Donderdag 11 mei 2017

Titel: Uitgeteld

Alle voorwaarden voor een heerlijke nachtrust waren aanwezig hier bij het hotel. Alleen het verkeer werkte niet mee, het bleef ongeveer de hele nacht doorrazen. De brommers zijn het ergst. Vrachtwagens ook, maar die rijden hier nauwelijks.

We zeggen de broers gedag en bedanken hen voor hun gastvrijheid. Een aanrader dit hotel.
Het plan is om vandaag via Shahdad naar het dorp Deh Seyt te rijden, daar te overnachten en morgen verder door de woestijn naar Birjand, over de weg die door de kaluts loopt. Kaluts zijn een soort door erosie gevormde sculpturen. Mag je niet missen, lezen we. Ze zijn echt een toeristische attractie. Je kan met gidsen allerlei trips er naar toe en doorheen maken. Dat gaan we niet doen; in de LPlanet staat dat de weg die we gaan nemen er kilometers lang doorheen loopt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het laatste tankstation in Kerman rijden we voorbij, beetje stom, want we willen met een volle tank aan het woestijnavontuur beginnen. Gelukkig is er voor de afslag naar Shahdad nog één, ongelukkig genoeg ligt het langs de rijbanen van het tegemoetkomende verkeer en daar zitten honderden meters ruig land tussen. Kortom het wordt een heel gedoe, beetje vervelende mannen bij de pomp, 5 km. terugrijden om weer op onze rijbanen te komen enz.
Daarna blijft Wim ineens achter, terwijl wij doorrijden in de veronderstelling dat het verkeer tegenzit, hij een foto maakt o.i.d. en dat hij ons, als altijd weer vrij snel zal inhalen. Deze keer duurt het langer dan normaal en als we elkaar weer spreken bij een stop langs de weg, blijkt dat zijn koelkastdeur open was gegaan. Toen hij dat had verholpen en ons wilde inhalen, waren we aan het stijgen en reden wij gewoon te hard voor hem. Dat hadden wij niet goed door omdat we weer met het dagelijkse 3000 toeren-kwartier bezig waren. Wim niet blij, begrijpelijk, dus al met al een beetje moeizaam begin van deze etappe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan de bergen ligt het niet, die zijn prachtig en worden steeds mooier.
Daarbij krijgen we voor het eerst te maken met serieuze warmte: in Shahdad, waar we voor in de middag lunchen, is het 43 graden. Het dorp zelf is niet bijzonder en we beginnen aan de laatste 20 km. naar Deh Seyt. Dat is ook niet bijzonder: wat er van over is, is een naambord in de berm en een aangetast moskeetje. Niet echt iets om te blijven: het is nog niet zo laat, intussen 45 graden en nergens schaduw. Het beste is doorrijden met de airco op max.
Wim en ik hebben een tijd geleden een bord gezien waarop een Rode Kruispost stond aangekondigd over 75km. Misschien is daar redding.
Half 5 zijn we er. Wat verlaten, kapotte of gesloten gebouwtjes en even verderop een militaire post. Geen mens te zien…of toch! Naast een van de huisjes ligt op de stoep een man te slapen.
We aarzelen of we zullen blijven.

“Laten we eerst eens naar die militaire post lopen”, zeg ik tegen Wim. Als we hier blijven, is het goed dat we even kennis hebben gemaakt, zodat ze weten wie we zijn en wat we hier doen.

Eén van de mannen antwoordt: “No problem”, op de vraag of we vannacht bij die huisjes kunnen overnachten.
“Do you have a guide from Iran?”, roept hij nog als we weggaan. Hij geeft geen commentaar op ons ‘no’.
Nadat we de auto’s in de schaduw van het ambulance-gebouwtje hebben gezet, komen ze met z’n drieën in de pick-up naar ons toe. Ze willen meer informatie: waar we vandaan komen, hoe lang we al in Iran zijn, waar we overal naar toe gaan enz. Als we zeggen dat we morgen naar Birjand willen doorrijden, kijkt de ene die met ons praat wat bedenkelijk en zegt dat het gevaarlijk is. Nadat hij nog wat door heeft gevraagd en wij vertellen dat we niet van de weg gaan en overdag rijden, is het okay. Gerda heeft in de LPlanet gelezen dat politie en drugssmokkelaars in deze contreien een kat en muisspel spelen.
Daarna komen ze elke keer als ze weggaan of terugkomen, toeterend en lachend zwaaiend langs.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zo rustig en verlaten als deze plek leek toen we kwamen, is hij bij lange na niet.
In het ambulancegebouw zitten nog twee mannen, die ons logies in hun ‘huis’ aanbieden. Verder stopt er een auto, die geen brandstof meer heeft, vrachtwagens met te lege banden, een geparkeerde auto wordt weggesleept, kortom het is een komen en gaan. Dat alles gebeurt direct naast en bij onze auto’s terwijl er ruimte zat is en daarbij wordt veel en ongegeneerd bij de bus van Wim naar binnen gekeken, waar wij zitten te borrelen.
Ook komt er een wilde hond af op de resten eten, die wij op de openbare vuilstortplek hebben gegooid. Eigen schuld.

We drinken ontzettende hoeveelheden yoghurtdrank en Pepsi, maar plassen…ho maar. Trek hebben we niet, toch moeten we wat eten, vinden we zelf.
Het menu van de dag wordt: omelet met tomaten, daarbij gegrilde courgettes.

Vogel van de dag: rosse waaierstaart! Zomaar voor de auto. En Ger denkt dat ze ook Italiaanse mussen heeft gezien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het eten wordt Wim een paar keer gestoken door een vrij groot insect dat blijkbaar binnen is komen vliegen. Voor mij het sein om te vertrekken naar onze eigen auto, de luiken boven open en de gordijnen dicht, zodat we zonder beesten en inkijk een beetje bloot in de bus kunnen zitten.
Intussen zijn er twee wilde honden, waarvan er één het afwassopje naar z’n kop krijgt gegooid als hij bij de bus gaat zitten janken. Daarna is het rustig. Voor hoe lang?

O ja en de kaluts! Daar hebben we inderdaad al doorheen gereden! Heel bijzonder. Benieuwd of we er morgen nog meer te zien krijgen.
Tot slot: mocht deze aflevering een wat ongeïnspireerde indruk maken: dat klopt! Te moe, te warm.