De retorische vraag waarmee Gerda de dag afsloot, luidt: “Waarom doen we dit?” En voegde er aan toe: “We kunnen ook gewoon lekker genieten in Amsterdam, van cultuur, onze familie en vrienden”. Met andere woorden: het was een bewogen dag. 

De eerste blik op Rusland: een degelijk hekwerk door het land met daar bovenop dikke rollen fel glimmend scheermesdraad.

Letland uit, viel me niet echt mee. Meestal gaat een land verlaten vrij snel en probleemloos. Hier besteedden ze er de nodige aandacht aan met veel in te vullen formulieren.

Dan de Russische kant. De meeste mensen waren niet vriendelijk, maar vielen binnen de categorie douaneambtenaren in de kwalificatie ‘normaal’. 

Eén uitzondering: een geblondeerde vijftiger, vrouw, die zich erg onbehouwen gedroeg, zowel in woord als gebaar. Op luide commandotoon beet ze ons in het Russisch toe wat we fout hadden gedaan. Tja, als je ons twee identieke formulieren toewerpt, met een onverstaanbare snauw erbij, dan vullen wij braaf elk een formulier in. Het was de bedoeling dat ik ze allebei zou invullen. Ik zal er verder niet over uitweiden, want moet er voor zorgen dat dit verslag, qua lengte,  binnen de perken blijft.

De voorlaatste fase bij de Russische grens bestond uit het op bevel openen van lades, kastjes en kleppen, waar slechts een vluchtige, schijnbaar ongeïnteresseerde blik in werd geworpen. Daarbij vergat ze zelfs nog een paar essentiële ruimtes. Direct daarna werden er foto’s van het interieur van de auto gemaakt en kwam er een mevrouw met een spiegel aan een lange stok onder de voorstoelen kijken. 

Toen dat alles in hun hokje was geëvalueerd, kregen we onze documenten terug en konden we met onze uien, knoflook, tomaten, roomboter en kaas de Russische bodem besmetten. Alles smaakte nog beter dan vóór de grens.

Nu zo snel mogelijk roebels kopen en simkaarten voor telefoon en iPad. Een vrouw bij een tankstation verwijst ons naar een locatie verderop om te wisselen. Simkaarten kunnen we kopen in een houten hokje dat zo’n beetje naast de benzinepompen staat. Daarbinnen heeft een jonge vrouw behalve een stoel om voor het loket te zitten ook een bed staan. Veel meer dan 6m2 kan het geheel niet zijn. 

Al ‘pratend’ blijkt dat ze ook geld wisselt. Vreemd dat die van het tankstation dat (zgn.?) niet weet.

Goed, kaartje gekocht, 10 Mb! Anders had ze niet, begreep ik. Volgens mij is dat niks, maar vooruit, het kostte ook niks. Hele verwarring: kan wel in iPad, niet in iPad etc. Ik koop het kaartje en doe het in m’n telefoon. Daarna dient er blijkbaar nog iets gebeuren, waarvoor ik weer moet betalen. Ik snap er niks van. Ze loopt met ons mee naar de winkel van het tankstation, waar de WiFi er uit ligt. Daar had ze niet op gerekend. Een man biedt hulp aan, incasseert mijn betaling, tikt wat op z’n mobiel en voilà, dat moet het dan zijn. Niet dus, in elk geval kan ik niet het internet op met m’n telefoon. Soit, ik heb er flink genoeg van. Wegwezen hier en naar een stad met een behoorlijke winkel, waar ze héél misschien ook nog 2 woorden Engels praten. 

Vreemd toch, dat iedereen hier alleen maar Russisch spreekt! 😉 

De M9 op naar Moskou. Op de kaart een dikke oranje lijn, waarbij we ons een vierbaansweg hadden voorgesteld. Echt niet! Tweebaans met hier en daar veel gaten en max. 90km./uur.

De navigatie met de open source Maps is wat meer basic en af en toe onbegrijpelijk. Zo is op de Garmin de afstand tot Moskou tweemaal zo groot als op de papieren kaart. En terwijl op het scherm onze positie op de M9 correct wordt aangegeven, roept de Garmin-man steeds dat we een onverharde weg in moeten slaan om op de M9 te komen. Voorlopig blijven we hem dus Gar-min noemen.

Het wordt toch Velikije Luki, waar we een slaapplek gaan zoeken. We wilden eerder stoppen, maar de dorpen en terreinen langs de route zijn moeilijk bereikbaar. Elke zijweg van de M9 is zandpad en modderspoor met hier en daar grote diepe plassen. Geen zin om daarin vast te lopen. 

Velikije blijkt ook lastiger dan we dachten. Weinig vrije, openbare ruimte. Sportvelden, ziekenhuis met evt. grote parkeerplaats, niet te vinden.

Een jonge vrouw, die wat Engelse woorden kent, zegt dat we nog niet echt in de stad zelf zijn en wijst ons de weg. Maar we hebben er geen zin meer in.

We besluiten gewoon in een zandstraat op de grasstrook aan de zijkant te gaan staan. Even vragen aan een bewoonster. Van haar mag het, maar ze gaat overleggen met onze buurvrouw van het huis waar we bijna voor staan. Daar durven wij het hek niet door om reden van een fel blaffende herdershond. Gelukkig is alles hier prima dichtgetimmerd met schuttingen. We krijgen goedkeuring. Laat, maar toch! Half 8: wijn en bier! Hoe meer biertjes Gerda op heeft, hoe leuker ze het straatje vindt!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O ja, nog even naar de buurt-Spar, op 50 meter afstand, alwaar een bak met hanenpoten bij de vleesafdeling staat! Doet me denken aan mijn jeugd in Zuidzande. In de slachttijd aten we oren en poten van het varken. Ik word nog misselijk als ik er aan denk. We deelden nl. een varken met mijn oma en opa en zoals nu heel trendy is, aten mensen alles op van het dier. 

Wat doe je in hemelsnaam met hanenpoten? Frituren? Die dingen moeten toch niet om door te bijten zijn? Je kan er maar het beste in schrijven.