Zaterdag 23 juni 2018

Ik had me voorgenomen om net te doen alsof ik het lawaai buiten niet hoorde. Dat is aardig gelukt. Bij Gerda jammer genoeg niet, ze zegt dat ze al vanaf 3 uur wakker ligt. Waardeloos is dat. Het bandenmomentje: de linker voorband meet 3,2 Bar. Dat is niet ernstig, mogelijk is er zelfs niks aan de (h)(b)and! Beetje bijpompen en op naar Astana.

Onze ideeën over een hotel in de hoofdstad zijn veranderd. Ger heeft op booking.com gekeken en kwam uit bij het Goldman Empire. Vier sterren. Okay…Kazachse sterren, maar die twinkelen misschien ook wel wat. Zeker voor een paar verpauperde busbewoonsters, want dat zijn we intussen geworden. 

De jongens aan de receptie zijn aardig, doen hun werk goed en spreken Engels. De kamer is basic, maar voldoende, afgezien van de WiFi, die niet of nauwelijks werkt. Daar had ik me ook niet veel illusies over gemaakt; is meer regel dan uitzondering leert de ervaring. Helaas hangt er geen router naast de deur op de gang. 

Als het tijd is om een verhaal op het blog te zetten, ga ik naar beneden. In de hal bij de receptie wil het signaal wel eens behoorlijk wat sterker zijn. Zo niet hier.

Dit wordt te gek en ik ga klagen aan de balie, waarna ik van de receptionist op het netwerk van het personeel mag. Scheelt een wereld!

Gerda krijgt van één van de jongens betrouwbare info, hopen we, over een te volgen route vanaf Astana naar de Russische grens. Hij zegt dat de noordelijke route (A1) over Köksetau, Petropavlovsk en Kurgan veel mooier is qua natuur dan de westelijke over Kostanaj en Troick. Nu is hij mogelijk bevooroordeeld want hij komt uit die streek vandaan.

Toch spreekt het aan, te meer daar we menen te begrijpen van hem en van internet dat de kwaliteit van de A1 beter is dan die van de M36 westwaarts. En dat is ons veel waard.

Op weg naar het hotel hadden we uiteraard een voorproefje Astana. Dat smaakte niet direct naar méér, zodat je denkt ‘hier moeten we nog eens een stedentripje aan wagen’. 

De eerste kennismaking met de politie is positief: om ons te oriënteren, stonden we even knipperend geparkeerd bij een bushalte. Een politieauto bleef bij ons staan flitsen ten teken dat we weg moesten. Geen agent aan de deur of erger.

De slak, die Nederland groot vindt

De middag brengen we door in de airco van de kamer. Kleren wassen (de laundry service is ook hier belachelijk duur), douchen, verhalen op het blog zetten, beetje lezen over Astana etc. 

Later op de dag besluiten we om een nacht bij te boeken; nu we er toch zijn, willen we wat meer zien van de stad. 

Het alvast betalen (pinnen) van de eerste nacht, wat hier gewoonte is, wil maar niet lukken. Volgens de receptionist ligt het niet aan mijn kaart, maar aan hun apparaat; ik begrijp dat het geen uitzondering is. Hij geeft de schuld aan het ministerie van communicatie. Ik kom er niet achter of het een grap is of serieus.

‘s Avonds eten we in het hotel. Het niveau is redelijk. Dumpling soep, die is lekker, pasta met (gekweekte) gamba’s en gegrilde groentes.

De roomservice valt mogelijk ook onder het ministerie van communicatie: als we twee glazen Cointreau hebben besteld, komt er een meisje aan de deur met twee lege waterglazen op een dienblad.

Nadat ik haar een briefje heb meegegeven met de bestelling er op geschreven, wordt de fout hersteld. 

En geen tijd voor foto’s vandaag!