Zondag 16 april

9:01uur, app van Wim: ‘Ik sta op de grens. Restaurant Knauheide’. Dat is dus een half uur te vroeg, Wim. We hebben altijd gedacht dat alleen zijn ex-vrouw en onze vriendin Barry zo’n vroege vogel was. Gerda begrijpt dat wel. Ik zit aan de andere kant van het spectrum; als wij om 9:34uur aantikken, heb ik één van mijn betere prestaties geleverd.

En nu het woord toch is gevallen: we hebben al een vogel van de dag. In het radioprogramma ‘Vroege vogels’ wordt uitgebreid aandacht besteed aan de spreeuw. We horen zelfs een compositie van Mozart, die hij schreef, geïnspireerd door zijn ‘huisspreeuw’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de grens wijst Wim ons, op een verder lege parkeeerplaats, aan waar we moeten staan. Beetje vreemd, tot hij wijst op een bord met het opschrift ‘Frauenparkplatz’. Ik krijg even het gevoel dat ik al in Iran ben; het is de eerste keer dat we zo’n bord zien.
Desgevraagd antwoordt Frau Knauheide dat de vrouwenplekken groter zijn en beter verlicht! Ja, ik kan er ook van alles bij fantaseren. Voor mijn geestesoog verschijnen drie zwaar opgemaakte parkeerprostituees elk in een patserige pooierbak. Waarom zou je anders als vrouw in de schijnwerpers willen staan, om op te vallen toch? En een nette vrouw hangt in het donker niet te slettebakken op een treurig Rasthof.

Om de scène af te maken: Wim weet te melden dat er in Iran overstromingen zijn en aardverschuivingen. En waar dan precies? In het noordwesten, waar wij het land binnenkomen. Je maakt mij niet wijs dat dat toeval is; ze doen er alles aan om ons buiten de deur te houden. Later bevestigt zijn dochter Inge het in een app. Al iets van 35 doden.

Wie met ons meereist vandaag is de heer J.S. Bach. Door het terugkerende woord ‘kreuz’ op de verkeersborden, de stad Erlangen die we passeren en de herinneringen aan de Matthäus Passion van 8 april in Aardenburg, is de muziek de hele dag in onze gedachten.
Halverwege de middag stoppen we bij Würzburg voor overleg. Resultaat: we rijden Nürnberg voorbij tot afrit 92. Daar ligt Neumarkt i.d.O, waar we stoppen voor de nacht op een groot Festplatz bij de Jurahallen. Het is er rustig, anders dan de naam doet vermoeden, maar koud, 8 graden. Het eten hadden we thuis al klaar gemaakt.
Menu van de dag: pastasalade met garnalen, ei, groentes etc. (Wim), gebraden worstjes (wij). Wat blauwe kaas na (Stilton).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe het voelt? Om 9 uur, na de afwas, stort ik finaal in. De concentratie en spanning van de voorbereidingen zakken. Het besef dat het echt is begonnen, steekt af en toe de kop op.

Maandag 17 april.
Wat zullen we in Iran nog verlangen naar dit klimaat. 2,5 graad Celsius en natte sneeuw. We sliepen boven in de ‘tent’, waar ik met sokken en T-shirt aan mij vannacht onder het dikke dekbed maar net de kou van het lijf kon houden. Wim heeft het ècht koud. Problemen met de standkachel. Op zich functioneert hij prima: slaat fantastisch aan en uit. Het laatste alleen direct nadat je hem hebt aangezet. De diagnose van Gerda luidt ‘dichtgeslibd’.
Vraag van Wim: “Weet je dan ook hoe je hem schoonmaakt?”
Antwoord van Gerda: “Nee”.

Gisteravond zei ik tegen Wim dat Gerda meestal een uur of half 8 opstaat. Gelukkig (voor mij) vond hij dat vroeg, wat niet verhinderde dat ze vanochtend om kwart voor zeven naar beneden ging om de kachel aan te zetten. Ik kon nog lekker blijven liggen terwijl zij de omgeving verkende en terug kwam met vele vogels. Een greep: grote bonte specht, kramsvogels, puttertjes… De gekraagde roodstaart roepen we uit tot vogel van de dag.

Wat een pokkenweer om te rijden. Het regent aan één stuk door en de weg naar Passau is slecht. Gelukkig staan de vrachtwagens nog op de parkeerterreinen op hun paaseieren te broeden. En na Regensburg houdt het echt niet op: pas in Oostenrijk wordt het droog.
Iets stoms: we hebben het E-vignet voor Hongarije laten ingaan op de 18e, terwijl we waarschijnlijk al vandaag Oostenrijk achter ons laten. Kijken of ze bij de douane bereidwillig en kundig genoeg zijn om in de computer de ingangsdatum te veranderen.
Verder horen we op de radio dat Erdogan met een kleine meerderheid gewonnen zou hebben en iets over het invoeren van de doodstraf. Hopelijk is die niet bedoeld voor nee-stemmers en Nee-derlanders.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uiteindelijk zijn we pas tegen vijven in de buurt van Hongarije. Tijd om een plek voor de nacht te vinden. In Nickelsdorf, vlak bij de grens, kiezen we uit twee mogelijkheden: naast een kerk of aan de rand van het dorp langs een pad door koolzaadvelden. ‘t Is voor iedereen fiftyfifty en we gooien kop of munt. Het wordt het koolzaad. Gerda ziet direct een paar torenvalken in de boom naast ons. In het land en op het pad lopen fazanten, herten en zulke grote hazen dat Wim eerst denkt dat het honden zijn.

De wind gaat liggen, het is minder koud dan gisteravond en tijdens het avondeten begint de standkachel van Wim spontaan te werken, zonder direct af te slaan. Na een tijdje komt er zelfs warme lucht uit! Het moet niet gekker worden.