Donderdag 29 mei 2025

Om een uur of acht gisteravond stopte er een Duits Mercedesbusje naast ons van waaruit een man en vrouw winters aangekleed vertrokken om te gaan wandelen, met hun baby in een dikke draagzak. Gezien de kou buiten, best behoorlijk stoer en toen ze om negen uur nog niet terug waren, werd Gerda wat ongerust. Ja, natuurlijk kan er van alles zijn gebeurd. Een poosje later echter arriveerde de man met de baby, zijn vrouw wilde nog een extra omwegje maken, zei hij. Ze bleven ook niet slapen in de auto omdat ze logeerden bij vrienden. 

Toen waren we weer alleen met de koude bergwind, die met stormachtige vlagen de daktent liet klapperen en ons vannacht in bed zachtjes liet schudden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen we naar bed gingen was het 3° en volgens de voorspelling zou het afkoelen tot 1°. We vertrouwden op onze dikke warme Quechua-slaapzak. Terecht: vannacht was het warm. 

Vanochtend zeven uur, buiten is het 3°. Nog steeds dezelfde stevige koude wind, de zon schijnt. 

We zien hier aardig wat motorrijders en Gerda heeft begrepen dat er speciale routes zijn die ze graag rijden. Misschien ook wat voor ons. 

We besluiten om eerst richting het Nationale Park Rondane te gaan, het oudste van Noorwegen met tien bergpieken boven de 2000 meter. De bergen die we tot nu toe zagen, behoren tot het oostelijke deel van Nationaal Park Jotunheimen denken we.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We pakken wegnummer 51 weer op richting Bygdin, dat op de kaart staat, maar bij Google Maps en Waze onbekend is. Links en rechts van de weg mooie besneeuwde bergen en vlaktes verlicht door de zon. Hoe mooi wil je ‘t hebben? Van de sporadische (vakantie)huisjes in dit gebied zijn de daken bijna allemaal dik begroeid met mos. Om het geheel compleet te maken moeten we onderweg stoppen voor een kleine kudde jonge rendieren (denk ik). Hun nog kleine geweien zijn, zo lijkt het vanuit de auto, bedekt met zwarte donzige haren.  

Op de navigatie tikken we de plaats Otta in, waar we gaan lunchen en van bestuurder wisselen. 

Onderweg grote meren, o.a. Lemonsjøen en Vågåvatnet, beneden loopt de temperatuur op tot 17°, de blauwe lucht wordt wat lichtgrijs. We zien geen bergen meer en rijden weer tussen puntige dennen of sparren, gemengd met loofbomen. Heel veel groen en weinig uitzicht. 

Intussen is wegnummer 51 veranderd in 15 en de laatste kilometers naar Otta stroomt de gelijknamige rivier rechts van ons.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lunchen doen we naast het trein- en skistation, waar je naast de wc-deur je pinpas tegen een schermpje houdt, waarna je moet wachten tot de deur héél langzaam opengaat, waarna je niet kan gaan zitten omdat je weer moet wachten, waarna de deur héél langzaam dichtgaat. Je kan de deur niet op slot doen, dus terwijl je daar zit, denk je ‘zou die deur nu wel echt op slot zijn, wat gebeurt er als iemand anders zijn pasje ertegenaan houdt’. 

Vanaf Otta moeten we een stuk de E6 nemen richting Oslo voor we afbuigen naar Rondane. Ineens staan we voor een slagboom met rood knipperlicht: de tunnel waar we doorheen moeten, is dicht. We zien brandweer en later een ambulance dus dat kan nog wel even duren. Maps heeft geen alternatief, ze snapt er niks van. Wij hebben geen zin om een verkeerde route te nemen en roepen de hulp in van een motorrijder, die stilstaat en hier bekend is. We komen terecht op, wat hij noemt, de ‘oude E6’ en alles gaat goed, ondanks fietsers op de rijbaan en een man met prikstokken op een soort roller skates, die midden op de weg ‘rolt’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Hundorp (nee, niet ons dorp) gaan we linksaf een klein geel wegje op, de 27. Terwijl we die route volgen, komen er weer mooie sneeuwtoppen in beeld. We zijn dan onderweg naar Folldal en speuren onderweg naar geschikte plaatsen om vannacht te staan. Die zien we wel, maar we zijn kieskeurig en willen in elk geval uitzicht op bergen en als het gaat regenen niet in een modderpoel staan. Op den duur roepen we de hulp in van Park4Night en komen terecht op een ruime parkeerplek, waar we van plan zijn te blijven, maar toch nog niet echt tevreden mee zijn. Gerda gaat op onderzoek, want ze had op de app gelezen dat er mensen door wat water hadden gereden en toen op de grindoever van de rivier de Atna waren terechtgekomen, die evenwijdig aan de weg stroomt. Vooral Gerda vindt dat we dat ook moeten doen en zo geschiedt. Het is hier zeker beter en mooier dan op de parkeerplek. Dit is dan o.a. weer het voordeel van een kleinere camperbus, die ook wat hoger op de wielen staat. Die witte monsters redden dit niet. Er komen mooie wolken. 

Menu van de dag: broccoli, restje roerbak van gisteren, kaasomelet. 

Gerda hoorde volgens haar app de rietgors: vogel van de dag, hoewel we beiden vinden dat je het dier ook gezien moet hebben. 

Vanochtend deden we het dak naar beneden terwijl de bril van Gerda nog op het randje lag waar het dak op rust. Schrik! Dak weer open, waarna de bril ongeschonden tevoorschijn kwam. 

Weersvoorspelling: Vanaf tien uur vanavond regen tot en met morgenochtend. 

We houden vol!