17 april 2018

Die vraag is niet in een paar zinnen te beantwoorden. Wat niet wegneemt dat, na het lezen van vele blogs en sites, onze hoofden vol beelden en gedachten zitten over wat ons te wachten staat. Eén van de gevolgen daarvan is dat ‘s nachts om een uur of drie, na de plaspauze, de slaap ons niet als vanzelfsprekend terugvoert naar zijn niemandsland. Hoewel, eigenlijk is het andersom; de slaap wil wel, maar wij staan voor grenzen met corrupte douaniers, bij tankstations zonder diesel, op 4000 meter hoogte met een lekke band en op gladde stenen midden in een snelstromend riviertje.

Natuurlijk wapenen we ons tegen al die ellende. Tegen douaniers die onterecht geld willen door middel van stapels kopieën van allerlei documenten en een flinke portie toneelspel. (Nep)agenten die ons willen bekeuren omdat we zogenaamd te hard rijden, laten we de gemeten snelheid op de dashcam zien.
Voor een land (bijna) zonder diesel hebben we jerrycans en een slang om eventueel brandstof uit de tank van een vrachtwagen te hevelen.
En om uit dat riviertje te komen, hebben we een lang sleeplint dat aan een andere auto vastgemaakt kan worden.
De lekke band is nog even een probleem. We hebben wel een reserveband, maar weten nog niet hoe we om moeten gaan met een soort adapter die weer op een stuk gereedschap moet worden gezet teneinde de velg los te krijgen…of zoiets! Daarna kunnen we pas de band verwisselen. Gaan we nog vragen in de garage.

Afgezien van bovenstaande blijft er nog genoeg over om wakker van te liggen. De visa die wij hebben, dankzij het goede werk en de voortreffelijke service van Russia Travel hier in Amsterdam, garanderen niet eens dat je het land daadwerkelijk in mag. Zo staat het in de voorwaarden. Als de douaniers iets vinden wat hen niet aanstaat, kunnen ze je alsnog de toegang tot hun land ontzeggen.
Ben je éénmaal binnen, moet je je visum (vaak tegen betaling) van tijd tot tijd laten registreren bij een hotel dat daartoe bevoegd is èn er zin in heeft! De reçu’s goed bewaren, om ze bij het verlaten van het land aan de ambtenaren te tonen. Volgens de verhalen vragen ze er zelden of nooit naar, maar je zal ze toch net hebben weggegooid!

Voorts rekenen we op wat bescheidener ellende, zoals daar zijn: erg slechte wegen, landverschuivingen, ingestorte bruggen, teken, hordes vliegen en (malaria)muggen, hoogteziekte, dichte bergpassen, motorstoringen ten gevolge van de hoogte en de slechte diesel, schade aan de auto en last but not least, beperkt en/of slecht internet.
Maar…. het kan ook allemaal meevallen!!

Met enige regelmaat vragen wij ons af: is dit wat we willen? Het antwoord is nog steeds ‘ja’.
“Ik heb een reeks boeken, die allemaal over Centraal Azië gaan”, zegt Ger, “blijkbaar is het verlangen naar die regio er altijd geweest”. En ik? Bij mij zorgen namen als Samarkand, Tashkent, Dushanbe en Bishkek er voor dat ik denk er naar toe te willen. Als ik het wat aandik, zou ik het een soort gevoel van heimwee kunnen noemen naar iets waar je nooit was. Emoties. Maar…. het kan ook allemaal tegenvallen!

De feiten: geplande vertrekdatum is zondag 29 april. Ons double entry visum voor Rusland loopt af op 30 juli. Dus uiterlijk die dag moeten we Rusland uit via een grensovergang met Letland in de buurt van Zilupe. Ook op de heenweg komen we daar langs.
In grote lijnen ziet onze geplande route er als volgt uit:

Moskou, Astrakan. Grenspassage naar Kazachstan. Atyrau, Beyneu en daarna de grens met Uzbekistan over naar Nukus, Khiva, Buchara, Samarkand…
Daarna de grens over naar Tadjikistan. Dushanbe, Qal’ai-Khumb, Khorog, Ishkashim, Langar, Murghab. Na Murghab de grens met Kirgizie over naar Osh, Bishkek, Karakol. Daarna terug Kazachstan in, Almati, daarna noordwaarts Ayagoz, Ridder. Hierna de grens over om de Russische kant van het Altai Gebergte te zien. Daarna via Novosibirsk weer richting Moskou en huis.
We zullen onderweg detailfoto’s plaatsen op het blog van de kaart met de route, die er door omstandigheden ook wat anders uit kan gaan zien.

Een punt is nog: hoe komen we zo gemakkelijk mogelijk aan een zo sterk mogelijk internetsignaal? Lokale simkaarten? Skyroam? Plaatselijke WiFi? Ons Huawei mifi-apparaatje? Of bij de KPN een bundel kopen voor die landen, indien mogelijk? Wie het weet, mag het zeggen. Gelukkig denken er al een paar lieve vrienden met ons mee! We gaan zelf ook nog op zoek.

Misschien is het vreemd, maar het geeft een goed gevoel dat er mensen zijn die ons volgen. Een beetje alsof we er niet helemaal alleen voor staan.
Voor ik al te sentimenteel word nog een laatste vraag: wat zeggen we aan de Russische grens als ze vragen wat voor business we in hun land komen doen? We hebben namelijk een zakenvisum.