Dinsdag 17 september 2024

Gisteravond: tijdens het koken in alle rust, komt een auto het terrein op met op de portieren het woord RUNDAY. Een man stapt uit, drinkt wat uit 2 flessen en zet het op een hardlopen. Ok, ieder z’n meug. Een half uurtje later is hij terug en in plaats van lekker naar huis te gaan, blijft hij bij z’n auto en wordt heel hartelijk begroet door een paar mensen die op de fiets aankomen. Dat is pas het begin: het halve uur daarna stroomt het hele parkeerterrein vol met auto’s, fietsen en dus…mensen. Zeker zo’n 150, allemaal in sportkleding met om hun bovenlijven een tuigje met lampjes. Het dringt tot ons door dat hier een evenement gaat plaatsvinden. Het is een kabaal van jewelste, iedereen praat opgewonden met iedereen; zo zie je maar weer hoe mensen op dieren, in dit geval roeken, lijken. Ik ben bang dat in m’n handen klappen niet gaat werken. Gezien die lampjes zal er wel in het donker gelopen gaan worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een nogal opzwepend toespraakje van de Runday-man vertrekken ze. Die zijn we kwijt…rust. Even dan, want tot onze verbazing zijn ze na een half uur terug. O, denk ik, dat zijn de mindere lopers van een korte afstand, de betere komen natuurlijk pas later aan. Nee hoor, iedereen is er weer. Gelukkig duurt het napraten niet lang en zo daalt wederom de rust neer. Nog één keer probeert iemand in een bonkende bassenbolide wat leven in de brouwerij te brengen, maar als niemand swingend de auto uitkomt, taait hij af. Er staat nog een bus, zonder zijramen, waar een man in zit, die volgens ons ook hier gaat overnachten. 

Vanochtend zitten er twee (Vlaamse) gaaien op het gras: vogel van de dag. 

En…er arriveert een grasmaaier, gemotoriseerd uiteraard, daar hebben wij patent op! Er is zon, ook behoorlijk wat bewolking, 15°. 

Tijd voor vertrek naar de Fundatie, het uur van de cultuur slaat. Parkeren lijkt even lastig te worden, maar na één rondje staan we bijna voor de deur van het museum. Er zijn twee exposities: de ene heet Noordelijk Licht en bestaat voornamelijk uit fotografie. De andere, op de begane grond, heet Remix. Hier worden werken getoond uit de collectie van de Fundatie, gesorteerd op thema’s, onafhankelijk van kunstenaar, tijd, kunstvorm of -stroming. Eerst koffie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eindelijk is Gerda in de Fundatie, dat wil ze al zo lang! Ik zeg: “De Fundatie zien en dan sterven”, niet zo’n tactische opmerking misschien, maar ze kan het wel hebben. We zijn het erover eens dat het uiteindelijk gaat om de tijd die je nog hebt tussen het bezoek aan de Fundatie en het daadwerkelijke overlijden. Bij dit alles past een vereeuwiging van Gerda in het oergezellige(!) museumcafé. Om in stijl te blijven: daar wil je niet dood worden gevonden. De bediening is vriendelijk. Behalve wijzelf zijn er nog twee bezoekers, twintigers, die een flinke crisis lijken te hebben. Ze zaten er al toen wij binnenkwamen en als we vertrekken, maken ze nog steeds geen aanstalten om dat ook te doen. Hun houding en gezichtsuitdrukking zijn ernstig, ze bewegen bijna niet, praten heel zacht en monotoon, waarbij zij van tijd tot tijd wat huilt. 

Twee verdiepingen foto’s, waar we, eerste impressie, niet erg weg van zijn. Er is veel met de foto’s gemanipuleerd, wat natuurlijk geen criterium is voor schoonheid, en verder vinden we ze over het algemeen erg ‘vergezocht’. Hoewel we beiden van fotografie houden, spreekt Remix meer aan, waarbij Gerda bovendien een nieuwe liefde ontdekt: Paul Citroen. Bij de fotografen exposeert o.a. Awoiska van der Molen, waarvan ik kort geleden een expositie zag in Huis Marseille. Remix is een mengelmoes, waarbij weinig hangt van o.a. Appel, Cremer, Toorop en Mondriaan, samen met nog heel veel werk van voor ons onbekenden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wanneer we het museum uitlopen, zien we recht voor ons het pand van het Herman Brood museum, waar ook werk hangt van Janet Kadet. Het pand is vandaag gesloten. 

Dan is nu de beurt aan de beeldentuin van Kasteel het Nijenhuis bij Heino. Als ik de parkeerapp wil uitzetten, zie ik dat Easypark zichzelf na 1 uur heeft uitgeschakeld. Wie weet, mochten we hier maar 1 uur staan. 

Bij het Nijenhuis is het niet druk. De beeldentuin is best groot, strekt zich ruim rondom het kasteel uit en ook aan de rand van het omringende bos staan nog beelden. Daarna beginnen we aan de binnenkant van het gebouw, waar vele vele kamers zijn vol kunst, van antieke muziekinstrumenten, servies, meubels en zakhorloges tot schilderijen, gravures etc. Onze aandacht verslapt en we krijgen een vermoeid lijf van het slenteren en stilstaan. We veren alleen nog op als er iets onverwachts wordt getoond, dat een beetje buiten de norm valt, hoewel ‘kunst’ en ‘norm’ woorden zijn die ik misschien niet naast elkaar moet gebruiken. Ik bedoel te zeggen, iets wat voor ons uitspringt boven alles wat we hier zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Half 5 zijn we klaar. We overwegen om op de parkeerplaats te blijven waar we nu staan. Het nadeel is dat het in een bos is, beetje donker en de vraag is, mag het? Op Park4night ziet Ger een camperplaats aan de IJssel in Wijhe, betaald, en bij Olst zie ik gratis plaatsen in de buurt van sportvelden. Besluit: we rijden eerst naar Wijhe, kijken daar of het bevalt en zo niet gaan we door naar Olst. En dan, onderweg, is er ineens een prachtig klein geasfalteerd parkeerterrein bij een oorlogsbegraafplaats. Het ligt aan een smalle plaatselijke weg en we zijn de enigen. In de buurt staan een paar boerenhuizen. Niks meer aan doen! 

Menu van de dag: sperziebonen, pasta met ansjovis, knoflook, tonijn. Parmezaanse kaas. 

Nog even samenvattend: er waren zeker mooie stukken te zien in de musea die we vandaag bezochten, alleen was er, vooral bij de fotografie, te weinig waar je hart sneller van ging kloppen. Zoals Gerda het zei: “Bij al die foto’s was er niet één die emotie bij me losmaakte”, terwijl ze beslist een groot liefhebster is van fotografie. 

Tot morgen!