Zaterdag 22 april 2017
We worden uitgezwaaid door wel vijftig cirkelende ooievaars boven ons en vijf mannen van de ambulancepost op straat, duimen omhoog en breed lachend. Twee van hen waren eerder komen kijken toen we het dak van de auto lieten zakken. De mensen zijn erg aardig hier.
Na Gerede wordt het landschap wat interessanter; ruwer, weidser, de heuvels worden kaler en in de verte liggen donkere besneeuwde bergen. Met de temperatuur schiet het niet op, nog steeds een graad of zes, zeven. De Turks-IJburgse kleermaker had nog tegen Gerda gezegd dat er afgelopen week 20 cm. sneeuw was gevallen in Ankara.
Misschien zitten we in een streng religieuze streek want het stikt van de moskeeën langs de weg. Niet alleen in de dorpen dus, maar ook los langs de weg. Plus dat er bij geen enkel tankstation, al zijn de winkels nog zo groot, wijn of bier te koop is. Als je er naar vraagt, schudden ze ‘nee’ op een manier die meer wil zeggen dan dat het toevallig is uitverkocht.
Ik heb maar een paar keukenrollen gekocht, kunnen we in elk geval onze tranen hierover drogen.
Controle wegenvignet: je rijdt langzaam door een tolpoort, waar een camera staat, gericht op het nummerbord van je auto. Het verschuldigde bedrag wordt in mindering gebracht van het tegoed. Bij Wim ging één keer een alarm af omdat hij per ongeluk een poort nam waar het vrachtverkeer doorheen moet. Vandaag was ik aan de beurt qua alarm. Niet omdat ik dacht dat ik een vrachtwagen was, maar omdat er, voor het eerst, een stoplicht stond; zoiets als bij ons bij de opritten naar de snelweg: ‘bij groen twee auto’s’. Het verschil is dat je bij ons de stoplichten kan zien en hier niet. Het zit op bumperhoogte verscholen achter de auto vóór je. Ik reed iets te snel door, het licht was geloof ik niet echt op groen, ik zag nog net iets van oranje en hup: alarm!
We zijn benieuwd of het nog consequenties zal hebben; dat we de grens niet over mogen of zo. Of dat ons tegoed nu sneller op zal zijn omdat er een boetebedrag wordt geïncasseerd.
Dat is nog zoiets: wat gebeurt er als je tegoed op is? We weten niet welk bedrag er per controle wordt afgeschreven. Bij aankoop moet je wel je telefoonnummer invullen. Misschien worden we gebeld…
Op de weg is het rustig, met uitzondering van een enkele gek, die weer met een noodvaart over de vluchtstrook voorbij komt geraasd en een kleine vrachtwagen die expres in het midden van de twee rijbanen gaat rijden, zodat een immense vrachtwagen, die veel te hard komt aangestormd, boven op de rem moet. Als we de kleine inhalen, zien we dat de chauffeur en zijn bijrijder zich helemaal rot lachen!
Gerda en ik worden allebei slaperig in de loop van de middag. Het was een onrustiger nacht dan we hadden verwacht. Veel auto’s die kwamen en vertrokken op z’n Turks: slaan met portieren, veel gas, veel knalpot, veel harde muziek. Half 6 de naburige moskee.
Bij de afslag naar Gümüshaciköy (what’s in a name) gaan we de weg af en bijna direct zien we een grote H van hospitaal! Daar gaan we weer. Alleen de bewegwijzering brengt ons in verwarring, zodat we eerst aan de andere kant van het dorp bij de begraafplaats uitkomen. Ook niet gek! We zouden er prachtig staan, ware het niet dat het wat minder uitnodigt om het terrein ongevraagd op te rijden. Gerda probeert iets met de buurvrouw te ritselen, die ons met veel interesse volgt, maar dat lukt niet. Een man die een eindje verderop met z’n auto bezig is, snapt dat we ergens willen overnachten en springt in zijn auto om ons voor te rijden naar de ’terminal’. Die denkt, zo’n stelletje bejaarden… Hij brengt ons naar de busterminal en dat is niet zo’n gek idee. Ruimte zat, alleen wel naast een drukke doorgaande weg en een beetje treurig.
Als hij ons achterlaat, starten we de motoren en rijden alsnog naar het ziekenhuis. Onderweg móet ik een prachtig gouden standbeeld fotograferen. Terwijl ik terugloop met de iPad, komt er met grote stappen een man op de auto af.
“Vlug wegrijden”, zeg ik tegen Ger, “misschien willen ze niet dat het beeld wordt gefotografeerd”.
De man staat al naast de auto en Gerda draait het raampje open. In vloeiend Duits heet hij ons stralend welkom en raakt niet uitgepraat. Hijzelf woont in Bonn, zijn broer in Apeldoorn. Waar gaan we naar toe etc. etc. Hij vindt het geweldig dat we hier zijn en naar Iran gaan. Bij het ziekenhuis parkeren voor de nacht is prima en we krijgen nog wat advies m.b.t. de streek bij Dogubayazit, waar we de grens met Iran zullen passeren. Met name dat we daar niet ’s ochtends vroeg moeten rijden of nadat het donker is geworden. “Het zijn daar allemaal terroristen!” voegt hij er blijmoedig aan toe. Bij het afscheid schudt hij ons hartelijk de hand en wenst ons al het goede.
Het ziekenhuis ligt inderdaad heel goed voor een overnachting. Wim stelt voor dat we toch nog even toestemming gaan vragen. Blijkt dat het gebouw gesloten is en helemaal leeg; buiten gebruik. We lopen naar de andere kant, waar we een paar auto’s zagen staan en daar blijkt dat we weer bij een ambulancepost zijn aangeland. De enige afdeling die nog functioneert. Eén van de mannen die buiten staan te roken, spreekt wat Engels en zegt dat het geen enkel probleem is dat wij hier overnachten. Aan de borrel!
De laatste controle van de dag vindt plaats tijdens het avondeten. Een veiligheidsman, vergezeld door een vrolijke, clowneske meneer, die steeds grappen maakt, klopt op de deur. Hij is vriendelijk en blij met onze mededeling dat we toestemming hebben van iemand bij de ambulancepost. Direct pakt hij zijn mobiel en belt op om ons verhaal te verifiëren. Verheugd constateert hij dat het klopt. Hij neemt afscheid met de mededeling dat er camera’s zijn en zegt toe vannacht op ons te zullen passen.
Dit was de beste dag tot nu toe, qua landschap. Daar zijn we het over eens. En niemand van ons heeft er rekening mee gehouden dat het zo lang zo koud zou zijn.
Gerda zag vandaag een Vlaams-Turkse gaai. Vogel van de dag.
Menu van de dag: couscous met Indiase kruiden, tomatensalade, roerbak gehakt met rode puntpaprika, rode uien, gember, knoflook en wortel. En alle wijn is op! Was Jezus maar hier; die veranderde water in wijn….
Well, I’ve made it so far. Read all the blogs till now as in the mean time we’ve travelled to Sydney and now reside at Warren’s address. The front and back gardens greeted us with grass and weeds till our armpits. We’d been away in Melbourne for almost 5 months! Sydney had a lot of rain while temperatures were in the high 30s, so with such combination one can see the shrubs and grasses grow with the naked eye.
Love all your stories and hope that it will get a bit warmer soon. Would have been very cold especially over night. Was impressed with the many ‘ooievaars’ that flew over. I really like those birds. They’re not in Australia, instead there are heaps and heaps of cockatoos that sometimes fly over and making a lot of noise.
Have to start preparing dinner now so will catch up on some more blogs tomorrow.
Hi Ruud, dank voor je reacties. Weinig tijd om alles te beantwoorden. Na de reis krijg je uitgebreid reacties op je vragen. OK? Al het goede jullie, lieve groet
Dus de drooglegging is begonnen. Sterkte, dan maar op je chador kluiven!
Als het er niet is, hebben we er geen last van…gek? Dus…onze levers liggen te glimmen! Xx