Maandag 22 mei 2023

“Wat een rust hè, zonder die harde wind”, verzuchtte Gerda gisteravond, niet wetend dat ze enkele uren later, met haar koplamp op, zou ‘moeten’ controleren of alles in orde was met het hefdak. Je begrijpt het al: de wind was wederom tot stormkracht aangewakkerd. Nu kan het dak best wat hebben, maar de bus maakte vannacht geluiden, die we tot nu toe niet hoorden bij harde wind. Het deed mij denken aan iets met glas…de ramen, de glazen deksels van het aanrecht. Alleen dat kon helemaal niet. Als we beneden slapen, staat het hele aanrecht volgebouwd, dus in die glazen deksels is geen beweging te krijgen, alle ramen zijn dicht en bovendien waren er geen takken van bomen of zo, die tegen de ruiten konden slaan. Met het dak was ook alles in orde. Dus dan zit er maar één ding op: proberen terug in slaap te vallen, wat uiteindelijk 🙄 weer wel lukt. 

Na boodschappen bij de Día in A Guarda, moeten we een schwalbe maken langs de rivier de Minho om daarna verder de kust te kunnen volgen richting Viana do Castelo. 

Voor onze koffiepauze komen we terecht in de plaats Vila Nova de Cerveira, waar we direct al  opvallend veel kunstwerken of wat daarvoor moet doorgaan, zien staan. Dat nodigt uit tot een wandeling in het stadje en koffiedrinken in een café. Het blijft niet bij koffie; als Gerda in de toonbank glazen ziet staan met huisgemaakte flans, is ze niet te houden. Dat wordt koffie met een flan en voor de gezelligheid doe ik mee.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan de overkant van de bar wordt bij een gebouw reclame gemaakt voor de Biënnale van Cerveira en wie weet, misschien is dat gebouw wel een museum voor moderne kunst. Later gaan we er kijken, maar het is gesloten. Hoewel het heel rustig is op straat, kan je goed zien dat het een uitgesproken toeristenplaats is. Veel erg grote parkeerplaatsen aan de rand van het centrum, oude opgeknapte straatjes vol winkels, die goedbedoelde rotzooi verkopen waar niemand beter van wordt, grote lege terrassen, waarvan het metaal van stoelen en tafels schittert in de felle zon en op die manier een wat opgefokte sfeer van verwachting creëert. 

Ik lees later dat de Biënnale ook over de grens bekendheid geniet en veel internationale kunstenaars trekt. Voorts werd in de 14e eeuw het initiatief genomen om Cerveira te stichten op de voorwaarde dat er honderd mensen waren, die beloofden er ook echt te zullen gaan wonen. Dat lukte. De naam Cerveira betekent ‘plaats met vele herten’, wat verklaart dat er in de openbare ruimte veel afbeeldingen van herten te zien zijn. Zo, jullie zijn weer op de hoogte. 

Intussen zijn we in Portugal en lunchen doen we bij Praia de Afife, een mooi strand, met goeie parkeergelegenheid. Op drie mensen na is het strand leeg. Er staat nog een blauwe VW-bus, zonder hefdak, die er toch uitziet alsof iemand ermee op reis is. 

Na een poosje komt er een Duitse Ford Nugget naast ons staan; man, vrouw en twee kleine kinderen. Zij komt vragen of wij van plan zijn hier te overnachten. Dat weten we nog niet. Het is een uur of drie en misschien toch wat vroeg om er al mee te stoppen voor vandaag. We merken dat we in Portugal wat voorzichtiger zijn om alleen op een wat afgelegen plek te gaan staan. Dat komt omdat er in dit land ooit in onze huurauto is ingebroken toen we heel even naar een paar vogels gingen kijken. Gerda’s nieuwe fototoestel werd toen gestolen. En natuurlijk kan dat overal gebeuren; onze voorzichtigheid is in die zin niet reëel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een tijdje vertrekken de Duitsers en intussen is de Spanjaard van de VW-bus van het strand teruggekomen. Hij lijkt een typisch geval van alleenreizende. Er zit van alles in die bus gepropt o.a. een fiets en de achterkant is helemaal dichtgebouwd. Het lijkt of daar ook een grote luidspreker zit. Gerda gaat aan hem vragen of hij hier blijft vannacht. Jawel en de afgelopen nacht sliep hij hier ook al, zegt hij. “Heel aardige vent, en hij heeft ook nog een gitaar bij zich”, zegt ze. 

En wij? Nog een kilometer of 20 verderop ligt het plaatsje Amorosa, dat klinkt zo mooi: amor en rozen…zoiets. Als ik de naam zie, komt steeds het lied Gigi L’ Amoroso in mijn gedachten, ergens in de jaren ‘70 gezongen door Dalida. Het is een vreselijk stom lied, maar ja, shit happens. 

Zo veelbelovend als de naam klonk, zo vreselijk ziet alles er uit. Het is een soort nieuwbouwdorp dicht bij zee, helemaal volgebouwd met van die witte en zachtgele huizen en appartementen van een afschuwelijk lelijke architectuur, die allemaal op elkaar lijken. 

Waar nu naar toe? O, Park4Night waren we bijna vergeten. Een kilometer of 5 verder Zuidwaarts zijn twee opties. De eerste mislukt: we komen voor zo’n nauwe doorgang in een straatje te staan, dat we allebei zeker weten dat we de auto daar niet doorheen gewrongen krijgen, foutje van de navigatie? Draaien kan absoluut niet, dus dat wordt een behoorlijk eind achteruitrijden, wat niet echt prettig is met deze bus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er komt bijna direct een Portugees uit z’n huis met zo’n gezicht van: daar gaan we weer! We denken niet dat we de eersten zijn! Hij houdt de auto’s tegen, die onze kant op komen gereden en Gerda manoeuvreert de auto prachtig uit de fuik. 

Optie twee is wel een succes. Het wijkje dat een paar kilometer verderop bij zee ligt, ziet er ook zo droevig uit, alleen na een poosje in de rondte rijden, ontdekken we bij strand en duintjes een parkeerplek naast een sportveld, ver genoeg weg van die saaie, nu nog onbewoonde seizoenshuizen. 

Het heet hier Praia de Castelo do Neiva. Er staan al een paar witte campers, tja … zo ga je van het ene treurige ontwerp naar het andere.

Menu van de dag: snijbonen, rauwe ham, hardgekookt ei.

Vogel van de dag: puttertjes, hier bij de duinen. 

En de wind? Gerda is er nog steeds tevreden over, maar dat was ze gisteren ook! Ze komt net binnen met de woorden: “Niks aan de hand eigenlijk buiten!” 

Ik zeg: houen zo!