Zaterdag 21 september 2024

We lagen laat op bed, want laat gegeten; toch blijft het veel voordelen hebben om vóór het koken mijn verhaal af te maken. De nacht was weer rustig, hoewel Gerda het veel te warm had en daardoor lang wakker lag. 

Een fazant begroet ons met zijn rauwe kreet, vogel van de dag. Jammer dat we geen patrijzen zien, die hier toch behoorlijk veel voorkomen of moet ik in de verleden tijd spreken?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We scharrelen wat rond in de buurt van de auto, blijven genieten van de plek waar we staan en het riante uitzicht. Dan ook maar aan de koffie. Daarna vertrekken we eerst naar Sluis, waar een Jumbo en een drankwinkel dicht bij elkaar liggen. Sterker nog: de Jumbo zelf verkoopt ook likeur, helemaal niet bij nagedacht. Tja…al levend in de bus geraak je op een bepaalde manier soms wat vervreemd; het voelt of je enigszins buiten de ‘normale’ samenleving komt te staan; we horen bijna geen radio, kijken geen tv, lezen geen krant en vaste gewoontes, behalve de rolverdeling in de bus, ontwikkel je niet zo snel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben wat zitten kijken naar natuurgebieden in de buurt en komen uit bij De Waterdunen ergens bij Breskens. Qua cultuur, musea en zo, is er niet heel veel in West Zeeuws Vlaanderen waar we belangstelling voor hebben en zin om naar Knokke te gaan hebben we niet. De keuze valt  op een expositie van de fotoclub Breskens in de buurt van Schoondijke bij Het Klinket. Nooit van gehoord. Het blijkt op het terrein te liggen van een oude, wat vervallen boerderij. Een paar bijgebouwen zijn opgeknapt en ingericht als expositie- en feestruimte. Naast de boerderij ligt iets waar we al een tijdje naar uitkijken: een veld rode kool. In het begin van onze trip kwamen we er een paar keer langs, vonden de kleur en bladvormen heel mooi, maar konden ze nooit fotograferen. Nu wel dus. De kolen zelf zijn al geoogst, op een enkele na, die ze waarschijnlijk over het hoofd hebben gezien. 

Er zijn enkele mooie foto’s bij de expositie, die door ons weer moeilijk zijn te fotograferen omdat de lampen erin spiegelen. We houden het bij de kleur rood.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan is de natuur aan de beurt, op naar de Waterdunen. De route onderlangs de zeedijk vanaf Nieuwvliet richting Breskens, vinden we altijd mooi om te rijden, maar het is er, zelfs nu nog, veel te druk naar ons zin. We komen ook niet vanzelf bij de ingang van het gebied en als ik op Maps zoek, blijkt dat we nog 17 km. moeten omrijden. We beginnen eraan, maar maken het niet af; te warm, te druk, te weinig geduld…weet ik veel, geen zin meer. “Laten we maar direct doorrijden naar Paal”, zegt Ger. Zoals velen van jullie waarschijnlijk al weten, is Paal, met z’n 80 inwoners, één van onze favoriete dorpen. We hebben er meermalen overnacht. Het ligt mooi aan de Westerschelde, bij Het verdronken land van Saeftinghe en het heeft een prima restaurant: Kint&Co. 

Onze route loopt onderlangs de Westerscheldedijk en meermalen stoppen we om op de dijk te kijken. Altijd indrukwekkend, zeker als er net een groot zeeschip door het Nauw van Bath gaat. 

Onderaan de dijk bij Kruisdorp stoppen we weer. Hier is een kleine parkeerplaats voor een stuk of 5 auto’s, er zitten wat mensen op de dijk over het water uit te kijken en beneden op een grasveld staat een monument gewijd aan de Watersnood van 1953, toen ook hier de dijk doorbrak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We kunnen er nog net bij op het parkeerstrookje en komen naast een Belg te staan, die steeds een beetje suf rond z’n auto loopt te klooien met een klapstoel, bananen en ander fruit etend. Ik wil gewoon dat hij vertrekt, zodat wij er ruim kunnen staan, snap je. Da’s niet aardig van mij, ik ken die man niet eens, misschien schuilt er wel een genie onder zijn pet. 

Gerda gaat boven op de dijk fris drinken, ik blijf schrijven in de bus, gordijnen dicht tegen de zon en ramen tegen elkaar open. Dus Jacques, vandaag staan wij niet voor Paal! 

Menu van de dag: koolrabi, wortel en gerookte makreel. Gelukkig hoeft mijn favoriete neef niet mee te eten! ;))

Gerda spreekt nog even met de Belg, die in elk geval aardig lijkt. 

Terwijl uit de machinekamers van de immense boten achter de dijk zwaar gestamp klinkt, stuur ik dit wat weinig opwindende bericht aan jullie. Morgen gaan we naar huis….

Wie weet wat er vóór die tijd nog op ons pad komt.