Maandag 23 juni 2025

Thor was niet blij gisteravond toen hij begreep dat we Noorwegen gingen verlaten en smeet zijn hamer in het rond, met andere woorden: onweer. Vannacht kwamen daar nog regelmatig flinke regenbuien bij, die op het dak van de bus klonken als hagel. Het (werk)verkeer kwam vroeg op gang, wat behoorlijke geluidsoverlast gaf, dus al met al was het, voor mij althans, een kort nachtje. Dit zeggend, moet ik denken aan wijlen onze Franse vriend Jo. Als je ‘s ochtends aan hem vroeg   ‘bien dormi Jo?’ was zijn standaard antwoord: “Bien mais vite”. 

Vanochtend 7 uur. Buiten is het 14°, half bewolkt, droog, zwakke wind. Binnen zwijgt de kachel stil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor we naar de Terminal van de veerboot rijden, moet er nog een app van Direct Ferries worden gedownload om de tickets tevoorschijn te toveren. Het is goed dat Gerda erop aandrong om wat vroeg te vertrekken want er staan lange rijen auto’s en de afhandeling lijkt niet echt vlot te gaan. We gaan aan boord van zo’n joekel van een catamaran ferry, leuk, het enige nadeel is dat je binnen moet blijven. Er is Wifi en omdat ik gisteravond al GB’s heb gekocht voor Denemarken, kan ik die waarschijnlijk op de boot activeren; scheelt weer een bezoekje aan een McDonald’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder was er nog wat stress over de betaling van de kaarten voor de Matthäus Passion 2026 (je kan er maar beter vroeg bij zijn) waarvan ik de factuur met alle gegevens kwijt was. Plus dat mijn achternicht Nathalie mijn aanmelding voor haar lezing op vrijdagmiddag a.s. verkeerd had begrepen, zodat we niet ‘op de lijst’ stonden. Bij beide problemen hebben mensen mij snel en adequaat geholpen, waarvoor nogmaals dank! 

En nu zitten we te schommelen en (bijna) te dommelen. Als we bijna in Denemarken zijn, ontdekt Gerda dat je wél naar buiten kan; er is een toegankelijk dek aan de achterkant van de boot. Ze baalt er ontzettend van dat we dat niet eerder ontdekten, ja jammer. Dan maar een foto gemaakt van het kielzog: vaarwel Noorwegen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We besluiten om in Denemarken nog een eindje te rijden alvorens een slaapplek te zoeken. Na Aalborg gaan de we E34 op, waar je zonder tol ook vier banen krijgt en de afstand naar huis iets korter wordt. Langs die weg ligt de plaats Støvring en Gerda vindt bij een (gesloten) kerkje uit 1761 een parkeergelegenheid waar we vannacht kunnen blijven. Geen asfalt, heel landelijk en grenzend aan een prachtig gerstveld! Zeker met de stevige wind ziet dat golvende graan er prachtig uit, maar moeilijk om de windvlagen in beeld te vangen op een foto. Vanuit het land horen we de schrapende roep van een fazant (vogel van dag) en boven in het kerkje denk Gerda een nestkast van een kerkuil te zien. Wie weet, gaan we de roep daarvan ook horen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een jongen die ons rond ziet scharrelen, roept of we weten waar het viswater is? Nee, wij niet en dan hij loopt door. 

Menu van de dag: bloemkool van de Joker, met gerookte pepermakreel. 

Verder valt op dat er heel veel auto’s in Noorwegen als standaarduitrusting een dakkoffer hebben. Wij denken voor de ski’s. Mensen gedragen zich in het verkeer opvallend relaxed, er wordt heel goed rekening gehouden met voetgangers; zelfs als je niet op een zebrapad loopt, stoppen ze vaak voor je. Het lijkt of alle Noorse fietsers een helm dragen. 

Wij vinden het heerlijk hier, lekker in het land, niemand om ons heen. 

Hopelijk willen jullie al lezend nog bij ons zijn. 

Morgen de op twee na laatste etappe. Daar komen meestal niet de spannendste verhalen van! 

Tot later.