Vrijdag 30 mei 2025

Gisteravond. Stonden we hier net zo lekker rustig en alleen, kwam er een clubje mensen met twee aangelijnde honden het grind naast de rivier oplopen. Ze draaiden een beetje in de rondte en verdwenen. Niet voor lang. Er kwam een auto met een caravan erachter op onverantwoorde manier de grindoever hier oprijden, nota bene achteruit, wat best een prestatie is. En een andere auto met daktent. Jawel hoor, het was de familie met de honden; drie volwassenen en vier kinderen. Weg rust. Het enige positieve hieraan was dat ze uit het zicht gingen staan. Het meisje van een jaar of tien stortte zich met veel lawaai op een zandhoop, die dicht bij onze auto lag en begon daar luidruchtig zingend en pratend te spelen. Gerda dacht aan ADHD. Met enige regelmaat schreeuwde ze hard naar haar moeder, die dan met de vechthond, nog steeds aan de lijn, bij haar kwam kijken en ook te dicht langs onze auto liep, terwijl het anders kon. Je merkt het, ik ergerde me en hield m’n hart vast voor kabaal tot laat in de avond en vanochtend te vroeg. Dat gebeurde niet. Nu ik dat weet en we 24 uur verder zijn, denk ik wat een oninteressant verhaal, je hebt je toch iets te druk gemaakt Riet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanochtend, buiten is het 6° en bewolkt, hoewel zonnestralen zich tussen het rafelige grijs door wringen en de eerste sneeuwhelling fel oplichten. De kachel gaat op 8. 

We vertrekken richting Nationaal Park Dovrefjell, over wegnr. 29. “Het lijkt wel of Noorwegen net ontruimd is”, zeg ik tegen Gerda; de weg is op een enkele auto na kilometers lang leeg. Heerlijk, kan ik lekker een beetje ‘Max-Verstappen’ en de binnenbochten afsnijden. 

Voor de eerste keer naar de Coop, die we een veel prettiger supermarkt vinden dan de Rema1000.  Ok, Dovrefjell. We lezen dat er een weg doorheen loopt, dat wil zeggen je kan het park inrijden en over dezelfde weg terug. Geeft niet als het interessant genoeg is en dat denken we.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op internet staat dat we bij Dombås afrit 70 moeten nemen en dan de borden naar het park volgen. Klinkt simpel, dat is het niet. Onze weg 29 komt 30 kilometer boven Dombås op de E6 uit en wij hebben, denk ik afslag 70 verward met wegnr. 70, die ten noorden van Dovrefjell loopt. Op onze navigatie lukt het niet om afslagnummers op te zoeken. Ah, een Noorse auto, deze mensen kunnen ons misschien helpen. O, het zijn Nederlanders in een huurauto. Ze zijn hier onbekend en kunnen ook op hun navigatie geen afslagnummers van de E6 vinden. Er staat wel een bord dat we hier voor 50 Kronen het park in mogen rijden. Waar dat toe leidt, geen idee, want geen woord Engels erbij. Laten we dat maar doen dan. Even is er hoop: er staat een doorgekraste wegwijzer naar een uitkijkpunt (valt dus af) een bord naar de muskusossen (alsof die op ons staan te wachten) en een wegwijzer naar Sønheim, 13 kilometer. Kijk, dat wegje voert ongetwijfeld door het park en als we aan het eind moeten omkeren en terugrijden, geen probleem. We gaan op pad,  althans tot aan de slagboom! Even hadden we nog hoop dat die tegen betaling bijvoorbeeld te openen zou zijn. Niet dus, de weg is nog afgesloten. We lazen dat sommige wegen pas in juni open gaan, dit is er mogelijk één van.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We geven het op en nemen de E6 naar Oppdal, langs de rivier de Svone. Intussen is het 7°, stevige wind, maar nog droog. Als troost lunchen we met heerlijke roomharing van de Coop en daarna onder dreigende luchten wegnr. 70 op. Uit de wolken komt uiteindelijk toch regen en zo zien we veel te weinig naar ons zin van Park Dovrefjell. Ja, de buitenste bergen, die nog wat sneeuw hebben en een bolle bovenkant, maar de mooie witte pieken gaan aan ons voorbij. 

Tot slot van de rijdag kiezen we de plaats Sunndalsøra. Als we het stadje naderen, lijkt het alsof er achter de wolken toch een mooi uitzicht op steile puntige bergen schuilgaat. Misschien gaan we het morgen zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Door de wolken, de regen en de weg, die soms door een bergkloof loopt en dan weer langs de rivier, zien we weinig mogelijkheden om af te slaan en een eind het land in te rijden voor een overnachtingsplek. Ook niet zo’n zin in deze nattigheid: in de modder staan en zo. Op Park4Night is ook niet veel te koop langs de 70 en zo komen we toch in Sunndalsøra terecht. De enige mogelijkheid daar die ons aantrekt, is een parkeerplek bij de jachthaven. Ze vragen er geld voor en nemen genoegen met wat Euro’s omdat we geen stroom gebruiken. 

Nu we hier zijn, zien we dat we aan het eind staan van het 52 km. lange Tingvollfjord (Gerard!) en het is een mooie plek. Voorbijtrekkende wolken leggen nog steeds beslag op de steile bergen waar we zicht op hebben. Morgen nieuwe kans. 

Menu van de dag: tomatensaus met groentes en gehakt van het Noorse rund, pasta en Parmezaanse kaas. 

Het is Gerda nog niet gelukt om een vogel van de dag te scoren. 

Morgen lijkt een droge dag te worden.