Maandag 31 oktober 2016

Tjonge, wat hoor je die scheepsmotoren goed. De hele nacht ronkt het bij ons in de slaaphut. Gerda heeft er wakker van gelegen.
Doet me denken aan de tijd dat ik in St. Maartensdijk woonde. Als je daar ‘s avonds op de Oosterscheldedijk stond, hoorde je aan de overkant, in Yerseke, niet alleen de brommers starten, maar ook de mensen praten. En de mosselen knarsen natuurlijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is geen wolkje aan de lucht en wat is alles mooi in het ochtendlicht. We gaan op pad richting Santa Marinella en Civitavecchia, waar cruiseschepen en veerboten in de haven liggen. De lunch is in Montalto di Castro bij het strand. Ongelofelijk dat er mensen in dikke joggingpakken lopen! Een vrouw met een das om en een man in wintertrui. Het is over de 20 graden en de windstille zon brandt er zo een graad of wat bij.

We zijn op weg naar Capalbio. Vrienden van ons gaven de tip om er naar de tuin van Nikki de St. Phalle te gaan kijken en als we er dan toch waren, te eten in restaurant Tullio. En goeie raad moet je opvolgen, vandaar.
Het is mooi om het dorp van een afstand te zien liggen; op een heuveltop met een kasteeltoren die het beeld domineert. Je gelooft het niet: nadat we de auto hebben geparkeerd om het dorp te voet te verkennen, staan we na 50 meter voor Tullio, waar de lunchgasten stukje bij beetje aan het vertrekken zijn. We fotograferen het menu dat buiten hangt om het later rustig te bekijken en zijn er nog niet uit of we er nou morgenmiddag of morgenavond zullen eten. Ja, op reis kom je soms voor problemen te staan, dat hoort er bij.

 

 

 

 

 

 

 

 

“Laten we eerst eens vragen of het nodig is om te reserveren”, zegt Ger. “Zo niet, dan hoeven we nu nog niet te beslissen”.
Binnen is het vrij klein, hooguit een stuk of twaalf tafels en zo te zien heeft het aardig vol gezeten. “Yes”, zegt de man die ons te woord staat, het is nodig om te reserveren. Een paar natafelende gasten mengt zich in het gesprek en legt uit dat het morgen een nationale feestdag is in Italië. Het heeft te maken met dodenherdenking. Veel Italianen hebben door vandaag vrij te nemen een korte vakantie. Dat is duidelijk en we beslissen om te reserveren voor morgenmiddag één uur.

Het is leuk om door het dorp te lopen, waar het trouwens stikt van de restaurantjes. De kerk is open(!), eenvoudig maar mooi, veel muurschilderingen. Een letterlijk toppunt is de wandeling over de middeleeuwse stadsmuren: vrij uitzicht tot op zee! Dat hebben veel mensen in het dorp: die zien door het keukenraam of vanaf hun piepkleine balkons, waarop soms maar net een paar stoelen kunnen staan, de zon ondergaan boven zee.
We denken dat we makkelijk op het parkeerplaatsje zouden kunnen overnachten. Dat wordt, zo lijkt het, alleen gebruikt door bezoekers en niet door dorpsbewoners. Het is er rustig, je staat uit het zicht en er zijn openbare toiletten.
‘t Is echter nog vrij vroeg en tijd genoeg om even aan zee te kijken. Bij Ansedonia kan je een rondje maken langs de kust, zo lijkt het. Dat valt vies tegen. Je komt niet bij zee, langs het wegje is alles privé-eigendom. Ja, er is één uitzondering: een gore plek net achter het strand, waar het stinkt. We nemen een andere weg terug en rijden op enige afstand langs een mooie grote lagune met o.a. flamingo’s. Welke vogels er nog meer zijn, kunnen we niet zien, daarvoor is de afstand net te groot. Kilometers rijden we zo evenwijdig aan de lagune en de zee, tot de weg eindelijk een bocht naar de kust maakt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Direct achter het strand, waarop de strandtenten al zijn dichtgetimmerd, is veel parkeerruimte. Hier blijven we vannacht. In de verte zien we Capalbio liggen…. Tot morgen, we hebben er zin in!
Op de kaart zien we dat even verderop een schiereiland ligt met de plaats Porto Ercole er op. Had ‘de majesteit’ daar niet een optrekje? Of nog steeds misschien? Nee, volgens Gerda stond het al jaren geleden te koop en zij kan het weten want ze volgt de koninklijke families op de voet!

Menu van de dag: verse tonijn met citroen en knoflook, broccoli en de rijst als gisteren. Om gas te sparen, kook ik meestal voor 2 dagen pasta, rijst of couscous. Voorts was de tonijn er de ‘schuld’ van dat we vanavond niet bij Tullio gingen eten. We hebben zo lang geen verse vis gekocht en de tonijn zag er zo mooi uit….die móet gegeten worden.

Vogels van de dag: sijsjes