Zondag 4 februari 2024

De SuperDino is best vrij super, behalve de afdeling likeur, die alleen maar neplikeuren verkoopt, om met een in Nederland bekend politicus, annex volksmenner, te spreken. Bijvoorbeeld Frangelico(!) 20%….alleen de náám al! Geen Grand Marnier, Dom Benedictine of ander superspul te bekennen. We doen het met Baileys. 

Daarna nog even een Chinese soort ‘Action’ in, vol met goedbedoelde rotzooi, waar Gerda een zomerbroekje hoopt te scoren of op z’n minst espadrilles. IJdele hoop. 

We kijken even op de kaart en besluiten om een stuk naar het Noorden te rijden, waar de Faro de Tostón staat. Voor de niet-Spaanssprekenden onder ons: vuurtoren. Het gaat ons daarbij niet om de toren, maar om kust en zee. Op een infobord lezen we dat het hier om een fossiele kust gaat, waar veel overblijfselen uit de prehistorie worden en zijn gevonden. Ziet er mooi uit, maar niet zo geschikt om zelf te water te gaan; veel rotsjes in zee denken we. Bovendien liggen de badpakken nog thuis, dit is bedoeld als verkenning. 

Als vogel van de dag komt een zilverreiger in beeld. Grote of kleine kunnen we door de afstand niet goed zien. 

Overal langs deze kust staan campers in het wild geparkeerd, open en bloot. Nú is dat nog om te doen, maar in de zomerhitte zonder schaduw?

Het landschap dat we tot nu toe op het eiland hebben gezien vinden we mooi. Natuurlijk is het ene uitzicht spectaculairder dan het andere, maar van bergen en heuvels zonder enige begroeiing krijgen we niet gauw genoeg. Af en toe staat er ergens één hoge decoratieve palm in al die kaalheid of, zoals we ook eens zagen, een kleine houten tafel in een grote vlakte met op de achtergrond kale heuvels. 

Wat opvalt is dat het vrij heiig is, zodat je het landschap in de verte niet echt scherp ziet. Komt vast omdat er hier vaak een stevige wind staat en er dus veel stof opwaait. Voor wie het niet weet: Fuerteventura betekent ‘sterke wind’. 

Tijd voor het avondeten. Directeur Ivan heeft ons laten weten dat het restaurant hier pas vanaf morgen open is, dus voor vanavond moeten we wat anders zoeken. We informeren bij de ‘avondjongen’ of hij iets weet in de buurt. Ja…hij weet wel wat, maar niet écht in de buurt: 8 kilometer rijden, in Casillas del Angel. El Labrador(!) heet het, echt iets voor mij! En oh, het is al om vijf uur dicht gegaan, ziet hij op zijn telefoon. 

Daarbij heeft hij nóg een leuke opmerking en dat is dat het niet klopt wat Ivan heeft gemaild; ‘ons’ restaurant gaat pas woensdag open. Lekker verhaal. Maar nu, waar kunnen we heen? Als tweede mogelijkheid noemt hij El Horno in Villaverde, 19 kilometers. Op de site zien we veel vlees en we hebben zin in vis. Hoe dan ook, we rijden naar La Oliva en Villaverde, dorpen die dicht bij elkaar liggen en waar meerdere restaurants zijn. 

Het is er druk, zal ongetwijfeld door de grote kermis komen die er bezig is. Aan een vrouw op straat vragen we of ze een leuk eettentje weet. Ja hoor, Manduca, kan je heel lekker eten, zegt ze. En of we het personeel dan de groeten van Frederique willen doen, want zo heet ze. 

Manduca gaat om 7 uur open, wat betekent dat we nog 40 minuten moeten wachten. Geen zin in. Dan maar terug naar de pizzeria, waar we eerder langsgereden zijn en waar ik liever niet naar toe wil. Want een pizza als diner vind ik eigenlijk niks. 

Bovendien is het een helverlichte, ongezellige ruimte en de dikke jonge vrouw, die verveeld in de deuropening hangt, te korte te strakke broek, keurt ons geen blik waardig. De tv kaatst oninteressante muziek tegen de kale muren. De ouders van de jonge vrouw, die zo te zien de tent runnen, maken veel goed. We hebben al een 4-seasons pizza besteld met een ensalada mixta als de moeder met haar vertaalapp aan onze tafel komt om ons spontaan nog een Spaans alternatief uit te leggen voor onze pizzakeuze. Dat gerecht klinkt echter zo gecompliceerd, dat we haar vriendelijk danken en bij onze oorspronkelijke bestelling blijven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De pizza valt mij erg mee, is zelfgemaakt en samen met de salade hebben we een lekker maal. Daarbij klinkt zelfs ineens nog mooie Spaanse flamencomuziek. 

De laatste 2 pizzapunten gaan mee naar huis en worden, verpakt in een bakje, door dochterlief van een eindje op onze tafel gesmeten. Het is goed dat ze een man heeft, die ontzettend lief is voor hun babydochter, die in de kinderwagen in de zaak staat en door alle kabaal van tv en bezoekers heenslaapt. Zijzelf negeert het kind volkomen. 

We rekenen af bij de moeder, die zo dik is dat er een vetschort over haar onderbuik hangt, maar ons net nog niet zoent omdat ze zo blij is met de fooi. Dik verdiend! 

En nu zitten we weer in ons huisje met de toegangskaart van Ivan de directeur in ons bezit. De avondjongen gaf die aan Gerda omdat we met onze twee kaarten de deur niet open kregen. 

Ik slaag erin om om twaalf uur in bed te stappen zonder Ger wakker te maken, die al een hele tijd ligt te slapen. 

Tot morgen weer.