Donderdag 16 mei 2024

Dit wordt een snel verhaal, ik bedoel daarmee, het moet snel worden geschreven. Want ook nu nog, om een uur of zes, is er veel hectiek en ik wil het verhaal ‘s avonds vóór het koken afhebben. 

Gisteravond: wat stonden we riant bij het ziekenhuis, tot een bewaker kwam aanlopen, die was misschien ook nieuwsgierig naar de bus. Nou nee, hij zei dat we moesten vertrekken. Wat we ook in de strijd gooiden, vermoeidheid, geen camping etc. hij was niet te vermurwen, hoewel hij op een zakelijke manier aardig bleef. Toen Gerda hem erop wees dat er rook van zijn sigaret in de bus waaide, reageerde hij meteen door een stapje achteruit te doen. Maar verder: het ziekenhuis is een overheidsgebouw en daar mogen geen campers staan. Logisch. Hij sloot de discussie af met de uitspraak, dat hij de politie zou bellen als we niet weg zouden gaan. Toen tikte ik op de telefoon in ‘misschien weet de politie een veilige plek voor ons’, waarop hij direct met hen belde. Tien minuten later arriveerden ze met drie man sterk en reden ons met zwaailichten voor naar een parkeerterrein voor o.a. de dolmus (ik weet niet wat het meervoud daarvan is). Direct naast de moskee en een school. De afscheidswoorden van de agent: “Als er iets aan de hand is, belt u 112, dan komen we direct”. Het was er erg rustig en dat bleef het tot kwart voor vijf en daarna weer tot tegen achten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op die tijd beginnen de eerste leerlingen aan te komen en onze bus trekt direct veel aandacht. Eerst bij een stel jongens, waarvan er een paar nogal brutaal zijn; op een gegeven moment komen ze zelfs naast de bus staan. Ik kan het vanochtend niet goed hebben en probeer hen te negeren, hoewel ik weet dat het verstandiger is om hen vriendelijk te benaderen en even in de auto te laten kijken bijv. Maar de gedachte dat er dan in de kortste keren mogelijk tientallen leerlingen om de bus heen drommen, houdt me ook tegen. Het schoolplein loopt vol en het komende half uur wordt er veel naar ons gestaard etc. met name door de jongens. De meiden kijken ook en vinden het interessant, maar lopen toch door. 

Als de school is begonnen en ik de auto in orde maak voor vertrek, komt er nog een brutale man aanlopen, die ons zonder enige eerbied voor privacy benadert en foto’s van de bus maakt. Op zich niet zo vreselijk erg, voor mij nu wel, en ik ga stug door met mijn werk. De gastvrijheid laat ik aan Gerda over. Hij gaat weg, komt direct daarna terug omdat hij de binnenkant van de bus ook wil fotograferen. Ik blijf chagrijnig. Bij het laten zakken van het hefdak kijken er twee meisjes toe, die zich verder bescheiden opstellen. Ze spreken wat Engels, we maken even contact en mijn humeur knapt ervan op. 

We nemen de D140 naar Beypazari, met hoop op mooie erosiebergen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de koffiepauze zien we een zwarte wouw, vogel van de dag. Gerda denkt dat de patrijs van gisteren mogelijk een Aziatische  steenpatrijs is. 

Het landschap begint te lijken op wat we zoeken…hèhè. Bergen met mooie kleuren, hoewel de zon eigenlijk iets te fel is voor de ideale foto. ‘t Is altijd wat. We slaan af en toe een zijwegje in om te kijken hoe de bergen er daar uitzien en keren dan steeds terug naar de hoofdweg, indachtig ons avontuur van gisteren. Ik kan niet zeggen dat we nooit mooiere erosiebergen hebben gezien, maar we zijn heel blij dat we nu echt van een landschap genieten. Er zijn ook mooie uitzichten over zacht glooiend bouwland, waarop de gerst al geel kleurt en de andere gewassen veel schakeringen groen hebben, terwijl in de verte mooie heuvels zonder begroeiing het geheel omsluiten. Als ik overal foto’s van wil maken, kunnen we wel om de 5 minuten stoppen. 

Onze route loopt over Ayas en Oltan naar Polatli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanaf hier staccato! Het is intussen bijna 8 uur en we hebben alweer hectische uren achter de rug sinds we om half vijf Polatli binnenreden. 

Aparte eenvormige flatgebouwen in nieuwbouwwijken, de oude stad is overal ontzettend druk! We zien geen otoparken, er is geen camping, waar we de was zouden kunnen doen en we rijden en rijden op zoek naar een sportpark, daar is soms ook plaats. Zodoende staan we ineens voor een ingang naar een …tja…soort park? Bij de ingang staat een politieagent; we zijn zelden zo blij geweest om er één te zien. 

Hij heeft geen advies voor een slaapplek, maar gebaart ons te wachten en komt even later terug met een voornaam uitziende man in burger, die Engels spreekt. Deze raadt ons aan om naar het Shell tankstation te gaan, dat 24/7 bemand is en te vragen of we daar mogen blijven. Dat doen we, maar eerst (tactisch) tanken. Je gelooft het niet, er werkt een jonge man die vloeiend Nederlands spreekt. Daarna begint er een nieuw verhaal, dat ik nu, bij gebrek aan tijd, wederom morgen zal schrijven. En geloof me, dit is geen bewust gecreëerde cliffhanger. 

Kilometers gereden: 207.

Menu van de dag: worteltjes met omelet. Kaas toe. Klinkt karig hè? We hebben er geen moeite mee.