Maandag 2 juni 2025

In tegenspraak met de meteo kregen we toch nog regen gisteravond. Omdat er af en toe iets zon bij kwam, kregen we ook regenbogen cadeau, die tot op het wateroppervlak doorliepen. Altijd mooi om te zien. De heuvels tegenover ons werden door het zonlicht fantastisch ingekleurd. 

Gerda denkt dat we dicht bij een soort verzorgingshuis staan. Zou kunnen; het waren bijna alleen vrouwen die aankwamen of vertrokken, en ze maakten de indruk niet met privézaken bezig te zijn. Vlakbij staat een rijtje kleine huizen, die erg op aanleunwoningen lijken. 

Vanochtend 7 uur. Buiten is het 11°, binnen gaat de kachel op 8. Het is bewolkt, droog en nagenoeg windstil. 

Het parkeerterrein loopt voor achten aardig vol, het zou kunnen dat het personeel voor de dagdiensten arriveert.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De meeuwen stellen zich nog net zo aan als gisteravond; tjongejonge die kunnen er wat van! Er is er één die duidelijk het hoogste woord heeft en om de klipklap heel hard ‘au au au au au au au au au !!!!’ schreeuwt. 

Om de hoek is een kleine Coop, onze favoriete super. Klein, maar niet fijn deze keer: ‘dorps’ misschien. Daar is niks mis mee, maar wel als je heel weinig keuze hebt van groenten, en dat wat je hebt niet vers genoeg meer is; maandagochtendkwaliteit? Ik zal het hierbij laten, we doen het ermee. 

We gaan op weg, volgen de 61 naar het punt waar die ophoudt en slaan dan linksaf naar de 15, die hier langs het Nordfjord loopt. Onze eerste stop is gepland in de plaats Nordfjordeid, waar een Vinmonopolet is. Sommige kleinere plaatsen hebben ook zo’n slijterij, alleen zijn ze dan geopend van donderdag t/m zaterdag. Intussen regent het weer zo hard dat we een afslag naar een bezienswaardig(?) klooster voorbijrijden, zo van ‘laat maar staan’, waarna we elkaar beloven dat niet meer te zullen doen. 

Ons uiteindelijke doel is de Jostedalsbreen een grote gletsjer met vele zijarmen begrijpen we. In hoeverre we er in de buurt kunnen komen, weten we niet. De Briksdalbreen is één van de zijtakken en daar loopt een route naar toe. Als Gerda er wat over voorleest van internet moet ik denken aan de gletsjers waar we in Zuid-Chili langs voeren en hoe mooi dat was. Zoiets stel ik me voor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op het moment dat we het winkelcentrum waarin de slijterij zit, binnenlopen, raapt Gerda een etui op van de vloer, waarin behalve een telefoon ook allerlei (bank)pasjes zitten, een ID-pas enzovoort. Wat te doen? Gerda stelt voor om het bij één van de winkels af te geven, maar dat lijkt me niks; hoe weet je of die mensen te vertrouwen zijn? Bewakers of zoiets zien we ook niet lopen en kan je die wel vertrouwen? Het lijkt mij het beste om de politie te bellen want, als je zoiets kwijt bent, bel je mogelijk zelf ook daarmee. 

Aan de kassa in de slijterij, terwijl ik 112 bel, vertelt Gerda van haar vondst aan de medewerkster, die niet heel goed Engels spreekt. De mevrouw die ik aan de lijn heb doet dat wel en vraagt of het mogelijk is dat wij het etui naar hun bureau brengen, 400 meter hiervandaan. Dat moet geen probleem zijn. Als mijn gesprek klaar is, zegt Ger dat de kassamevrouw het over een ‘Lost&Found’-afdeling had, maar erg duidelijk was het allemaal niet. We besluiten om even langs het politiebureau te rijden, maar eerst nog even plassen. Als ik op de WC zit, hoor ik aan de andere kant van de deur een telefoon gaan en wanneer ik naar buiten ga, klapt de deur tegen Gerda aan die staat te telefoneren met….de eigenaresse van het gevonden mobiel, die hier nog rondloopt. We hebben elkaar snel gevonden en nadat Gerda flink geknuffeld is, vervolgen we onze weg naar het staafkerkje(op slot) hier dichtbij, dat ik wil fotograferen en waarbij we lunchen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ineens zegt Ger: “Joh, ik heb volgens mij de wijn niet betaald, door al dat gedoe over het gevonden etui”. Even de op de INGapp kijken en inderdaad, de andere boodschappen zijn afgeschreven, maar niks van de Vinmonopolet. “Ik ga terug en dan koop ik gelijk ff nieuwe roomharing bij de Alti”, gaat ze verder en vertrekt. Nee….ik vergis me niet, het is niet de Aldi, misschien wel het Noorse zusje? En de slijterijmevrouw zegt dat alles betaald is en dat Gerda zich vergist omdat ze niet haar pincode in hoefde te tikken. 

Verder en alweer verwarring: de E39 blijkt ineens hetzelfde als de 15 te zijn, je moet het maar weten. Onze weg leidt over Stryn, langs het Innvikfjord. Bij Stryn over de brug naar de 60 die langs het Oldevatnet-meer loopt. Bij Loen ligt een groot cruiseschip afgemeerd, de Britannia van P&O. En…er is een kerkje dat wel open is en nog leuker, er is een organiste aan het spelen, waarbij je via de trap, gewoon mag gaan kijken. Voor mij extra, want ze is een stuk aan het spelen dat ook ik vroeger, toen ik nog orgel speelde, heb geleerd. Waar zij struikelde, omdat ze duidelijk nog op het stuk aan het oefenen was, kon ik de melodie zo verder zingen; mijn handen jeukten!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En nu, we staan met een prachtig uitzicht een kilometer of acht, denk ik, onder Olben. Zicht op het meer en…een gletsjer hoog in de bergen, maar welke? Misschien de Briksdal? Morgen misschien uitsluitsel. Intussen ben ik er dus achter dat het in dit geval om gletsjers op de bergen gaat, waar je naar toe moet klimmen als je er dichtbij wil zijn.

Menu van de dag: mootjes prei in tomatensaus met knoflook, gerookte zalm. 

Vogel van de dag: in het voorbijrijden zag Gerda een waterspreeuw bij een snel stroompje. 

Voorts een onhebbelijke gewoonte van de Noren: ze waarschuwen niet van te voren voor wildroosters. Dus je komt met 80km/uur nietsvermoedend aanrijden en dan ineens ‘klap!’ over het rooster. Je bent al te dichtbij om te remmen, het bord staat nl. naast het rooster in plaats van 100 meter ervóór. 

Wij gaan door! En de wijn? Is nog steeds niet afgeschreven, proost!