Donderdag 16 november 2023

Toen ik gisteravond het verhaal aan Gerda voorlas, wees ze me op een foutje; de kleine zilverreiger heeft geen gele poten, maar alleen gele voeten! Zijn poten zijn ook zwart, net als die van zijn grote soortgenoot. Hierbij de rectificatie. Het brengt mij bij de vraag hoe noem je de ‘voeten’ van een vogel? 

Het regent heel licht en het is 11°. 

De kleine vogels, waar er hier veel van zijn, hoorde ik vanochtend in bed al vroeg hun heldere hoge geluiden maken. Gisteren bij aankomt zag ik er heel even een paar zitten in de heg. Kleiner en slanker dan een mus, beige onderkant, dat is alles wat ik ervan kon zien. Ze zitten geen ogenblik stil, wisselen constant van plek en je krijgt ze dus nauwelijks in de kijker. Er wonen hier vast ook verschillende soorten, die op elkaar lijken en die hoogstwaarschijnlijk allemaal in onze categorie kbv-tjes terecht zullen komen. In elk geval een roodborst gezien, vogel van de dag dan maar. 

Omdat we dichtbij een basisschool staan, raken we even ingesloten tussen auto’s van moeders, die kinderen naar school brengen. Het voordeel is dat ze ook zó weer weg zijn, behalve twee stellen die nog gespreksstof genoeg hebben voor ongeveer een half uur onder de paraplu. Ongelofelijk en dan houdt er ééntje ook nog de hele tijd een peuter op de arm.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijd voor de ochtendloop van Gerda, die, dat kan niet missen, begint langs de Grand-Rhône, die gisteren zo mooi oranje kleurde en nu de donkere tinten van de wolken aanneemt. Volgens Ger is de stroomsnelheid ongeveer 5km. per uur, want als ze flink doorstapt, blijft ze op gelijke hoogte met de dingen die op het water naar zee drijven. Over dingen, die naar zee drijven gesproken….met de vervuiling van de Middellandse Zee gaat het niet de goeie kant op, want wat heeft Gerda gedaan? Laat ik het maar kort en bondig zeggen: gepoept in de Grand-Rhône. Geen openbare toiletten, te ver van ‘huis’ om even terug te lopen en een hekwerk om aan te hangen boven het water! Zie je ‘t voor je? Verdere details zijn ook mij onbekend. 

Ze zag voor het eerst een vlucht flamingo’s, die in V-vorm vlogen en een plevier, die ze voor het gemak determineert als bontbek. 

Wat interessanter is, ze is ook weer naar de haven gelopen en komt thuis met nieuws over die twee prachtige driemasters, die we daar gisteren al zagen liggen. De zwarte heet Atlantic. Niet dat dat heel veel nieuws is, maar als we op internet zoeken, vinden we er veel wetenswaardigheden over, o.a. dat het schip voor € 110.000,- een week te huur is. 

https://www.bernard-gallay.com/news-atlantic-now-in-port-saint-louis-du-rhone-france

De huidige Atlantic is een replica van een naamgenoot uit 1903, als ik het goed heb begrepen en ene Ed Kastelein heeft/had er mee te maken, is mogelijk de ontwerper. Het spreekt ons, maar vooral Gerda zo aan omdat ze mensen kende in Katwijk, die indertijd wisten van en vertelden over de projecten van deze Ed.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan wil ik er nog wel wat foto’s van maken en na vertrek van de parkeerplaats is de eerste stop de haven. En zoals ik gisteren al liet blijken, je hoeft echt geen verstand van schepen te hebben om te zien hoe mooi deze zijn. 

Het is half elf, het wordt wat lichter en we stellen de navigatie in op Miramas, daarna lunchen we in St.Cannat, naast de kerk, die open staat. Je gelooft het niet! Of passender gezegd: geloof het nou maar! Jammer genoeg is de kerk vanbuiten mooier dan vanbinnen. 

Door een landschap met vaak spectaculaire herfstkleuren en heuvels met aparte vormen rijden we verder richting Peyrolles-en-Provence. De dorpen die we passeren, worden steeds ouder en mooier tegelijk; het lijken wel mensen! 

Een bijkomstigheid zijn vier straaljagers, die vliegend in formatie ons een tijdje vergezellen. Zal wel komen omdat er bij Salon-de-Provence een militair vliegveld is. 

Zo komen we via Tavernes en met behulp van Park4Night terecht in Barjols bij wat sportvelden, die niet zoveel voorstellen. Prima plek, rustig. Als we aankomen, zit er nog steeds blauw in de lucht en het is 11°. 

Voorlopig zijn we op weg naar de plaats Aups, waar onze Franse vriend Jo Gardet een aantal jaren woonde en waar we hem ook hebben bezocht. Leuke herinneringen zijn dat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder zijn we nog steeds tevreden met ons reizende leven in deze buscamper, hoewel er dingen zijn…. Gerda zei gisteren: “Misschien moet je in je verslag eens vragen of de lezers een idee hebben hoe het ruikt in de auto als je het deksel van de koelkast opent, terwijl er Camembert in zit”. 

Menu van de dag: rest van de pastamaaltijd van eergisteren, aangevuld met ui, courgette, bloemkool van gisteren en Parmezaanse kaas. 

Waar je met name tijdens je verblijf in de bus ook achter komt, is hoe erbarmelijk het is gesteld met de verpakkingsindustrie. In Nederland kopen wij etenswaren bij de ambachtelijke middenstander, die met de hand ter plekke worden ingepakt. Hier kopen we veel meer voorverpakt eten in supermarkten. Je wil niet weten hoe weinig verpakkingen je open krijgt zonder het geweld van schaar, mes en gevloek, hoewel er pijltjes etc. op staan om je te laten geloven dat het een fluitje van een cent is. Om maar te zwijgen over de hoeveelheid plastic, die ‘nodig’ is om een onsje van het één of ander in te pakken. Als je de ontwerpers van verpakkingen een tijdje met zo’n bus als de onze op pad stuurt, zal dat een omwenteling betekenen in deze tak van het bedrijfsleven. Ik heb gezegd.