Woensdag 18 mei 2022

Gerda, die eerst naar boven en naar bed ging, hoorde de vogel van de nacht, een uil. Toen ik later  een paar uur wakker lag, terwijl Gerda een uiltje aan het knappen was, hoorde ik er meer dan me lief was. Het is ook nooit goed. 

Wat wel goed is: de kerkklok staat uit ‘s nachts. Om acht uur was er even wat extra gebeier en daarna stilte, tot om klokslag 7 uur vanochtend het mechaniek zich op slagvaardige wijze herpakte;  88 slagen. Hoe ik dat weet? Geteld. Tellen is één van mijn dwangstoornissen. Die term is mogelijk te zwaar, want ik tel bij mijn weten niet om angst te onderdrukken. Al van kinds af aan telde ik dingen die ik toevallig zag en dat doe ik nog steeds. Lang niet alles, maar met enige regelmaat wel, als het om iets gaat dat die eigenschap triggert, denk ik. Zo weet ik dat er in elke raampartij van de St. Baafskerk in Aardenburg ongeveer 1135 kleine raampjes zitten van prachtig oud glas, waarin je bij een bepaalde lichtinval vaag wat regenboogkleuren ziet. Hoeveel het er precies zijn hangt af van het feit of je alleen de hele raampjes meetelt of ook de halve, de derde en de kwartraampjes. 

Vanochtend tijdens het ontbijt is het roofvogeltijd. Eerst zien we boven ons twee vrij grote roofvogels cirkelen en direct daarna vliegt er een kleinere over. Jammer dat we door de lichtval de soorten niet kunnen onderscheiden, wat zo in de vlucht toch al niet meevalt. 

Terwijl ik koffie zet, opruim en tanden poets, loopt Gerda alvast wat in de rondte in afwachting van de wandeling die we gaan maken. Ze heeft weer wat staan lezen op de borden die hier staan en vertelt dat er wel 100 watervallen in de omgeving zijn, waarvan sommige zodanig zijn verstopt, dat ze nog nooit zijn waargenomen. Ja, zo kunnen we het ook natuurlijk! 

Verder heeft er in het jaar 2000 een serieuze landverschuiving plaatsgevonden, zoals dat hoort na hevige regenval. En ergens in een hoekje staat een kleine afbeelding van een camper met een kruis erdoorheen… Vlug het dak omlaag, dan lijken we net een onschuldig busje. 

De bijzondere vogel die ook op één van de borden staat en hier voorkomt, is de rotskruiper.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze wandeling begint met een paar flinke boomstammen die over een riviertje liggen met een staalkabel er langsgespannen als leuning. Gerda met haar hoogtevrees vindt het eng, maar voor ‘gewone’ mensen stelt het niet veel voor. We zien één vis, mogelijk een forel. Een paar honderd meter verder loopt het wegje dood op weiland omgeven met schrikdraad. We keren om, ander wegje. Op een gegeven moment staan er bordjes, waarvan er ééntje naar een waterval wijst. Hopelijk geen onzichtbare. Om die richting op te gaan, moeten we het riviertje weer over, alleen nu zonder boomstammen. Steile lastige oever af en weer op, meter of drie, vier, met losliggend gravel, en in de rivier net iets te weinig (gladde) stenen om zonder steun van bijv. een stok risicoloos de overkant te halen. We bekijken verschillende plekken, maar vinden geen acceptabele oversteek. En om nou aan het begin van de reis een blessure op te lopen, lijkt ons niet verstandig. We gaan nog een eind verder langs de rivier en keren dan om, naar waar de koffie wacht. 

De gele route gaat over de 102 richting Postojna. Veel slingeren, groene heuvels – de bergen worden lager – en naast de weg steeds een kleine rivier, die breder wordt en uiteindelijk misschien wel een stuwmeer is. De kleur van al dit water is ongelofelijk mooi turkoois. 

Bij een kleine dorpswinkel doen we boodschappen, waaronder heerlijke mortadella. De vrouw vraagt of we Italiaanse of Sloveense willen. Moeilijke keuze want ze zien er exact hetzelfde uit, het enige verschil is dat de diameter van de Italiaanse aanmerkelijk groter is dan die van de Sloveense. Natuurlijk wordt het de Sloveense, je zou je toch dood schamen tegenover zo’n aardige vrouw als je zou kiezen voor die megalomane Italiaanse maat. 

Op onze vraag of het brood gesneden kan worden, antwoordt ze bevestigend, pakt een mes, snijdt de bol in centimeters dikke plakken, mikt die in een zak, plakker erop en gaan! 

Alle dorpen, die we tot nu toe passeerden, waren uitbundig versierd met roze vlaggen, slingers, spandoeken enzovoort, allemaal met afbeeldingen van fietsen. Er lagen zelfs rollen stro met roze plastic eromheen in het land. Pas laat dringt het tot ons door dat het hier om de Giro gaat. 

Zoals ik al zei, echte bergen zijn er niet meer en we worden het eindeloze geslinger en ook de groene hellingen zat. Nog even en we willen autobaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komt goed, bij Logatec gaan we de A1 op richting kust en Koper. Daar eenmaal aangekomen, is het alsof je langs de Middellandse Zeekust rijdt, dat zijn we nog eerder beu dan groene hellingen. Aan de zuidkant van Izola zien we toevallig een stel campers staan op een groot parkeerterrein niet ver van zee. Even kijken maar; we zijn o.a. door de hitte zo langzamerhand in staat om overal te gaan staan, als we maar niet meer verder hoeven. 

Er zijn hier dus parkeerplaatsen speciaal voor campers, je kan gebruik maken van toiletten en aan de stroom hangen. Voor €30,- in de brandende zon. Dat is nèt iets teveel voor ons. Verderop in een lege hoek van het terrein is schaduw. Daar gaan we staan en kopen een kaart voor €8,-. We zien het wel. 

Gerda heeft het kiezelstrand gecontroleerd, niet druk, mooi blauw water en een Nederlandse watertemperatuur. Ik ga morgen kijken en…voelen? 

Menu van de dag: nog steeds dezelfde rijst, serranoham, groentemix van ui, knoflook, courgette, tomaat en paprika. 

Vogel van de dag: bonte kraai, hier op de parkeerplaats. 

Verder zag ik een Duitse Audi, waarvan het nummerbord begon met AU DI….enz. Dat kan toch geen toeval zijn. Of kan je in Duitsland tegen betaling ook zelf je nummerbord samenstellen? 

Tot morgen.