Dinsdag 1 november 2016

’t Was rustig op de parkeerplek en ook vanochtend tot een uur of 9 zien we niemand. Daarna beginnen de strandgangers te arriveren.
Gerda probeert nog wat vogels te scoren, valk, witte en gele kwikstaart, veel Vlaamse gaaien, maar iets bijzonders zien we niet. Wel regelmatig aparte vogelgeluiden. Alleen dat schiet niet op, we kennen de geluiden te slecht om er een vogel bij te bedenken.

Tegen half één zijn we in Capalbio, na wat WiFi-getob in een raar dorp met een grote, gesloten supermarkt. Omdat het in een bar niet lukte, dacht ik laat ik de free WiFi van de gemeente eens proberen. Bij het inloggen moet je je telefoonnummer invoeren en raad wat de ontwerpers hebben bedacht: +39 staat voorgeprogrammeerd!
Goed, we parkeren de auto op hetzelfde parkeerterreintje van gisteren en nemen op een bank in de zon het menu door met behulp van “Hoe zeg ik het…”
Daarna lopen we nog een rondje om te zoeken naar aanwijzingen waar de tuin van Nikki de St. Phalle zou kunnen liggen. Niks te vinden.
“Dat is toch belachelijk”, zeg ik tegen Ger, “heb je zo’n bezienswaardigheid in je dorp en niks verwijst er naar”. Googelen kan ook niet, want er is slechts één restaurantje met WiFi en daar eten wij niet. Vragen dan maar in een houten huisje waar ze heerlijke worsten en kaas verkopen. Aha, de tuin is niet in Capalbio, maar hier 6 km. vandaan in Pescia Fiorentina.

Italië en zijn monumenten..

Wat eten wij bij Tullio? We kunnen de truffel niet weerstaan en nemen allebei huisgemaakte ravioli, van die heerlijke dunne velletjes, gevuld met ricotta en spinazie en royaal geschaafde verse truffel er op. Welke dressing er over zit, weet ik niet, vast iets met een mooie olie, in elk geval is het heerlijk! Daarna ‘Toscaanse involtini’ met eekhoorntjesbrood en een bakje aardappelpuree. Ook prima, alleen voor mij teveel, drie involtini’s. Ik zou wel graag wat meer paddestoel hebben gehad. Verder had Gerda een portie gegrilde groentenmix besteld en ik artisjokken. Daar ging iets mis. De groenten waren allemaal door het deeg gehaald en daarna gefrituurd en dat vinden wij niet lekker. De smaak van de groente valt helemaal weg en het is veel te zwaar. Ik heb geprobeerd die deegkorsten er wat af te pulken en hield meer korst over dan er groenten waren.

Op de Engelstalige kaart, die we hadden gevraagd, stond ‘Batter fried…’ Ik nam aan dat het een vertaalfout was en dat er ‘butter fried’ werd bedoeld. Foutje? Ik ken het Engelse woord ‘batter’ niet.

Een heerlijke rode huiswijn maakte het geheel af.
Hoe dan ook, we hebben heerlijke gerechten gegeten, de truffel vergeten we nooit meer en het was gezellig. Ook leuk om te kijken hoe de Italianen het doen. Ze eten veel meer dan wij en sommigen waren al zo dik! Eén man bestelde nog vlug een tweede grappa toen zijn vrouw al met het kind naar buiten was en hij nog moest afrekenen.
Een jonge man kwam met zijn ouders en heeft er geen woord mee gesproken. Tablet op tafel en oordoppen in, vlug een boord spaghetti naar binnen werken en maken dat je wegkomt.
Verder viel er nog een grote lijst op de grond, toen iemand zich tussen de muur en de stoelen door moest wringen. Niemand die er op let. En bij weer een andere familie komt er bij vertrek een grote hond onder de tafel vandaan!
Wij drinken onze eigen koffie, die we nog in de thermoskan hadden, met een likeur wederom op de bank met uitzicht op zee. Hoe Nederlands kan je zijn?

Tijd voor Nikki. Pescia F.na staat niet op de kaart, noch op de GPS of de autonavigatie. Gelukkig wel op een richtingbord gewoon bij het verlaten van Capalbio. Op zich bijzonder: hoe komt Nikki er bij om op zo’n plek een beeldentuin te willen?
De rit er naar toe is mooi, alleen is het nog lastig om de tuin te vinden. Hij ligt een kilometer of wat buiten Pescia. In Italië staat bijna nergens vermeld hoeveel kilometers een bestemming nog rijden is. Dus wij zien dat bord van die tuin, volgen de richting, maar na een paar kilometer door de polder gereden te hebben, terwijl het bord niet wordt herhaald, denk je ‘we zitten verkeerd’ en draai je om. Niet doen….gewoon doorrijden! Ineens staat er op een plek waar je het totaal niet verwacht (boven op de rem) een onopvallend pijltje dat wijst naar de ingang van de tuin.
Het is er groot, leeg en doodstil. Mens noch auto te zien. Je raadt het al: ze zitten vanaf 15 oktober in de winterstop. We hadden het leuk gevonden om er te kijken, hoewel we niet echt grote fans zijn van haar werk.

‘Ons pleintje’

Wat nu? Blijven we hier slapen of gaan we terug naar Capalbio? We houden vast aan ons plan om daar te overnachten en zo staan we met een prachtig uitzicht, bij invallende duisternis, geheel alleen op het schilderachtige pleintje.

Een menu van de dag komt er niet meer van. Alleen wat parmaham bij de borrel.

Vogel van de dag: winterkoninkje.

In de loop van de avond begint er een dier (vogel?) te fluiten. Dat hadden we heel in het begin van de reis ook. De hele nacht door om de 3 seconden een ‘fluit’. Gek werd je ervan. Hopelijk is deze minder ritmegevoelig.