Maandag 11 juni 2018

Prima plek hier, rustig vannacht. Maar gewoon is het nooit! Vanochtend zit er vanaf een uur of half 6 vlak bij ons aan de oever van de rivier een kerel te oreren tegen twee anderen, die niet aan het woord komen. Van de laatsten hebben we dus geen last. 

Verder richting Bishkek. Veel mooie, groene grasheuvels en -bergen, beetje zoals in Mongolië denken we. De ‘echte’ bergen vinden we niet zo spectaculair. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘s Middags rijden we over een uitgestrekte, prachtig groene hoogvlakte, waar veel nomaden wonen in hun joerts en woonwagens. Paarden, koeien en schapen lopen in het gras, dat bezaaid is met gele bloemen, tegen de achtergrond van besneeuwde toppen. Gerda geniet van de veulens, die bij de merrie mogen blijven en dan samen de heuvels af galopperen. 

Toch ben ik zo blij dat ik hier niet hoef te wonen! Dat je, als het regent, constant in die zompige drab om je joert bezig moet zijn en je moet wapenen tegen harde wind en kou.

Ook hier beslaan de kuddes koeien en schapen de volledige breedte van de weg. De herders zorgen er niet voor dat de dieren opzij gaan en op een gegeven moment zijn de automobilisten het zat. Luid toeterend forceren ze zich een weg door de dierenmassa heen. Als ze zo gaan beginnen, doen we ook mee! Zou dat nou een vorm van machtsmisbruik zijn door de herders en zo ja, waarom? 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is koud op de Töö Ashuu, de pas die we daarna moeten nemen. Aanvankelijk denken we er wat gemakkelijk over: 3586 meter, asfaltweg….hoe moeilijk kan het zijn?

Wat we niet wisten, is dat er helemaal boven op een tunnel begint. Zo’n soort ‘tunnel des doods’ waar we eerder doorheen reden. Heel smal en nauwelijks verlicht, zodat je niet kan anticiperen op de valkuilen in het wegdek.

De vrachtwagens staan te wachten tot ze er in convooi doorheen mogen. 

Helaas knapt het wegdek na de tunnel niet echt op, bovendien is het gaan regenen. Dat we kilometers door een kloof moeten, maakt het er niet mooier op. Kortom een slopend slot van deze rijdag. 

Ah…een controlepost. We zijn er nog niet. De man in het hokje houdt een kassabonnetje voor mijn neus met een bedrag van 45 Som. Terwijl we nog aan het vragen zijn waarom, verandert het bedrag ineens in 350 Som oftewel 5 dollar. Volgens Gerda omdat ze zagen dat we een buitenlands nummerbord hebben. Ze reageert heel beslist: geen sprake van, gelijke auto’s gelijke kappen!

We zetten de motor uit en hebben er zo de smoor in dat we van plan zijn hier gewoon te blijven staan tot ze ons doorlaten. De loketman, die al aan de overkant een collega heeft geraadpleegd, krijgt een helder moment en pakt ineens een boekje waar bonnen in zitten, bedrukt met een bedrag van USD 5. Aha! Dat herken ik. Toen we het land binnenkwamen hebben we 5 dollar betaald en kregen van de slome slaperige beambte precies zo’n ontvangstbewijs. Ik heb het bewaard en vis het op uit mijn rugzak. Bingo! Met een grote grijns grist de loketman het uit mijn handen en de slagboom gaat open. 

 

Later denk ik, misschien stom dat ik het af heb laten pakken. Kijk, ‘t is 5 dollar, waar gaat het over? Soms over het principe. 

Bij het dorp Sosnovka zijn we het zat. Het duurt even voor we een slaapplek hebben gevonden. Toch lukt het weer. Wel binnen gehoorsafstand van de weg, beetje jammer. Hopen dat het verkeer als het later wordt, wat afneemt. 

Vogels onderweg: bruinkopgors, denkt Gerda. Bij het kijken in de vogelgids twijfel ik. Moeilijk, je ziet zo’n vogel maar even. Een grote roofvogel, die we ook niet goed genoeg hebben kunnen zien en roze spreeuwen, daar zijn we zeker van.