Donderdag 9 maart
Bij het wakker worden, zijn we al direct in de wolken! Het houdt niet op!
‘t Is aan één kant wel relaxt. Als de zon zou schijnen, zouden we niet nog even lezen op bed, niet zo relaxt ontbijten, nog even koffie zetten enz.
Intussen houden we de toestand buiten nauwlettend in het oog. Omdat het licht dat door de wolk heen komt steeds heller wordt, hebben we er vertrouwen in dat de deuren van de zon op een kier staan.
Goed half 11 hebben we de strijd met de skischoenen weer gewonnen en we beginnen met de lift, waar we gisteren mee zijn geëindigd, de Lac-Intrêts. We hebben er zin in om de pistes daarboven nu eens met beter zicht af te dalen. ‘t Zijn prima afdalingen, alleen de sneeuw is in kwaliteit achteruitgegaan. De regen van gisteren heeft geen goed gedaan en het dooit nog steeds. De sneeuw op ons balkon is ook al voor het grootste deel gesmolten.
Zogenaamde lentesneeuw dus; zwaar skiën! Zeker als de pistes (daar komt ie weer) niet zijn geprepareerd.
Verder hoor je ons niet klagen; geen neerslag, niet teveel wind en meest hoge bewolking, die hier en daar zo dun is dat er blauw doorheen schemert.
Na ons eerste oefenrondje, gaan we met de sleeplift Chavanette naar Zwitserland. Het lijkt er op dat het daar, aan de andere kant van de berg, ook behoorlijk weer is. Dat is zo. En wat een verschil met de Franse kant. Het is hier lang niet zo druk, de pistes zijn geprepareerd en, misschien mede daardoor, skiet het een stuk minder zwaar. Zelfs de zon gaat schijnen.
Ik heb trouwens eens op internet gekeken naar recensies over de Portes du Soleil. Daar kom ik aardig wat mensen tegen die balen van o.a. het slechte prepareren hier. Altijd fijn om medestanders te hebben.
Het laatste stuk naar de Chavanette is een niet zo breed pad en om één of andere reden is er halverwege een stuk afgezet. De doorgang is ongeveer nog een meter breed en bevindt zich bovendien aan de kant van de ‘afgrond’. ‘t Is niet echt eng, maar je moet gewoon even opletten en achterom kijken voor je de afzetting passeert.
Dat doe ik, niks aan de hand. Er komen wel wat mensen aan, maar die zijn nog ver genoeg. Laat er nou een griet zijn, die mij precies op die smalle passage, rakelings en hysterisch blèrend, veel te snel passeert. Dit had een ontzettend nare valpartij kunnen worden.
Dat soort gedrag, daar krijg ik echt moordneigingen van. Dat je bewust het risico neemt om iemand het ziekenhuis in te skiën, zonder op of om te kijken. Het wekt zo’n woede in mij op dat ik in staat zou zijn om iemand zonder enige wroeging de afgrond in te duwen. Nee, het siert me niet.
Verder doen de Engelsen het goed vandaag. De vrouw die aanbood om een foto van Gerda en mij te maken, heeft zich goed van haar taak gekweten toch? En als we weer terug zijn bij Avoriaz op een drukke piste, knalt een boarder met een rotklap tegen de grond. Bij het overeind komen, kijkt hij wat schichtig om zich heen. Een Engelsman die langsskiet voegt hem terloops op droge toon toe:
“It doesn’t matter, no one noticed”.
Wat we nooit eerder zagen en niks met Engelsen heeft te maken, is een skiër met een geel vestje aan waar achterop de woorden ‘non voyant’ staan. Het duurt even voor het tot me doordringt dat er hier een blinde aan het skiën is. Een andere man skiet vlak voor hem en praat hem de piste over. Daarbij tikt hij steeds zijn skistokken achter zijn rug tegen elkaar, zodat de blinde man het geluid kan volgen. We staan ervan te kijken hoe ontspannen hij achter zijn gids aan skiet.
Al met al zijn we zo’n 4 uur bezig geweest en dat gaat je onder deze (sneeuw)omstandigheden niet in de kouwe kleren zitten. Gelukkig zijn we niet de enigen. Terug in het skihok komen er een paar jonge kerels binnen, die al kreunend en blazend hun skischoenen uittrekken.
Er is maar één ding erger: je skischoenen aantrekken!
Vogel van de dag: (waarschijnlijk) echtpaartje. Bruin/beige, formaat grote mus, insectensnavel. Een van de twee, zal het mannetje zijn, heeft een vermoeden van oranje borst (heel vaag dus) en Gerda zag ook onder de vleugels een vermoeden van zacht oranje. Barry?
Menu van de dag: rest pasta met Bolognesesaus en Parmezaan van gisteren, meiknolletjes met blauwe kaas. En wie dat een vreemde combi vindt, heeft gelijk.
Ik ga aan de slag! Leuke waarneming.
Moet al 2 dagen giechelen om die gezellige gang- met – boompje.
Kostelijk. lb
Ja, qua gezelligheid kunnen die Fransen er wat van!! Nou, we zijn benieuwd Bar. Het lijkt ons een onbegonnen werk, die vogels. Maar….alle vertrouwen!!! Liefs
Die snelle vrouw deed het zeer waarschijnlijk bijna in haar broek en had blijkbaar op het laatst gezien hoe smal de doorgang was. Vandaar haar hysterisch gebler. Kon het hier bijna horen!
Wat mij opvalt is dat jullie bijna altijd pasta eten. Is dat omdat het makkelijk mee te nemen is zonder dat het bederft of eten jullie nooit aardappelen?
Nou….die snelle vrouw deed het helemaal niet bijna in haar broek! Het soort types dat alleen maar met IK bezig is, komt helaas ook op de piste voor. Pasta is een combinatie van: makkelijk mee te nemen, niet veel gas nodig (kan makkelijk garen als na de kook het gas wordt uitgezet) lekker en valt veel mee te variëren. Op reis bijna nooit aardappelen. Thuis iets vaker. Groeten!