Zondag 25 september 2016

Excuses aan iedereen die gisteren op zoek is gegaan naar de steenarend. Dat was een foutje van mij; het moet de slangenarend zijn!

Ger had gelijk; alle quads die gisternamiddag van de éne kant kwamen, komen vanochtend vanaf de andere kant voorbijgeraasd. Ik kan me voorstellen dat het leuk is om op zo’n ding te scheuren, alleen als je hier zo rustig staat en je bekijkt het letterlijk vanaf de zijkant, lijkt het een belachelijk geweld.
Nu ik dit opschrijf, bedenk ik dat ik zelf in Lapland op sneeuwscootertocht ben geweest……. maar volgens mij is dat lang niet zo erg! ;))

Het is een mooie rit; de weg naar Escalona, de bergen, een nauwe kloof. De hele dag minder bomen en meer berg. We blijven ‘witte’ wegen volgen om in Arro te komen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we wat afremmen bij een lunchplek, houdt een man in zo’n geel autopechvestje ons aan. Weg afgesloten, politie?
“Zijn jullie op het laatste stuk een hond tegengekomen?”, vraagt hij.
“Nee”.
Dan zien we ineens dat ze dezelfde apparaten met antennes bij zich hebben, als de man die we gisteren zagen. We parkeren om te lunchen en ik vraag wat ze eigenlijk doen met die honden. Ik kan verstaan dat het met de jacht heeft te maken. Niet alles wat hij zegt, begrijp ik.
“Zoeken de honden het wild?”
“Ja”, antwoordt hij en wat daarna komt, kan ik weer niet volgen. Zijn maat laat me drie honden zien die in een vrij kleine kooi achter in de jeep zitten. De honden dragen halsbanden met zender en/of ontvanger. In plaats van te schreeuwen, zoals de man van gisteren deed, claxonneren deze mannen in een bepaald ritme met hun auto.
Goed, de honden zoeken het wild. Blijft er één vraag over: zoeken ze het wild dat is doodgeschoten of zoeken ze het levende wild op, zodat de jagers weten waar ze moeten zijn?
De eerste optie lijkt me onwaarschijnlijk, want hoe kan een jager met deze dichte bebossing op afstand een dier zien, laat staan neerschieten en hoe kan de hond het vervolgens vinden?
Bij de tweede optie zie ik ook problemen. De hond ontdekt ergens in het bos een paar herten. Seint hij/zij dat door aan de jager? Drukknopje op de halsband en even het waypoint doorgeven En zo ja, voordat de jager ter plekke is, zijn de herten al lang verdwenen. Hoe dan ook, het is duidelijk dat hier een leek aan het woord is en verder zoeken ze het maar uit.

Het klooster San Victorian lijkt een welkome afwisseling op alle geboomte. Als wij ons niet vergissen, klopt de kaart niet helemaal, dus laten we ons leiden door de borden. Aan de buitenkant ziet het er niet zo bijzonder uit, maar de ligging is mooi op een hoog, uitstekend rotsplateau. Jammer dat het gesloten is!

Terwijl we van een afstandje naar die dichte deur staan te kijken, denk ik: ‘stel je voor, dat hij toch open is, vergeten de sleutel om te draaien bijvoorbeeld’. De muur is niet zo hoog, ik kan er vrij makkelijk op klimmen en er aan de andere kant af springen. Tevergeefs….echt op slot. De Roomse kerk daalt per dag om mijn ranglijst. Hoe vaak hebben we nou al voor dichte deuren gestaan.
Mensen nemen de moeite om kilometers om te rijden. Zet de openingstijden dan even op je richtingbord. Of zoiets als: “Doe vooral geen moeite, u kunt er toch niet in”.

We pikken de N260 weer op: Campo, Seira, El Run. Hier blijven we. Bij de sportvelden staat al een Duitse camper, duidelijk voor de nacht. En om het Carnote-effect niet zelf in praktijk te brengen, rijden we verder, waarvoor we worden beloond met een open plek plus uitzicht op een bergtop die prachtig kleurt in de late zon.

Menu van de dag: broccoli, prima kalfstartaartje van de locale slager, pasta met ui, olie en knoflook.

Vogel van de dag: vanochtend voor vertrek loopt Ger nog even een zijwegje in en komt terug met een Europese kanarie! Figuurlijk dan.

Binnenkort toch eens met de Huawei mobile WiFi naar een internetwinkel. Mijn mobiel herkent het netwerk en vraagt om het wachtwoord. Als ik het intik, gebeurt er niks. Misschien niet zo gek, want er zit een kaartje in van een paar jaar geleden. En als ik iets fout doe, kunnen ze me dat daar vast wel vertellen.