Zondag 5 mei 2024

Het is lang niet zo koud als gisteren en de kachel hebben we niet nodig, dat onbetrouwbare sujet! 

De routine volgt: ons afval kunnen we kwijt bij het grote sportpark dat direct naast ons ligt. Onderaan de trap rechtsaf en je staat bij de vuilnisbak. 

Na de eerste mok koffie gaan we op weg naar de A8, richting Graz, maar eerst even tanken. Daar gebeurt iets vreemds. Gerda is nog niet terug van de kassa of ik zie op het verlichte bord de prijzen van de diverse brandstoffen veranderen, dat wil zeggen: lager worden. De diesel die wij net hebben getankt, is met 3 cent/liter gezakt. Ik realiseer me ineens dat het de tweede keer is dat ik het zie. Een paar dagen geleden tankten we voor €1,69/l. en toen we wegreden, zag ik de prijs op het bord op €1,645 staan. Ik stel me voor dat je als klant hier helemaal niks mee kan, maar vraag me wel af welk idee hierachter zit en wat de trigger is voor zo’n plotselinge verlaging. 

De route is weer mooi en al gauw zien we bergen met eeuwige sneeuw, eerst in een wazige blauwe verte, later scherp van dichterbij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat wil zeggen: àls we wat zien! Want: tunnels. Als ik het aantal tunnels waar we vandaag doorheen zijn gereden, had geteld en de uitkomst hier had opgeschreven, dan zouden jullie me vast niet geloven. En op de vraag of we door een mooi gedeelte van Oostenrijk zijn gereden, zou ik geen zinnig antwoord hebben. Dus, mocht dit verhaal wat vreemd overkomen dan ligt het aan mijn tunnelvisie. Misschien altijd nog beter dan Rutte zonder visie, hoewel hij zich blijkbaar al een tijdje geleden een voorstelling had gemaakt van zijn post-premier-post. 

Tussen de tunnels door steken we bij Obernberg de Inn over, een mooie zijrivier van de Donau. Ik moet even nadenken over het woord ‘zijrivier’: want het woord ‘rivier’ is zowel mannelijk als vrouwelijk, interseksueel eigenlijk. Wil dat nu zeggen dat elke zijrivier ook een ook een hijrivier is? Ja…denk daar maar eens over na! Ook de Drava gaan we over, een andere zijrivier van de Donau. 

Met ons gisteren aangeschafte tolvignet, dat nu dus op de voorruit zit, dachten wij ongeschonden Oostenrijk door te komen. Vergeet het! Borden met ‘Maut’ en een betaalhokje. Of we €6,50 willen betalen. Waarvoor dan? Een TUNNEL!!!! Neeee! Jawel! En een tijd later nóg eens €10,50 voor een andere TUNNEL! 

Intussen loopt de temperatuur buiten op. Bij Maribor zitten we al aan de 24°. Het zonnepaneel geniet met volle teugen en wij daardoor ook. In de loop van de middag staat de opbrengst al op 550 Wh.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om te overnachten, willen we Maribor voorbij en nemen wat kilometers verderop de afslag Ptuj. Op Park4Night zien we geen direct aansprekende overnachtingsplaatsen en we besluiten richting Orehova vas te rijden, waar je bij een kleine recreatieplas kan staan. Eerst kijken we in het kleine dorp (ca. 400 inwoners) zelf en daar zien we een rustig parkeerterrein bij een school. We houden het in gedachten en gaan eerst bij de plas kijken. Tja, ik kan er veel over zeggen, maar je wordt er niet direct blij van. “Zullen we dit wegje nog wat verder afrijden?” stelt Gerda voor. We hobbelen onverhard verder en komen terecht bij een goed onderhouden huis met bijgebouwen en veel grasland eromheen. Auto’s en mensen op het erf. 

“Zal ik gaan vragen of we op hun gras mogen staan?” 

“Durf jij dat te vragen?” zegt Ger. 

“Jawel” en ik loop het erf op. Een tienermeisje, dat gebrekkig Engels spreekt, komt naar me toe en ik probeer haar duidelijk te maken, wat we graag zouden willen. Lang verhaal kort: het lukt niet. Dat ligt niet aan haar, ze doet haar uiterste best, maar haar moeder heeft duidelijk helemaal geen zin in ons en dat kan ik me goed voorstellen. Terugrijdend besluiten we niet bij de plas te gaan staan, maar in het dorp, waar dan ook.

We kijken er wat in het rond en ontdekken een heerlijke lege parkeerplek bij een vervallen, leeg gebouw. De tekst op het P-bord dat erbij staat, vertaalt Ger met de app: ‘Alleen voor parochianen’. Ik aarzel nog, maar nadat ik een vrouw in een auto heb aangehouden en gevraagd of zij denkt dat we daar mogen staan vannacht, nemen we onze plek in. Ze zei namelijk dat het volgens haar geen enkel probleem is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We staan nog maar net, dak naar boven, als er een man het terrein komt oprijden en zijn auto onder een afdak parkeert. Die hoort hier. Ik spreek hem aan en tot mijn verbazing spreekt hij goed Frans. Hij is reuze aardig, we zijn van harte welkom en als we iets nodig hebben, roepen we maar. Ik laat hem de bus zien en in ruil daarvoor wil hij ons de kerk weer laten zien, waar we dichtbij staan. Dat wil ik wel, maar niet nu. Misschien morgen, zeg ik. Ook goed. Hij gaat het vervallen gebouw binnen, waar hij nog iets over vertelt, wat ik niet helemaal begrijp…het woord ‘curie’ valt. Ik verzin erbij dat dit gebouw ooit een soort klooster was en dat hij er misschien heeft gewoond…of nog? Hij blijft steeds binnen. Volgens Gerda is hij de pastoor. Natuurlijk! Dat ik dat niet door had. 

Voorts vliegen er twee boerenzwaluwen over ons heen: vogel van de dag. En volgens de app betekent de naam Orehova vas ‘walnoot dorp’. 

Ons menu van de dag wordt: asperges en omelet met Parmezaanse kaas. Misschien nog wat ham of gerookte zalm erbij? Weet ik nog niet. 

Ergernis van de dag: dat je op zo’n parkeerplaats waar we afgelopen nacht sliepen, geen enkele vuilnisbak ophangt en zelfs niet op het nog grotere parkeerterrein ernaast. Ik vind dat je dan als gemeente vraagt om rotzooi. Zo, ik heb gezegd. 

We gaan hier een gezegende nacht doorbrengen.

A demain!