Maandag 1 mei 2023

Jawel! De klokkentoren was uitgezet vannacht en we hebben goed geslapen. Van de buren konden we ook geen last hebben want we stonden en staan helemaal alleen op het parkeerterrein.  Gerda kwam de nacht door zonder paracetamol, wat helaas niet wil zeggen dat ze beter is en de medicatie wordt na het opstaan hervat. 

Voorts is het bewolkt op een manier die hoop geeft op meer licht. 

Tijdens het ontbijt hebben we zicht op twee houtduiven, die op de muur naast de bus zitten. Eerst zitten ze heel lang stil, dicht tegen elkaar aan. Daarna begint het versierspel: snaveltje wrijven, mannetje pikt vrouwtje in de veren en nog wat subtiel gedoe. Voor er gepaard wordt, draait het vrouwtje een paar keer haar achterkant naar het mannetje toe en loopt een stukje bij hem vandaan. Hij reageert niet, waarop Gerda hem aanspoort: “Schiet dan op joh! Ze vindt het goed!” Na de tweede keer heeft hij het ook door en wipt wild fladderend bij haar achterop. De balanceeract ziet er heel onhandig uit en duurt dusdanig kort dat ik me afvraag of het is gelukt. Ze lijken allebei tevreden en gaan, nu een eindje van elkaar af, bewegingloos voor zich uit zitten staren. Vooruit: vogel van de dag. 

Het is voor het eerst dat ik zo lang naar houtduiven heb zitten kijken. Ik vond het altijd een beetje stomme vogels met dat eindeloze geroekoekoe! Toch ben ik er al heel lang van overtuigd dat wij mensen de dieren en hun intellect zwaar onderschatten en er pas nu achter komen dat ze veel slimmer zijn en meer kunnen dan wij denken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar nu op pad. Eerst naar de Intermarché en de apotheek, want Ger heeft maar twee paracetamols over. Waze leert ons dat beide winkels op ruim een kilometer afstand liggen van waar we nu staan en dan ook nog eens naast elkaar. Twee vliegen in één coup. 

Dat valt tegen…merde! Alles is dicht, lege parkeerterreinen en dan dringt het door: 1 mei, feestdag in Frankrijk. Wat een stomme trutten zijn wij. Nergens aan gedacht. Drinkwater bijna op, geen fruit, geen groente en, zoals ik al zei, nog 2 tabletten voor Gerda. 

Qua drinkwater brengt een Tabacwinkel onderweg uitkomst. Qua drank niet, ze hebben vele soorten rum, wodka en whisky, maar geen likeur. Gelukkig is onze wijn nog niet op. 

Verder richting Limoges, tolwegen vermijdend. Al pratend over de nieuwe situatie zonder boodschappen besluiten we om toch een stuk tolweg te rijden in de hoop dat daarlangs de wegrestaurants open zijn. Dat klopt. 

Opgelucht gaan we er binnen en tegelijkertijd met weinig verwachtingen. De laatste worden bevestigd. We kiezen voor een groentegerecht in de hoop zo nog iets gezonds binnen te krijgen vandaag en natuurlijk wordt die hoop de bodem ingeslagen. Met wat gruis tussen haar tanden vat Gerda het als volgt samen: “De groentes zijn niet gewassen en daarna doodgekookt”. Ik knik gelaten terwijl een bosje slappe kleine sperziebonen als dooie pieren aan mijn vork hangt. Het ‘eettentje’ is het equivalent van de Spar in Hulst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is ook een soort winkel, waar ze natuurlijk geen paracetamol verkopen. Wel kleine appels: € 2,80 per stuk. Drie keer raden of wij die hebben gekocht. 

Bij Chateauroux nemen we de afslag in de richting van Ardentes. Het is intussen vrij zonnig geworden met grote bolle wolken erbij, maar toch…een graad of 17/18! Hoe lang is dat geleden? 

Om een uur of vier zijn we het zat. Bij Nohant-Vic (what’s in a name) is een vrij ruime en ook intieme parkeerplaats, aan drie kanten omsloten door bomen en weiland. Het is er leeg en we kiezen een plek achterin, op ruime afstand van de D943 die door een heg aan het oog wordt onttrokken. Biertje, wijntje….niks meer aan doen.

Nou…nee, zo gaat het nu niet. Gerda is zuinig op de pillen en voelt zich hondsberoerd. Na een tijdje gaat ze op het bovenbed liggen en hoopt even in slaap te vallen. Haar temperatuur is 38,6 en dan voel je je inderdaad ziek.

Er is ook een verrassing: wat we gisteren hadden met Proust gebeurt hier opnieuw, maar dan met George Sand. Van niks wetend ontdekken we dat de schrijfster hier heeft gewoond en in 1876 op haar landgoed in dit dorp is overleden. We staan blijkbaar vlakbij haar huis, dat nu geheel aan haar gedachtenis is gewijd. Misschien morgen even kijken. 

De grootste prioriteit echter is een bezoek aan de dichtstbijzijnde apotheek. Naast pillen wil Ger ook proberen of ze een antibioticumkuur kan kopen. 

Menu van de dag: boterham met Ardenner worst en spiegelei. Gerda krijgt ons laatste tomaatje en er is nog karnemelk genoeg voor ons allebei. 

Hoe prozaïsch kan je een verhaal besluiten.