Woensdag 21 juni 2017

Als het aan mij had gelegen, hadden we de boot van 14:30 uur naar Holwerd genomen. De anderen bleken meer te voelen voor half 5. Ook goed.
Wat te doen in de tijd die ons nog restte tot het vertrek van de veerboot?
Fietsen kwam niet in aanmerking; om 12 uur moesten de fietsen worden ingeleverd bij het hotel en we hadden geen zin om onze planning daarop af te stemmen.
Achteraf bezien misschien stom. In twee uur kan je heel wat affietsten op zo’n eiland en daarna was er tijd zat geweest om te wandelen. Hoewel…Adri en Gerda wilden nog in zee en dat zou, alles lopend, ook aardig wat tijd kosten.
Kortom, na het ontbijt vertrokken we te voet met de zwemtas richting Buren…..het buurdorp, inderdaad. Het plan was om daarna, via een mooie duinovergang, op een stil strand terecht te komen.
Zo knus als de oude kern van Nes is qua architectuur, zo treurig is de rest van het dorp, die daar omheen is gebouwd. Ongeïnspireerde ‘nieuwbouw’ uit de jaren ’70? Ik heb er niet genoeg verstand van.
Het kerkhof was een verrassing in zijn eenvoud. Wat oorlogsgraven, de ‘nieuwe’ reguliere graven en vooral veel oude, grijze stenen, bedekt met korstmossen in mooie patronen. Het brengt een mens tevens op diepzinnige gedachten. Bijvoorbeeld, dat wie een kuil graaft voor een ander er lang niet altijd zelf in valt.

Ons bewust van onze sterfelijkheid vervolgden we de weg naar Buren. Na geruime tijd, waarin ik me had afgevraagd wat ik hier liep te doen, behalve de tijd vullen tot de boot zou vertrekken, dacht ik:
‘Goh, in Buren hebben ze ook een vestiging van Dinercafé Rixt’. Het duurde nog even voor ik door had dat we een rondtrekkende beweging om Nes hadden gemaakt en opnieuw het dorp in liepen. Fouten zijn er om hersteld te worden en zo zaten we, later dan gedacht, aan de koffie op het terras van hotel restaurant De Klok in het centrum van Buren.
Hoewel…. als er een centrum is, moet je ook wijken hebben, maar bij dit dorp met nog geen 700 inwoners, was daar geen sprake van.
Ik weet waar ik het over heb, want kom zelf uit het dorp Zuidzande, met (toen) ca. 800 inwoners. Het woord ‘centrum’ kwam in onze vocabulaire niet voor, terwijl we wél een wijk hadden! De zgn. ‘nieuwe wijk’, die bestond uit twee bescheiden straten met naoorlogse woningen: de Zegveld- en de Kamerikstraat. Vernoemd naar de gelijknamige dorpen die Zuidzande na de bombardementen van 1944 hulp hadden geboden bij de wederopbouw.

Het was intussen te laat geworden om vanaf Buren naar een stil strand te lopen, dus namen we de bus terug naar Nes en lieten ons daar afzetten bij de duinovergang. Terwijl Wobke en ik ons installeerden op het terras van Sjoerd, liepen Gerda en Adri enthousiast richting waterlijn. De intentie om in zee te gaan, spatte er van af. Wat er onderweg is gebeurd…geen idee, maar eerst kwam Adri en daarna Gerda het terras op, beiden met droog haar.

Kardinaal Jan de Jong
Ameland en zijn monumenten…

Tot vier uur glipte de tijd door mijn handen en ik vond het best.
De taxi leverde ons op tijd af bij de veerboot, dat wil zeggen….bij de plek waar de boot moest aanmeren. In de verste verte geen boot te zien. En omdat je de hele vaarroute kan overzien, was het duidelijk dat de boot zelfs niet onderweg was.
Ik vind het normaal dat medewerkers van bedrijven hun klanten informeren wanneer diensten niet volgens afspraak geleverd kunnen worden, in dit geval vertraging. Zo niet Wagenborg Passagiersdiensten. Op den duur ging Gerda zelf op onderzoek uit en kwam terug met de mededeling dat de boot 45 minuten later zou vertrekken dan gepland. Ik had nóg meer spijt dat we niet twee uur eerder waren vertrokken.
Hoewel…wijlen ons orakel uit Betondorp wist het al: elk nadeel heeft z’n voordeel. Toen Wobke op een gegeven moment met aandacht naar haar rolkoffer keek, riep ze uit:
“Dit is niet mijn koffer!”
We hoopten nog even dat ze zich vergiste, maar toen ze de inhoud bekeek, verdween alle twijfel. Wat te doen? Snelheid was geboden. Hotel bellen, taxi, ik zei:
“Opschieten! Als jullie snel zijn, haal je de boot nog”.
Ik kreeg gelijk: ze waren op tijd terug met de goeie koffer.

Dit is het. Het verhaal is afgerond en dat is mijn opzet. Een verslag van een reis, kort of lang, zomaar afbreken en het vervolg laten hangen, is niet mijn manier.
Dank voor het lezen. Ik meld me later.