herfst in het Lac du Der duizenden kraanvogels verblijven. Maar ja, ben je net iets te laat dan zijn ze alweer doorgetrokken naar Afrika. 

Wat ik nog moet melden is dat door de storm van afgelopen week het NK in Les Landes op erg losse schroeven is komen te staan. Er was (is?) daar een surfverbod en de organisatie van de NK is al bezig om te bekijken of de wedstrijden naar Scheveningen kunnen worden verplaatst. 

Mocht dat gebeuren dan blijven we nog een dag of wat in Nederland, want op 8 november wordt Gerda’s oudste kleinkind 21 en hoe leuk zou het zijn om bij het feestelijke etentje te zijn waarmee dit wordt gevierd. 

Vanaf dit punt in mijn relaas is het zaterdagavond en we hebben bericht gekregen dat de finale definitief in Les Landes gaat plaatsvinden. De auto is bijna ingepakt, de water- en dieseltank gevuld. De buurman wil onze twee vetplanten af en toe water geven (vet!) en twee lieve vriendinnen zorgen ervoor dat onze stemmen voor de Tweede Kamer op de juiste plek terechtkomen. Een belangrijke vraag is nog hoeveel elektriciteit het zonnepaneel ons zal opleveren als de zon niet of weinig schijnt. 

Onze eerste buitenlandse ervaring hebben we ook al achter de rug; in de loop van de middag stelden twee andere lieve vriendinnen voor om vanavond samen Oeigoers te eten bij The Silk Road. In vele opzichten avontuurlijk. Dumplings die we hadden besteld (dachten we) en die gelukkig niet op tafel kwamen omdat we aan de rest van de gerechten onze handen met stokjes al vol hadden. Om over onze magen niet te spreken! Kipstukjes met bot en zonder hete peper, die toch overladen met peper werden geserveerd, maar daarna uiterst klantvriendelijk werden vervangen door kipstukjes met bot zónder pepers. Thee in plaats van alcohol. 

De medewerkers waren heel vriendelijk, het eten smaakte goed, vooral de sperziebonen op z’n oeigoers. De thee werd telkens kosteloos aangevuld. 

Na het etentje hebben we gevieren onder het genot van gemiste wijn en koffie de problemen in het onderwijs grondig geanalyseerd en zijn in goede harmonie uit elkaar gegaan. 

Beste lezers, ik laat ook jullie nu even alleen. 

Welterusten! Jullie horen nog van ons. Met foto’s.