Vleesgeworden gastvrijheid

Zaterdag 29 april 2017

We zijn nog geen half uur onderweg of Gerda ziet een hop vliegen: vogel van de dag. Hop, die is binnen.
In Bukan willen we eerst geld wisselen zodat we niet weer voor gesloten banken komen te staan. Niemand reageert op de naam ‘Melli Bank’ als we er naar vragen. Dan toch maar een andere geprobeerd. Deze bestaat uit één niet zo grote ruimte en is stampvol met mensen, die formulieren aan het invullen zijn of op hun beurt wachten. Als we daarbij moeten aansluiten, zijn we voorlopig niet klaar. Gelukkig vallen we op en de kantoormanager vraagt wat we komen doen. Hij spreekt goed Engels.
Eerst lijkt het er op dat het niet doorgaat, totdat de man aangeeft ons te willen helpen. Ik weet eigenlijk niet precies hoe het gesprek tussen hem en Wim verliep. In elk geval moet er iemand worden gebeld, die over een minuut of vijf tot tien hier zal zijn en dan kunnen de Euro’s worden gewisseld. We moeten buiten vóór de bank op de stoep wachten. Ik loop even wat in de rondte en daardoor mis ik wéér wat. Want als ik bij Wim terug kom, is hij al bezig met de transactie. Hij en de bankman staan allebei met een stapeltje geld in hun handen, nog steeds buiten op de stoep, terwijl de kring van nieuwsgierige mensen om hen heen steeds dikker wordt.
“Can’t we better go inside?”, vraag ik de manager. Ik ga hier echt niet buiten met m’n Euro’s staan wapperen. Hij neemt ons direct mee naar binnen, waar de deal in die éne drukke ruimte, staande bij zijn werktafel wordt afgemaakt. Qua privacy schiet het niet echt op, maar het voelt beter. De koers gaat trouwens per wisseltransactie omhoog. Bij de Turkse grens begonnen we met 34.000 Reaal per Euro en via 37.000 zitten we nu op 40.700. Is de inflatie zo hoog of worden we steeds minder belazerd?

Wim de Bakker

Bij gebrek aan supermarkt lopen we weer alle kleine winkels langs, waar bij de één de tomaten rot zijn en bij de ander de appels goed. Bij één mannetje ‘dingen we af’; het lijkt er sterk op dat hij wel erg veel vraagt, vergeleken met de andere winkels. Zijn reactie is moeilijk te peilen, hij accepteert het een beetje lacherig.

Nu nog een slager. Terwijl Wim en ik met het geld bezig zijn, gaat Ger op pad. Even later komt ze terug en vraagt: “Wat is slagerij in het Frans? Iemand gaat mij er brengen”.
“Boucherie”, zeg ik en weg is ze weer.
Als Wim en ik klaar zijn, lopen we haar tegemoet en ja hoor, daar komt ze aan, nog steeds in gezelschap van haar gids. Die vraagt of er iemand van ons Frans spreekt.
“Moi”.
Eerst heet hij ons van harte welkom in Iran. Dat doen ze bijna allemaal, soms roepen ze het zelfs vanuit rijdende auto’s. Daarna vraagt hij hoe oud we zijn, of we gewoon vrienden zijn en waar we wonen in Nederland. Ik denk laat ik maar drie verschillende steden noemen. Hij is tevreden met de antwoorden en neemt afscheid. Dan vertelt Ger dat het vlees gratis is. Hij wilde absoluut niet dat ze betaalde en gaf zijn pasje aan de slager. We vallen even stil. Gelukkig loopt hij nog in de buurt, zodat we hem als dank een klompjessleutelhanger kunnen geven. Hij vertelde ook dat hier Koerdisch wordt gesproken in plaats van Farsi. Wij kunnen er niet mee zitten.

De oude Koerden

Iran en zijn monumenten

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we stoppen voor de lunch, suizen de hoofden van Wim en mij. Het zal de combinatie zijn van ingespannen rijden, de drukte op de weg en het extra lawaai dat de auto’s maken door het slechte wegdek denken we.
Het is een graad of 22, een beetje broeierig warm en heiig. Mijn ogen voelen branderig aan, misschien zit er veel stof in de lucht?
Onze route loopt via Divanderreh naar Bijar. Daarna willen we over de 23 naar Hamadan. Volgens de boeken kom je dan door een prachtige vallei met bijzondere, lemen dorpen. Er loopt nog een andere weg van Bijar naar Hamadan. Op de kaart beginnen allebei de wegen op dezelfde plaats, Garmin raakt er van in de war, dus even vragen. In no time hebben we een man of 8 bij de bus, die allemaal vreselijk hun best doen en het af en toe onderling flink oneens zijn. Erg leuke scène weer. Ze wijzen ons de goede weg, maar waarschuwen dat die heel slecht is.
Klopt, de eerste 10 kilometer in elk geval, daarna gaat het beter en de nieuwe weg ligt klaar.
Wij gaan de weg af in de buurt van Salamatabad, waar iets van de weg af en ook wat lager een onbestemd stuk ruigte ligt. Veel meer kunnen we er hier in de buurt niet van maken. Het kan er mee door.
We staan nog niet of het onweer barst los, tezamen met regen uiteraard. Gezelligheid.
En de verkeerspolitie, die eerder boven op de weg een stel vrachtwagens had aangehouden, komt daarna bij ons langs. Helemaal enthousiast dat we hier zijn en in goed Engels informeren ze of we geen problemen hebben met de auto’s. Hoe aardig kan politie zijn.

Menu van de dag: witte bonenschotel met paprika, ui, tomaat, knoflook en wie weet wat Wim er nog meer doorheen heeft gedaan.

Het dak van de auto blijft dicht vannacht. Het onweer houdt aan en de bliksem flitst langs de lucht. Geen zin in ellende met slagregens, hagel en/of harde wind. Ook lekker tegen het autolawaai.

Dit artikel is geplaatst in Iran. Markeer de permalink als favoriet.

14 thoughts on “Vleesgeworden gastvrijheid

  1. Vleesgeworden gastvrijheid….. hoe verzin je het weer. Wij zwerven momenteel een beetje door Duitsland , dus uitgebreid jullie route napluizen lukt niet zo goed. Maar bij thuiskomst staan jullie weer op de kaart.

  2. Heel fijn dat jullie nu in Iran zijn. Vergeet niet naar Kermanshah te gaan. Heel mooie stad met oude monumenten uit pre islamitische tijdperk.
    We zitten met zn allen bij elkaar omdat olivia wedstrijd heeft met paardrijles. Grietjes Sepper

  3. Ha dames en 1 heer, Jullie zijn geen triootje en wonen in verschillende plaatsen. dat lijkt me verstandig want heel erg dol op homo’s en lesbiennes zijn ze niet in deze streken. Mijn goede vriend Abbas zit om die reden in Leiden en niet meer in Iran. Wees voorzichtig dames, we willen jullie graag heel en gezond terug. De reis wordt steeds interessanter en mooier. Blijf schrijven, we genieten. Kus Saskia en Dirk

  4. Wederom een leuk verslag en de temperatuur is goed te doen! Wordt de wijn niet gemist? Wat een leuke kontakten maken jullie met de Iranezen. Rijdt Wim nog steeds alleen in zijn busje of houdt een van jullie hem af en toe gezelschap.

    • De wijn missen we niet echt. DAt is het effect van ‘dat het er niet is’. Maar wacht maar tot we weer thuis zijn… Wim rijdt steeds alleen, achter ons aan! Hij heeft nog niet om bijstand gevraagd, gaat goed dus! Lieve groet

  5. Zie ik het nu goed dat de linker koerd op de foto adidas-like gympies aan heeft?
    Hebben jullie al iets van apostel Thomas ontdekt?
    Maar wowww wat een fraaie onderneming dit keer!! Tot later en have fun.

    • O, nog ff goed kijken! Nou Karel, ik weet nog niks van apostel Thomas… we hebben het zoooo druk man!

  6. Wat een ervaringen, zou er ook een vol hoofd van krijgen. Ben benieuwd naar de vallei en de lemen dorpen.

    • Nou, ik kan je verzekeren dat ons hoofd meer dan vol is! Heb je goed begrepen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website