Vrijdag 7 juni 2019

Goed, ik zat er een dag naast met mijn zomertheorie, maar refererend aan gisteren: wat is een dag op een eeuwigheid? Met andere woorden: de zon schijnt uitbundig! 

Ik wil mijn verhaal afschrijven terwijl Gerda de omgeving gaat uitkammen. Dat doet ze goed: ze komt terug met een zeearend! Vogel van de dag. Ondanks het feit dat in haar vogelgids staat dat hij niet voorkomt in Schotland. Da’s pas vogelen! 

We zitten omhoog met de was. In warme landen was je je kleren in een stroompje of onder een kraan met wat shampoo en tijdens het rijden, wordt het in de bus droog. Als jullie een beetje hebben opgelet, snap je dat daar in dit land geen sprake van kan zijn. Ze kennen het woord ‘dry’ wel, maar dat gebruiken ze alleen voor drank, dus uiteindelijk toch weer iets nats. Misschien moeten we bij die mooie camping in de duinen, waar we gisteren langs reden, ons geluk beproeven. Het lukt! De meiden bij de receptie verblikken of verblozen niet, het lijkt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, dat je als niet-campinggast je was mag doen. Goed om te weten!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Die apparaten werken gewoon met munten, wisten wij veel. Voor het totaal van £4 haal je je was na een uur gedroogd en wel op! Ook het probleem dat we geen waspoeder hebben, is in een mum van tijd van de baan. Ze verkopen pasklare porties waspoeder in plastic zakjes voor 50 Pence per stuk. 

Terwijl we zo bezig zijn met de was, zegt Ger: “Het zou wel fijn zijn als we een nacht aan de stroom konden staan, er moet zoveel worden opgeladen, iPad, telefoon, fototoestel, E-reader en powerbank”. Ze heeft gelijk en de camping is een plezier om naar te kijken. Een immens groot terrein achter het strand waar je in principe mag staan waar je wil als je maar 7 meter van je buren vandaan blijft. Lang verhaal kort, we boeken een nacht op Sands, zoeken een plek met zicht op de baai en vouwen tevreden onze schone kleren op. Niet alleen onze kleren zijn schoon; ik heb nog nooit zo’n schone en goed verzorgde camping gezien. Naar welk toilet je ook gaat, ze lijken allemaal net schoongemaakt en op de wastafels is geen spatje te bekennen! Er is zelfs een badkamer met ligbad en gezinsruimtes met meerdere douches, zodat de kinderen tegelijkertijd een douche kunnen nemen. De campingwinkel is ruim gesorteerd en verkoopt goeie spullen. Als wij, met onze aversie tegen campings, enthousiast zijn, dan kan je gerust geloven dat dit ver boven gemiddeld is. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kleren opgeborgen, apparaten aan de stroom: tijd voor het strand. Het voelt heerlijk om er rond te lopen en te kijken welke schelpen en stenen er liggen. Er zijn ontzettend veel schelpen met witte, soort versteende slingertjes er op. Geen idee wat dat is. Voorts is het strand de uitlaatplek voor de honden, die op de camping aangelijnd moeten blijven. Gelukkig is het er wijds genoeg om de rondrennende dieren te mijden. Het water van The Minch is helder. Dat er voor het oog aan het eind van het strand decoratieve bergen liggen, maakt het voor ons ‘plattelanders’ extra mooi. 

Gerda is even water tanken en komt terug met de woorden: “Weet je wie ik net het terrein op zag  rijden? Anneke en Wijnie! Ze nodigen ons uit om straks bij het café een biertje te drinken”. Gezelligheid! En de IPA uit de tap smaakt goed volgens de dames. Tijdens het borrelen neemt de bewolking toe, hoewel er bijna geen regen valt. Wel krijgen wel een regenboog te zien en de zon laat brede lichtbanen vallen langs de donkerblauwe wolken boven zee. 

Naar aanleiding van mijn vorige blog heb ik de indruk dat ik hier en daar niet zo serieus word genomen 😉 Onderschat mijn heldere blik echter niet! Excuses als ik het volgende verhaal eerder heb verteld. Toen ik een jaar of 8 was, hadden we in de keuken aan de muur een houten telefoon hangen, een rechthoekig kastje. Ons telefoonnummer bestond uit 2 cijfers en je kon niet zelf een nummer draaien. Als je de hoorn er af pakte, kreeg je een telefoniste aan de lijn die je doorverbond met het nummer dat je haar noemde. We hadden thuis een nieuwe tafel gekocht en mijn moeder belde familie op om dat te vertellen en beschreef hoe het meubel er uit zag. Ik had het allemaal aangehoord en toen ze klaar was met het gesprek zei ik: “Later hoef je dat allemaal niet meer te vertellen: dan heb je een schermpje op de voorkant van de telefoon waar je de tafel vóór sleept en dan kunnen de mensen hem zelf zien”. Hilariteit! Moet je eens luisteren wat Rietje nu weer had gezegd, hahaha! Nou…hoor ik nog iemand? Schermpjes?!

Verder heb ik een dik oog. Een paar dagen geleden plukte Gerda een beestje uit mijn wenkbrauw met de woorden: “Hij is er uit, maar heeft je wel geprikt”. Inderdaad.