Woensdag 8 juni 2022

Nog even over gisteravond; wat was het warm! Omdat alle openingen in de bus ook echt open stonden, vloog het ongedierte ongehinderd in en helaas niet zo gemakkelijk uit. Vliegen, grote en kleine muggen, motten, wespen, dazen en alles wat er op lijkt en eigenlijk iets anders is. En dan komt het moment dat het licht aan moet, omdat je anders in het duister tast. Daarvan is weer het gevolg dat alle openingen dicht moeten, behalve de raampjes in het hefdak, waar gaas voor zit, wil je voor het slapen gaan niet nog een uur insecten moeten vangen. En daar zit je dan om een uur of half 10 in een bijna dichte, bloedhete auto, waarin, als je thee wil drinken, ook de gasvlam nog even aan gaat. 

Gerda zat er helemaal doorheen. Ze wilde alleen nog in een hotel, wat zeg ik, zélfs een B&B kwam in aanmerking en dat wil wat zeggen, want daar ben je ‘verplicht’ om te socializen met de uitbaters. De oorzaak van dit alles is de hitte, die er voor zorgt dat alle energie opgaat aan het overleven ervan. 

Genoeg geklaagd. We hebben een prima nachtrust gehad, alle verkeer rijdt op afstand aan ons voorbij en niets of niemand komt het pleintje op waar wij staan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij het verlaten van het dorp komen we langs restanten van een Romeins aquaduct, die we gisteren ook zagen liggen. Nu nemen we de tijd om er te stoppen en rond te lopen. Het is een fijne plek en de zon laat het heldere water van de rivier, dat onder de afgebrokkelde bogen doorstroomt, glanzen. Terwijl ik er alleen sta, Gerda is al naar de auto, voel ik me onverwacht verdrietig en de tranen die erbij horen, laat ik vrij. Het is wel toepasselijk op deze plek, al dat water. Ik had dit ook niet kunnen opschrijven, toch kies ik ervoor omdat ik zeker denk te weten dat iedereen ervaringen met zich meedraagt, die op enig moment kunnen leiden tot soortgelijke emoties. 

Lefkas is ons doel vandaag. De overgang van het vasteland naar het eiland is bijzonder en mooi. We kijken steeds uit naar het nauwe Kanaal van Cleopatra, waarover wordt geschreven in ons Griekenlandboek. We zijn het niet overgestoken, maar er onderdoor gereden, denk ik, door die ene lange tunnel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na veel water is het eerste wat we zien een rood dak dat uitsteekt boven het zeeoppervlak, zodat je denkt ‘het lijkt wel of er een huis in zee is gebouwd’. Dat klopt, hoewel het ook een kerkje kan zijn. Er blijken twee ‘huizen’ in het water te staan, die op enige afstand van elkaar liggen op een smal soort zandbank, die ver zee in loopt en zo te zien, alleen bij eb te bereiken zijn. Maar misschien is dat te Nederlands gedacht. 

Verder liggen er links en rechts van ons prachtige wetlands, met op het eerste gezicht weinig vogels. Parkeerplaatsen langs de weg, waar je even de verrekijker kan pakken, zijn er niet. 

De volgende stop is een mooie haven bij de overblijfselen van een oud fort plus kleine vuurtoren. De haven is niet ‘mooi’ in de gebruikelijke zin van het woord, het is een vergane gloriehaven. De gebouwen die er staan, zijn op een mooie manier in verval aan het geraken en er hangt een ontspannen sfeer, tegelijkertijd is het ruig. Hier willen we best blijven tot morgen, alleen..het is nog vrij vroeg en we zouden er in de brandende zon staan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Over een weg door het water met aan één kant een strook strand rijden we Lefkas op en kiezen voor de oostelijke route naar het Zuiden. Het is even wennen want alles is gericht op toerisme: de ene B&B na het andere hotel, appartementenverhuur, vakantievilla’s, het houdt niet op. De plaats Nydri spant wat dat betreft de kroon. Een paar kilometers winkel aan restaurant aan café aan tattooshop etc. en dat aan beide kanten van de smalle straat. Bij het verlaten van deze Griekse kermis is er een bewaakt terrein, waar je voor €5 een nacht in de rij kan staan. Doe maar niet. Dan liever een gewone camping, waar we onze kleren kunnen wassen en drogen, het wordt tijd! 

Bij het dorp Poros staat een tentje op de kaart en het lijkt rustig aan zee te liggen. Klopt. De toegangsweg is eens zo lang als ze aangeven op een bord, zes i.p.v. 3 km. en behoorlijk steil; de heel route in z’n 2. Met name het laatste stuk naar de receptie van de camping spant de kroon en we zijn écht wel wat gewend. En het kan altijd erger: van de receptie naar de camping zelf! 

“Hier staan vast alleen tenten en kleine buscampers net als wij”, zeg ik tegen Ger, “want met iets groters kom je nooit deze kronkelhelling terug op, als je er al afkomt”. 

Tot onze verbazing staan er dus wel grotere campers en dan blijkt dat er een andere ingang is via het strand. 

De camping ziet er goed uit, kleinschalig, tussen de boomgaarden, veel schaduw en een minuut lopen naar het kiezelstrand, waarbij een paar kleine restaurants staan. 

Lekker relaxen en na een poosje zegt Ger: “Ik wil hier wel 2 nachten blijven en helemaal bijkomen”. Ik ben het ermee eens. Anders moet ik nu direct m’n kleren gaan wassen en daar heb ik helemaal geen zin in. Komt allemaal morgen, heerlijk. 

Bij het aquaduct vlogen veel zwarte libelles, waar we niks over vinden in ons insectenboek of op internet. 

Menu van de dag: rijst als gisteren, worst als gisteren, roerbak kool, wortel, knoflook, sojasaus. 

Het valt op dat het in Griekenland buiten vaak zo lekker kruidig ruikt.