Woensdag 15 mei 2024

Het leger was actief gisteravond, veel helicopters en straaljagers in de lucht. 

Bij het slapen gaan, richt Gerda haar slaapplek elke avond volgens hetzelfde ritueel in met e-reader, bril en koplamp. Zo ook vanavond. ‘s Ochtends pakt ze alles weer zorgvuldig op. Vanavond steek ik er de draak mee, want sinds we op reis zijn, heeft ze nog geen letter gelezen! 

We sliepen heerlijk rustig tot de imam z’n boodschap weer rond laat zingen, kwart voor 5. Voortaan ga ik alleen dit gezang noemen als we het niet hebben gehoord. Kan je waarschijnlijk lang wachten. 

Tegen achten loopt het parkeerterrein vol, er wordt hier ook geparkeerd voor een bezoek aan het ziekenhuis, dat blijkbaar dichtbij staat. In de auto naast ons zit een vrouw met haar dochtertje en het ziet ernaar uit dat ze in de (personen)auto hebben geslapen. Het meisje wordt aangekleed, waarbij ze op de rug gaat liggen, zodat mama haar de sokken kan aantrekken. Van de lange haren wordt een kunstwerk gemaakt. Na een tijdje komt papa ergens vandaan, waarna ze in de auto ontbijten. Daarna gaan ze lopend richting ziekenhuis? Het meisje in een roze jurk met tule rokje en dezelfde kleur ballerina’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een gewoon, maar voor ons opvallend verschijnsel is verder dat bijna iedereen die uit de auto stapt, meteen een sigaret opsteekt, zelfs nog vóórdat de auto op slot is geknipt. Alle mensen, die weglopen van het parkeerterrein en die ik op de rug kijk, hebben een grote blauwe wolk boven het hoofd. 

We rijden eerst naar de dichtstbijzijnde Migros, waarbij ook een tankstation ligt. Vol graag! We vinden dat het tijd wordt om de bandenspanning te controleren. Het apparaat dat er staat, is niet van het tankstation zelf en ziet er oud en versleten uit; we lijken een beetje op elkaar. De knop Psi/Bar werkt niet, dus dat gaat hem niet worden. 

Vandaag richting Nallihan en als we daar niet terechtkomen in ons favoriete type landschap, dan doen we ècht iets fout. Ik heb de mensen van het blog Mijnhonck er specifiek naar gevraagd en dit is de naam die ik bevestigd kreeg. We willen bij Alpu linksaf slaan en dan binnendoor rijden naar Laçin. 

Het valt me al een tijdje op dat auto’s hier niet doen aan ‘inhaalknipperen’, zelfs vrachtwagens niet. Vreemd, omdat omgekeerd, als ik het doe, ze er gretig gebruik van maken en daarvoor ook bedanken met een lichtsignaal. 

Voorts veel landbouwgrond en geen insecten op de voorruit. Hier en daar grote tentenkampen met…Roma, vluchtelingen of seizoenarbeiders? 

Alpu, wat een stoffige, treurige plek, zou je ervan houden als je er woont? Er loopt een tienermeisje langs met haar telefoon in de hand en een lichaamshouding, die vertelt dat ze helemaal klaar is met Alpu. Of zou ze net een flinke onvoldoende voor een belangrijk proefwerk hebben gehad?

We beginnen aan onze doorsteek van hier naar Laçin, over Basören. Het valt mee dat het een asfaltwegje is, smal, maar goed om te doen. Wat niet meevalt, is de tijd die de rit volgens Maps gaat duren: 1 uur en 10 minuten. Vogelverrassingen onderweg: verschillende keren zien we dichtbij de hop vliegen en één keer zitten er twee in de boom naast ons. Vogel van de dag! Hoog in de lucht een grote roofvogel, lichte onderkant met zwarte vleugeluiteinden of op z’n minst iets zwarts daar. Later op de dag nog patrijzen, waarvan we de koppen niet goed genoeg zagen om ze een naam te geven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij een gehucht houdt het asfalt op en loopt er linksaf de berg op een smalle grindweg. Geen bordje Laçin. Wat is wijsheid? Even het gehucht inlopen, rijden is echt niet te doen, en kijken of er leven in zit. Het lijkt van niet: niemand is buiten en er is geen enkel menselijk gerucht te horen, stemmen of wat dan ook. Na links en rechts gekeken te hebben, wil ik teruglopen naar de auto, als er een mannenstem achter me klinkt, zijn hoofd steekt uit een zolderraampje. De woorden die hij lijkt te begrijpen zijn ‘probleem’ en ‘okay’, van hem begrijp ik alleen het woord ‘asfalt’. Het resultaat is dat we het grindwegje oprijden, waardoor we in Laçin schijnen te komen en misschien zelfs nog over wat asfalt. 

We komen terecht op een kilometers lange (10 tot 15 km. denken we) onverharde weg, beginnend met harde modder. In het begin aan beide kanten een kilometerslang muurtje van in stukken gezaagde boomstammetjes, nog nooit zoiets gezien. De modder is hier en daar nat met diepe sporen van vrachtwagens, maar we blijven net niet slippend overeind. Halverwege komen we 1 mens tegen op een brommer en omdat hij geen gebaren maakt, nemen we aan dat we door kunnen rijden. Een paar kilometer voor Laçin staat er een richtingbord dat voor verschillende interpretaties vatbaar is, wat betreft linksaf of rechtsaf. Lang verhaal kort, we proberen beide kanten, waarbij er weer nieuwe afslagen komen, plus een stuwmeer dat niet op de navigatie staat. Wat we ook doen, Maps zegt ons elke keer dat we moeten keren. Blijkt dat we geen internetsignaal meer hebben of op z’n hoogst af en toe eventjes. Na een tijdje denk ik, laten we hier maar blijven vannacht, mooie plek en de boodschappen liggen in de kast. Er zal tussen nu en morgenavond toch wel eens één auto langskomen. Als we weer even signaal hebben, tikken we nog een keer Nallihan in en het lijkt erop dat we nu een betrouwbare richting op worden gewezen, waar na een paar bochten een auto aan de kant van de weg staat, portier open. Gerda loopt er naar toe en komt terug met de mededeling dat we de goeie kant oprijden en dat het een mooie jongen is. Ja, dat moest er nog bijkomen, dat het een lelijkerd zou zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Niet veel later zien we Laçin liggen en slaan de weg naar Nallihan op, nog 60km. Het landschap leek even op te knappen, geen bossen en naaldbomen, maar het groen is niet uit te roeien. 

Park4Night heeft weinig met Nallihan en wat ze aanbieden, bevalt ons niet. Gerda stelt voor om naar het ziekenhuis te rijden, waar we een prachtige plek innemen, met uitzicht over de stad en de omgeving. Niks meer aan doen. Er komen mannen kijken, die heel enthousiast zijn en zeggen dat je in Turkije overal mag staan, geen probleem. Nou, dat klinkt goed m.b.t. deze overnachting. 

In de verte lijkt het landschap kaler te worden. Is er hoop?

Even een dienstmededeling: ik stop nu met dit verhaal, want intussen is er genoeg gebeurd om nog een A4-tje te vullen. Niets ernstigs, wel iets wat ik op wil schrijven. Dat komt dan morgen. 

Menu van de dag: roerbak punt paprika, courgette, ui, knoflook, gerookte zalm. Tja, in kleinere supermarkten zien alleen dit soort groentes er goed genoeg uit. 

Gereden kilometers: 188. 

Voor ons misschien weer een korte nacht, want we staan vannacht naast de moskee.