Maandag 22 november 2021

Vannacht begon het te regenen. Het maakt onverwacht veel lawaai op het dak, meer dan we ons herinneren van de vorige auto’s, hoewel het goed zou kunnen dat we dat een beetje vergeten zijn. ‘t Is zeven uur, 4°, opstaan, kachel aan, het vertrouwde ritueel. We zijn nog niet aangekleed of de regen houdt op. Tijdens het ontbijt zien we zelfs een heel klein stukje blauw in de lucht… Vóór de auto is een kleine rivier ontstaan, maar we zijn niet ongerust dat we niet wegkomen; de grond waarop de voorwielen staan, is stevig genoeg. 

En we hadden bijna een vogel van de dag èn nacht! Terwijl de koffie doorloopt en ik me buiten(!) onder de achterklep sta te wassen, roept Ger: “Stil eens! Hoor jij ook steeds dat geluid buiten…wat is dat?” Ik was al aardig stil, maar nu nog stiller en hoor niks. Gerda’s gezicht plooit zich in uiterste concentratie, waarna ze concludeert: “O, het is het koffiezetapparaat, ik dacht dat het een nachtzwaluw was”. Drie keer raden hoe het apparaat vanaf nu heet. 

De eerste dorpen die we vandaag passeren, o.a. Serrada en Villanueva de Duero, hebben iets met muurschilderingen. We vinden ze erg mooi. Het zijn trouwens niet alleen muren, die beschilderd zijn, maar ook bushokjes, kiosken etc. Verder lossen de wolken aan de horizon op en we zien een mooie wolkeloze band. Overal in het land staan weer vele mooie pijnboomformaties, die ik niet goed gefotografeerd krijg vanuit de auto. Het is 3° en Gerda ziet wat natte sneeuw op de voorruit. 

Het gat dat het weekend in de voorraad heeft geslagen, moet weer gevuld en daarvoor hebben wij in samenspraak met Waze de Hyper Carrefour in Valladolid gekozen. Ik weet nu waarom die Hyper heet, want dat word je ervan, hypernerveus. Toen ik het immense gebouw zag, waarop met reuzenletters HYPER stond, dacht ik OMG, dit is vast zo’n Dubai-mall met tweehonderd winkels waaronder de Carrefour. Jawel! En ook niet gewoon lekker je auto voor de deur, nee….parkeergarage. Stress…auto’s achter je..wat is de doorrijhoogte van deze garage? Zoeken, zoeken, ah! 2,10 meter staat op een erg Spaanse plek aangegeven. Eenmaal binnen en geparkeerd in deze onafzienbare ruimte begint het zoeken naar de lift. Geen bordjes, maar we vinden hem…uh..ook weer niet, want het hek dat toegang geeft, is op slot. Wat nu? Een Spaanse vrouw, die nooit ophoudt met praten en niet lijkt te beseffen dat ik de helft niet versta. De andere helft vertelt ons dat de liften zijn gesloten in verband met Corona en uiteindelijk brengt ze ons naar de roltrapingang, graçias. Inhoudelijk is de supermarkt natuurlijk een zegen, logistiek valt er voor ons nog wat te leren. Je gaat niet zomaar bij een kassa staan, wat wij wel deden, maar je wacht tot er wordt omgeroepen naar welk nummer kassa de volgende klant zich dient te begeven. Wij stonden bij 8 en moesten naar 4, waar de kassière haar nek al zat te verdraaien om te kijken waar die sufkonten bleven. Bij de kassa blijkt dat je de kar niet mag meenemen naar de parkeergarage, alleen wij hebben zoveel zware dingen, dat we niet alles kunnen meedragen. Daar hebben ze een oplossing voor; in no time komt er een medewerker met een ander soort kar aan, die we wèl  mogen meenemen en er is nog iets met groente wegen wat ook snel en soepel wordt geregeld. Hoe provinciaals kan je je voelen? Toch lukt het ons om geheel en al zelfstandig een roltrap te vinden waarmee je samen met je kar naar de parkeergarage kan. 

Ok, over de A62 naar Burgos. Ook daar hebben we nog een hypertje. We willen even een stop maken om koffie te drinken en slaan af bij een bord met Servicio en allerlei veelbelovende tekens, zoals benzinepomp, mes en vork…dat soort dingen. Direct na de afslag is een rotonde waar we onverwacht en vliegensvlug moeten kiezen en we nemen het bord Servicio, waarna we na zo’n 800 meter terechtkomen op een parkeerplaats van een transportbedrijf. Ja, met ons kan je wel een tripje maken! Later blijkt dat er nog een tweede Servicio-afslag was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Burgos volgen we de C629. Wat een mooie route is dat! En op de dorpen raken we niet uitgekeken. De witte in Andalusië mogen er zijn, maar deze doen er wat ons betreft niet voor onder. Huizen en kerken, allemaal van natuursteen, zo fantastisch vormgegeven en in harmonie met elkaar. 

Bij Horna zien we voor het eerst besneeuwde bergen in de verte, later nog vaker. In combinatie met de dorpen geeft het een wintersportgevoel. En of het allemaal niet genoeg is, steken we onverwacht nog de Ebro over, die zich kalm tussen indrukwekkende rotsformaties voortbeweegt, zich blijkbaar nog niet bewust van de indrukwekkende delta waarnaar hij op weg is.

Bij Bercedo houden we het voor gezien, het wordt vroeg donker. Park4night geeft één mogelijkheid aan in het dorp bij het (gesloten?) stationsgebouw. We gaan kijken, maar zijn er niet kapot van. Zelf zien we nog een paar geschiktere plekken en daar we kiezen er eentje van. Een leeg terrein aan het einde van een brede doodlopende straat, waar niet veel lijkt te gebeuren, zeg maar niks. Je zou zelfs zeggen dat er niemand woont. Aan het eind, waar wij staan, begint ‘de natuur’ om het zo maar te zeggen. 

Heerlijk, wat een rust. Het is nog aardig droog gebleven vandaag. De laagste temperatuur was 1,5°, de hoogste 6. Zodra we staan begint het weer te regenen, alleen niet zo hard als afgelopen nacht. Houen zo! 

Gerda krijgt vanavond van tijd tot tijd ineens een koude druppel op haar hoofd, waarschijnlijk door de open stukjes in de daktent!