Vrijdag 5 november 2021

Wat een felle zon schijnt er in de auto, niet om te harden! Gordijntje dicht helpt niet omdat de zon zo lang laag staat. Tegelijkertijd belachelijk om zo over mooi weer te klagen, dat had ik voor ons vertrek uit Nederland niet verwacht. Ik schaam me. 

Voor de eerste keer zetten we geen koffie, maar gaan op zoek naar een leuke tent, beetje bij de boulevard of zo. Alsof ze hier woont, rijdt Gerda ons ernaartoe. De locatie is prima, de strandtent ook, alleen bij de naam kan je twijfels hebben; ’Demente’… en ik heb wel eens vlottere jongens in de bediening gezien. We zijn bijna de enige gasten en kijken zo in het heldere water. Net als Ger even weg is, komt er een interessante vogel vlak bij het terras staan, die wegvliegt als ie haar ziet terugkomen. Soort steltloper, de snavel is half zwart. Later ‘thuis’ kijk ik in de gids en denk dat het een zwarte ruiter in winterkleed was. Pin me er niet op vast, die vogels lijken soms zo op elkaar. Bij de koffie eten we een heerlijk warme brownie met ijs en chocoladesaus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tarifa munt niet uit door prachtige architectuur, maar het heeft in elk geval niet de hoogbouw en de uitstraling van de andere kant van Gibraltar. Wij vinden de sfeer er prettig. Bij ons koffietentje staan wit/blauwe appartementen, kleinschalig, driehoog, ook geen topdesign, maar een uitzicht! De ‘hele’ Atlantische oceaan ligt voor je, zicht op Afrika en de zon die elke avond voor je snufferd ondergaat. 

Na de koffie pakken we de kustweg naar het westen om te kijken of we, als niet-gasten, bij Hotel Hurricane iets kunnen nuttigen. We hebben bepaalde herinneringen aan het hotel, die als ik er binnenga niet helemaal lijken te kloppen. Misschien verwar ik de naam met die van een ander hotel dat we hier indertijd zagen; prachtig okergeel geverfd, gecombineerd met paarsblauw. 

De receptioniste is bezig met klanten, ondertussen loop ik even door naar het achtergelegen terras. Daar kijk je uit op het kleine zwembad voor hun gasten en van de zee zie ik door een gat tussen de bomen slechts een klein stuk schitteren. Vrij ver weg ook. Toch maar weer naar de receptie om op m’n beurt te wachten. Ik vind het een vrij veeleisend Frans gezin dat aan de balie staat en na tien minuten ben ik het zat; er komt geen eind aan. 

Als Ger mijn bevindingen hoort, lijkt het haar beter om een andere plek te zoeken, helemaal eens. 

Eén afslag verder vangen we bot bij een gesloten bar-restaurant, maar nog weer even verder rijden we onder de ijzeren poort door waar met grote letters de naam Valdevaqueros boven staat. Het doet me, net als de eerste keer, denken aan een cowboyfilm. Dit was de plek die we zochten! 

Een smal wegje leidt naar de strandtent, die net niet op het strand staat: Tangana. Er heerst een gezellige relaxte sfeer, zoals dat hoort bij de surfscene. Want alles in deze hoek is gericht op surfen, met name op kitesurfen. Kitescholen, kitewinkels…alles kite.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We vallen voor de tonijntartaar met avocado en een bruinig, wat oosters smakende dressing. Best om te doen. O ja! Met een tinto de casa erbij natuurlijk! En wie komen er gezellig aan de tafel naast ons zitten? Het Franse gezin uit het Hurricane hotel. Niet dat het wat geeft verder, gewoon een toevalligheid. Het is trouwens opvallend dat er vrij veel Fransen op het terras zitten, behalve ‘ons’ gezin nog een stuk of vijftien. Wat ruime vijftigers, mannen, in een combi met vrij jonge meiden van rond de twintig. Wat de relatie tussen de leden van het gezelschap is, geen idee. Eén van de heren vindt het kunnen om de strik van het bikinitopje van één van die meiden los te trekken. Ze schrikt en kan maar nèt verhinderen dat haar borsten bloot komen. Toch lacht ze mee met alle anderen. Een observatie. 

Na de tonijn lopen we nog een stuk over het heerlijk rustige strand. En ja, er zijn enkele loslopende honden en nee, als ik er eentje die hard op me af komt rennen op overduidelijke wijze terugstuur, worden de baasjes niet boos! We zien ook een man die z’n hond heel hard tegen de kop slaat, omdat het dier niet gehoorzaamt, het is naar om te zien. Lijkt me niet echt de methode om een gedrag te verbeteren, maar wat weet ik ervan.

We blijven nog een nachtje; terug dus naar ons slaapveld, waar we verwelkomd worden door twee koereigers, die wat rondscharrelen en te harde muziek vanuit de open deur van een camper. 

Voor ik zelf wat ga schrijven, lees ik eerst een verhaal uit ‘Van Rossum houdt je scherp’. 

De zon gaat haarscherp wolkenloos onder, een heel geometrisch gebeuren; een bol op een scherpe horizontale lijn. En zo oranje als het boven de horizon kleurt na het verdwijnen van de zon, hebben we het zelden gezien. 

De muziek van de buurman stopt pas na een paar uur. 

Menukaarten doen ze in Tarifa niet meer aan, alles gaat via een QR-code. 

Om tien over tien krijg ik een bericht van de KPN dat ik in Marokko ben!