Dinsdag 7 juni 2022

Inderdaad, we worden wakker in dichte mist en 14°, dat dan wel weer. Om 7 uur rijdt de politie langs (houen zo!) en Ger heeft vannacht lang wakker gelegen, muziek op het kerkhof: death metal!  🤣
Om half 10 is het al weer 19° en de mist is bijna verdwenen. De Belgen zouden zeggen ‘amai, da ga d’ier rap zunne!’ 

Gerda haalt een jerrycan water bij het kerkhof en komt bijna ontroerd terug: 

“Toen ik het hek open had gedaan, stond ik pal voor een graf waarbij een portretfoto staat van een boerenechtpaar en vóór die foto liggen twee eieren”. Geweldig, dat moet ik zien! 

Verder zitten er hoogstwaarschijnlijk Italiaanse mussen om ons heen (o.a. bruin op de kop i.p.v. grijs): vogel van de dag. 

Een vriendelijk echtpaar komt voor de tweede keer langswandelen en zo goed en kwaad als dat gaat, wisselen we wat vriendelijke woorden uit. Bij ons vertrek zwaaien we naar de mannen op het dichtbijgelegen caféterras, die enthousiast terugzwaaien. 

En we hebben de eerste kop oploskoffie op. Het resultaat daarvan zal ik pas weten als ik, eenmaal thuis, de scrypto van de NRC weer onder handen neem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tegen de tijd dat we in Metéora zijn, verandert het landschap in die zin dat er wat vreemd gevormde kale bulten op de heuveltoppen verschijnen. In het dorp zelf heb je direct zicht op de eerste geërodeerde rotsen met daarop een klooster. Het is een indrukwekkend geheel en ik moet bij alles wat daar zo hoog is gebouwd steeds maar denken aan de moeite die het heeft gekost om dat voor elkaar te krijgen. 

Zonder denigrerend te willen doen: we rijden het standaard rondje, dat wil zeggen de route waarlangs de kloosters liggen en waar om de klipklap parkeerruimte is voor wat auto’s, zodat je kan uitstappen en van deze kant van de bergen van het uitzicht kan genieten en natuurlijk foto’s maken. Dat laatste lukt niet steeds omdat er op die uitkijkpunten meestal mensen voor je neus en lens staan. Met andere woorden: het is er overal druk! Dat zijn we sinds we de kust hebben verlaten niet meer gewend, en zelfs dáár viel het meestal nog mee. Hoe dan ook, het is fijn om even iets héél anders te zien, mooi en bijzonder.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de plaats Kalampaka is het rondje klaar. Tijd voor een keuze: gaan we eerst de streek Zagória bekijken of willen we naar de kust. Het wordt de kust en Zagória bewaren we voor later deze maand, wanneer we op weg zijn naar de stad Igoumenitsa, waarvandaan we over zullen varen naar Italië. Jawel, we hebben de overtocht naar Ancona geboekt voor 24 juni, geen zin om de hele rit terug door de Balkan te maken. 

Vóór Ioánnina maken we een bocht naar het zuiden, de E951 op en toetsen Árta in. We willen ergens langs die route overnachten, alleen zoals altijd is het niet zo simpel om in de bergen iets te vinden. En natuurlijk heeft dat te maken met minder vlakke ruimte. 

Ik zie een bord ‘War Museum’ en Park4night laat zien dat het niet ver is. We slaan rechtsaf en moeten bijna direct de berm in voor vier auto’s die ons tegemoet komen en niet zómaar auto’s. Zo te zien, zitten er hoge militairen in. Twee auto’s hebben een rood nummerbord met gele ster(ren) en de andere twee zwaailichten. Zouden ze misschien geweten hebben dat wij ook kwamen?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij het kleine museum zijn twee soldaten achtergebleven, die ons vertellen dat het nu is gesloten, morgen zijn we weer welkom. Dat we hier wilden overnachten hebben we niet verklapt, wie weet komen die vier auto’s dan weer terug! 

Een andere suggestie van Park4night is een plaats boven een meer, maar de routebeschrijving klopt voor geen moer; we gaan volledig de mist in en mogen blij zijn dat we nog uit het doolhof komen. We doen het zelf wel en bekijken verschillende mogelijkheden onderweg. Zo komen we terecht bij de kerk van St. Nectar in….? Géén idee! Van de kaart en de navigatie worden we niet wijzer. Maar we staan er erg naar ons zin. 

Bij één van de huizen, die op ons uitkijken, en andersom, willen we even checken of ze er problemen mee hebben dat we hier staan. De ervaring heeft ons geleerd dat dat meestal goed werkt. Het duurt lang voor we iemand van de bewoners buiten zien lopen en als het eindelijk zover is, gaan we er direct op af. Deze mensen spreken geen Engels, maar hun buren zijn er als de kippen bij en daaraan kunnen we in het Engels vragen of ze er bezwaar tegen hebben dat we vannacht blijven slapen. Geen enkel probleem en als we ergens gebrek aan hebben, eten of zo, hoeven we maar te kikken. Het is hier veilig, zeggen ze, alleen…wèl goed uitkijken dat er geen slangen in de auto kruipen! 

Menu van de dag: rijst met zwarte olijven, wortels met tsatziki, en bijzondere gekookte en gerookte runderworst van de Lidl…