Zondag 20 september 2020

Qua nachtrust was dit voor mij de slechtste slaapplek van deze trip. Het enigszins blikkerige geluid van de kerkklok klonk mogelijk iets te dichtbij. Ik denk dat ik er verschillende keren van wakker werd. 

Om 7 uur komt er een auto met grote aanhanger parkeren, het duurt even voor het geheel parallel staat aan de heg. Ik was toch al wakker dus dat het nogal lawaai maakt op het grind is niet erg meer. Voor de nacht is dit een prima plek, maar om je toilet te maken, te ontbijten etc. zijn er betere locaties zoals…..de Kontescherpen! Vlug terug naar onze oude stek. Heerlijk, en de ganzen zijn er nog.

Ook de hondenuitlaters, hoewel dat op deze weg geen naam mag hebben. Van degenen die langskomen hebben we geen enkele last. Het is eerder lachen: vanochtend komt er een vrouw aan met een vrij kleine, aangelijnde hond. Toch heeft ze er geen enkele controle over; in plaats van dat zíj́ aan de touwtjes trekt, trekt de hond háár mee naar onze auto. Terwijl ze constant ‘hier, hier’ roept, pakt het dier de plastic afvalzak in zijn bek, die Gerda net bij het voorwiel heeft gelegd en loopt er mee weg. Ik dacht mooi, daar zijn wij van af en werd bijna blij met het initiatief van het dier.  Helaas, na een meter of tien laat de hond het zakje uit z’n bek vallen. Je hebt er dus toch weer niks aan.

Ok, dan hebben we intussen ontbeten met een gebakken eitje, afgewassen, tanden gepoetst, bus aan kant. Gerda gaat wandelen over de wallen, ik ga schrijven en koffie zetten.

Koffie zetten gaat niet vanzelf. Dat komt omdat we per dag te korte afstanden rijden om de huishoudaccu voldoende op te laden. Zodra ik het koffiezetapparaat aansluit, begint de omvormer te piepen, zo’n heel schelle piep! Meestal gaat het koffiezetten gewoon door, maar soms gaat er op de omvormer een rood lampje branden en dan houdt de stroomvoorziening op. We lossen dit op door de motor van de auto stationair te laten draaien tot de koffie is doorgelopen. Dus als Gerda terugkomt, is de koffie klaar.

Wat heeft ze allemaal gezien? Tijdens het wildplassen schoot er een ijsvogel voor haar langs: vogel van de dag. Verder een bonte specht in de vlucht en een staande kleine zilverreiger. In de ‘sloten’ die aan de voet van de wallen zijn uitgegraven zag ze grote vissen. Ger dacht aan zeelt, maar een  andere wandelaar zei: “Dat kan niet want die zijn zwart”.

Samen hielden ze het daarna op karpers. Maar nu ziet ze op internet dat zeelt helemaal niet zwart is, en bovendien qua vorm veel beter past bij de vissen die ze zag. Zeelt dus. Vis van de dag. 

Tijd voor de boodschappen in Cadzand-Bad. Wat daar aan de hand is, wil je niet weten! En al helemáál niet zien. Nu was het nóóit mooi; al minstens 40 jaar geleden, is er begonnen met het bouwen van vreselijk lelijke huizen en winkels. Zelfs de lantaarnpalen waren niet om aan te zien. Ik zei altijd tegen Ger: “Hoe krijgen ze het voor elkaar om zulke smakeloze shit neer te zetten”. 

Nu zitten we in de periode dat zo’n beetje alles wat toentertijd is gebouwd, door projectontwikkelaars wordt opgekocht en gesloopt. Wat ervoor in de plaats komt, is vele malen erger. Ik weet niet hoe de architectuurstijl heet. Het lijkt sprekend op de wanstaltige appartementsgebouwen die in delen van Knokke staan. Wit gekalkte buitenmuren, rode daken, veel nep-vakwerk aan de gevels. Ook qua formaat misstaan de bouwsels volledig in deze omgeving; veel te groot en log. 

Bovenop het duin hebben ze de gebouwen voorzien van klokgevels… ik heb er geen woorden voor! Bovendien staat alles veel te dicht op elkaar. Tussen al die wanstaltigheid staan twee mooie moderne appartementsgebouwen met veel glas. Alleen zou je er om reden van de omgeving niet eens willen wonen; ze detoneren volledig tussen het oubollige geweld.

Ik heb één troost: de elegante, rietgedekte witte villa, die er al stond in mijn kinderjaren, is er nog steeds en de eigenaar heeft geen één vierkante meter afgestaan van de grond waar het huis op staat: Boulevard De Wielingen 18A, voor wie nieuwsgierig is.

De visboer weet gelukkig wèl wat kwaliteit is, de haring die hij voor ons schoonmaakte smaakt perfect. 

Om een uur of 5 gaan de andere drie zwemmen. Ik heb geen zin; ik ga een wijntje met WiFi doen bij Ria en Tamara. Het terras zit vol, binnen is het lekker rustig. Hoewel…ik krijg al gauw het gevoel dat er iets aan de hand is, er heerst een wat opgewonden sfeer lijkt het. Inderdaad: Tamara vertelt me dat de politie op bezoek is geweest i.v.m. handhaving van de coronavoorschriften. “En we hebben verd… direct een ernstige waarschuwing gehad”, voegt ze er aan toe, “ik hoopte nog dat ze wat coulanter zouden zijn, maar nee hoor, de volgende keer is het direct een boete van 4000 Euro”. 

Zachtjes praten doen ze hier niet aan. De klanten die binnen zitten kunnen alles horen en sommige bemoeien zich er ook mee. 

“Waar precies kregen jullie de waarschuwing voor?”, vraag ik.

“De mensen mogen niet te dicht met hun ruggen naar elkaar toe zitten en aan één tafel op het terras zaten zes klanten. We hadden die mensen al gewaarschuwd, maar de politie had het toch  nog gezien”. 

Terwijl ze in de opening van een zijdeur staat te roken, hebben we het er verder over. Dat ze niet steeds voor politieagent kunnen spelen, zeker niet met deze drukte. En wat als mensen liegen over het feit of ze al dan niet familie zijn? “Ik zou ze gewoon een verklaring moeten laten ondertekenen”, roept ze me toe, terwijl ze met een vol dienblad naar buiten loopt. Als ze terugkomt, vertelt ze dat er alweer een klant door hun heg naast het terras kroop, omdat ze niet even wilde omlopen naar haar auto. Ze maakt een beweging alsof ze siddert en schettert door de zaak: “Hier word ik zó kwaad om hè, het liefst zou ik mijn geweer halen!”
De zwijgzame Pool achter de bar gaat onverstoorbaar door met het vullen van kopjes en glazen.

Gerda haalt me op om naar Camping De Couter te gaan. Corien en Marianne hebben nasi gekookt, ook voor ons. Jammie. We staan nèt op het parkeergras om wat spullen uit te laden als we achter ons de zware stem van campingbaas Vercouteren horen: 

“Jullie komen zeker douchen?” is zijn openingszet. Stomverbaasd kijken we om. “Waarom staan jullie niet op een camping? In het wild staan is illegaal en er zijn hier campings genoeg. Het is alleen voor de poen natuurlijk”. 

Gerda’s eerste reactie is om naar de camper van C&M te lopen om te zeggen dat de afspraak niet doorgaat omdat we geen zin hebben om ‘gebruik te maken’ van de camping van deze man. Ze keert op haar schreden terug, dat is niet echt een fijne optie natuurlijk. 

We blijven beleefd, maar laten ons niet de les lezen door deze baas. Met stelligheid leggen we hem uit wat onze beweegredenen zijn. Zeker in het begin wil hij nergens van horen en gaat maar door over de poen. We mogen trouwens ook niet naar de wc hier zegt hij.

“En als jullie nou een bekeuring van 250 Euro krijgen, zouden jullie die dan betalen?” 

“Ja natuurlijk”, is ons antwoord, “dat is toch het risico dat we nemen?” 

Pas op het eind van de discussie lijkt hij een iets mildere toon aan te slaan. Later denken we: hoe weet hij eigenlijk dat wij in het wild staan?

Ook Marianne is heel verbaasd: “Ik heb er met hem over gepraat en we betalen hem gewoon het normale tarief voor bezoekers. Waar is die man mee bezig, ik ga even naar hem toe!” 

Bij terugkomst vertelt ze dat hij bakzeil had gehaald en vaak ‘sorry’ zei. 

De nasi is heerlijk en daarna ‘moet’ er natuurlijk nog gekaart worden. Om een uur of 10 houden we het voor gezien en rijden naar onze vaste plek tussen het aardappelveld en de wallen. Voor we op bed liggen, komt er een claxonnerende auto langs. Misschien is het toeteren niet alleen voor ons bestemd, want een eind verderop horen we hem nog weer bezig. Toch heeft Gerda er last van; ze gooit het niet zover weg dat baas Vercouteren een beetje in de rondte gaat bellen om mensen tegen ons op te stoken en bijvoorbeeld ook ons nummerbord zal doorgeven. 

Welterusten!

Voor een indruk van de architectuur: 

https://www.vbo.nl/koopwoningen/cadzand/woning-260232-stijn-albregtsstraat-1-27.html