Zaterdag 9 september

Rustige nacht, dat weet ik omdat ik de helft ervan wakker lag. En waarom…geen idee. Als dit mij overkomt, blijf ik altijd doodstil liggen in mijn normale slaaphouding, ogen dicht; eigenlijk doe ik dus alsof ik slaap, in de hoop dan ook daadwerkelijk in slaap te vallen. Ik kan dat uren volhouden en als ik niet meer in slaap val, ben ik bij het opstaan wat depressief, waarschijnlijk omdat ik dan onder ogen moet zien dat mijn slaappoging definitief is mislukt. Mijn chagrijn, zo kan je ‘t ook noemen, was van korte duur. 

Tijdens de ochtenduren krijgen we zicht op de gang van zaken bij het tot leven komen van deze camping. Gisteren dacht ik ineens: o, dat mensen een camping leuk vinden, komt vast ook door het feit dat je met iedereen makkelijk contact kan maken. Het viel me op, dat mensen elkaar niet alleen groetten, maar daarbíj́ een nietszeggende opmerking maakten, zo van ‘goh ‘t is alweer warm hè’, waardoor er een praatje ontstond, dat in elk geval niet om de inhoud ging. Geen enkele keer hoorde ik iemand bijvoorbeeld eens vragen ‘heb jij al gepoept vanochtend’ kijk dan heb je ‘t over iets substantieels. 

En omdat we in de berm naast de oprit staan, kan niets of niemand de camping verlaten of binnenkomen zonder dat wij het zien. Om de legendarische woorden van Reve aan te halen: het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven. Eerst laten de gasten massaal hun huisdieren uit om enige tijd later, even massaal, met de elektrische fiets de wildernis van Noord-Holland in te trekken. Daarbij zijn ze zich er niet van bewust hoezeer ze het plezier van de retrofietser verstoren.  Vóór het ebiketijdperk kon je, als je samen ging fietsen, naast elkaar rijden. Achteropkomers belden, wachtten tot je plaats had gemaakt en haalden dan pas in.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat gaat nu anders; een fietsbel heb ik al jaren niet meer gehoord en de e- en fatbikers scheuren met een bloedgang vaak rakelings langs je heen. Je hoort hen niet aankomen, dus als je per ongeluk een kleine beweging naar links zou maken, is het raak. Wij durven nauwelijks nog naast elkaar te fietsen en achter elkaar rijdend, wordt de fietstocht een stuk ongezelliger. We vermaken ons met heel hard ‘lul’ te roepen ingeval de dader een man is uiteraard, waarbij we het binaire stelsel hanteren: trut voor vrouw. Met alles wat daarbuiten valt, houden we ons niet bezig, daar rijden ze trouwens veeeeel te hard voor; als we het juiste woord zouden hebben gevonden, zijn ze al lang buiten gehoorsafstand. 

Voor ons wordt het de A7 naar huis, waar Taner, de eigenaar van het restaurant op de begane grond, al met de sleutel van de parkeergarage begint te zwaaien, zodra hij ons ziet. Nu is dat niet langer nodig omdat we al geruime tijd zelf weer een plek daarin huren. Maar toch…de boerin van Mariahoeve kan nog veel van hem leren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan de terugblik. Het was een fijne week, waarbij activiteiten in Den Helder, vrijdag, wat in het water vielen of beter gezegd: waar het ons wat te heet onder de voeten werd om in actie te komen.  Verder lijkt het erop dat we ons wat meer thuis voelden in het Zuiden, wat mogelijk een te emotionele uitspraak is omdat ik in die streken ben geworteld. Want ook in het Noorden van ons land hebben we mooie herinneringen liggen. 

Dank iedereen voor het lezen van onze verhalen en jullie opmerkingen daarbij. Ik beleef veel plezier aan het schrijven en dat zou een stuk minder zijn als ik wist dat niemand het zou lezen. 

Tijd voor het menu van de dag: feestje… vandaag koken vriendinnen voor ons! Wat is er heerlijker dan thuiskomen en niet zelf voor je eten hoeven te zorgen! 

Vogels van de dag: de zwaluwen die elke dag op de verstaging zitten van één van de platbodems in de haven bij ons appartement. Nog even, dan trekken ze weg, net als wij nog dikwijls hopen te doen.