Woensdag 21 mei 2025

Buiten is het 12°, wolken en wat wind. Binnen blijft de kachel koud. T-shirts worden geruild voor truien. Nog geen buien; die staan op de planning voor morgen. 

Op internet zoeken we naar de interessantste wijken van Kopenhagen en niet naar bijvoorbeeld speciale gebouwen. Toen we ooit in Rome waren beviel die benadering ons goed. Zo komen we uit bij Vesterbro. De beschrijvingen ervan spreken van ‘de coolste wijk’ en er wordt zelfs de vergelijking gemaakt met het Meatpacking District in New York, waar we goede herinneringen aan hebben. Vesterbro was een rosse buurt, maar ‘het gentrificatieproces heeft de wijk veranderd in een hipsterparadijs vol cafés, restaurants en trendy bars’. We gaan ervoor. 

Nog even werden we aan het twijfelen gebracht, want al zoekend kwamen we de naam van de beroemde architect Bjarke Ingels tegen, waarvan in en om Kopenhagen verschillende bouwwerken te zien zijn. Twee ervan, de Kaktus Towers zagen we gisteren vanuit de trein. We willen graag meer van hem zien, maar omdat zijn scheppingen nu eenmaal niet allemaal naast elkaar liggen, denken we dat het logistiek gezien nogal een uitdaging zou worden. Over die Kaktus Towers gesproken: dat ze zo genoemd worden is best begrijpelijk, maar ons deden ze direct denken aan de webben van de witte stippelmot, waar ik het eerder over had.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We starten onze wandeling over de Sønder Boulevard en komen dan al gauw bij het Meatpacking District. In de korte zijstraatjes zit het vol met kleinere bedrijven en horeca, waarvan de zonnige terrassen goed bezet zijn, maar niet té vol. De sfeer en de verleidelijke geuren dragen er aan bij dat we besluiten om hier te lunchen en wel bij Mother. We vertrouwen op de stereotype combinatie van Italiaans en ‘Mama’. Naar blijkt geheel terecht: twee stenen pizzaovens en koks die zelf het deeg maken. Gerda bestelt een pizza met als extra verse gamba’s erop en ik neem een gerecht met o.a. Toscaanse ham, tomaatjes, zelfgemaakte pesto, zachte jonge kaas en rucola. Het heerlijke zelfgemaakte brood erbij is voor mij gauw teveel. Het glas witte wijn niet. 

Voor we verder gaan wil ik even het gebouw hier vlakbij fotograferen, dat heel bedrieglijk is beschilderd. Vanaf een afstand denk je dat er een opening in zit waar je doorheen kijkt. Ook de mensen die je denkt te zien, zijn niet echt. En dan is er nog iets met het perspectief; vanuit verschillende standpunten zie je andere dingen, maar dat is hier moeilijk uit te leggen. 

Verder lopend, zien we mooie architectuur, al is het niet van Ingels, o.a. appartementen uit 1892 met in terracottakleur uitgevoerde vismotieven, al de winkeltjes en horecazaken, die ons beloofd zijn, genoeg groen, graffiti en vooral een fijne sfeer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik doe mijn uiterste best om de uitgestippelde route op een wat onduidelijke kaart te volgen naar het Centraal Station, maar het gaat mis. Dat blijkt pas als we op een gegeven moment besluiten om verder de bus te nemen en de chauffeur ons de andere kant op wijst. Shit! We keren om op zoek te gaan naar de juiste straat en bushalte. Een paar jonge meiden die we aanspreken, zijn uiterst behulpzaam, gaan op hun telefoons aan de slag en wijzen ons uiteindelijk de juiste halte. Als ze desgevraagd horen dat we uit Amsterdam komen, worden ze helemaal uitgelaten: “Daar zijn we net geweest met een stel vrienden…geweldige stad, veel beter dan Kopenhagen!” Nou ja.. wat moet je daar op zeggen, maar goed, zij hebben er drie onvergetelijke dagen doorgebracht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan de bus: ondanks dat een meisje bij de halte ons vertelt dat je kan pinnen, is dat niet het geval. 48 Deense Kronen alstublieft. Die hebben we niet. “Mogen we ook met Euro’s betalen?” Ik zie de twijfel in de ogen van de chauffeur en ik heb sterk de indruk dat hij het liefst zou zeggen ‘gaat u maar zitten, hoeft niet’. Dat doet hij niet, we mogen wel gaan zitten en hij vraagt ons om dan 48 Kronen om te rekenen naar Euro’s. Heeft geen zin, we hebben er te weinig bij ons. “Maar”, zeg ik tegen Ger, terwijl we zoeken in onze portemonnees “we zijn al twee haltes verder en hij toont geen enkele interesse in ons. We kunnen wat hem betreft verder gaan met zoeken tot we bij het Centraal Station zijn”. Daar heeft Gerda veel moeite mee, omdat ze bang is dat hij daardoor in de problemen zal komen en ik bied hem de 2,5 Euro aan die we nog hadden, wat niet genoeg is. Hij accepteert het geld, draait een ticket voor ons uit, waarvoor ik hem uiteraard van harte bedank.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Treinkaartje kopen geeft ook weer strubbelingen, schrale troost: een man die ons helpt, heeft er ook moeite mee.

Met een paar aankopen van de Rema 1000 komen we terug bij Absalon, waar ‘familie’ van ons is aangekomen: Nederlanders met een VW camperbus in dezelfde kleur als de onze, maar dan  gecombineerd met rood, ook mooi. 

Intussen is er een dreigende lucht op komen zetten en we denken dat de regen niet tot morgen kan wachten. Klopt. Gerda vangt, terugkomend van het groente wassen en snijden, de eerste stevige druppels op. 

Menu van de dag: prei gegaard in tomatensaus van de Rema, pasta met knoflook en gemalen kaas. 

Vogel van de dag : hele mooie kauwen in hetzelfde park als de kramsvogels van gisteren en net zo tam. Het dier zat op een meter afstand van ons op een paal en we konden gewoon blijven staan en tegen hem/haar praten! We willen dit even aanvullen met de vogel van de avond: de campingmerel, die ons elke avond op een mooi concert trakteert. 

Intussen schijnt de zon en morgen trekken we verder.