Zondag 16 maart 2025

Negen uur, 13°, zon (nog wel) en de poes ligt al op de stoel. Gerda ziet puttertjes, beter dan sterretjes.  

Gisteren dachten we dat het lekte in de badkamer, mogelijk de wastafel omdat het water daaronder lag. Na wat empirisch onderzoek komen we tot de conclusie dat er water onder de afdichting van de doucheruimte doorlekt. Niks aan doen. 

In antwoord op een mail van de bazen of alles in orde was, schreef ik gisteren dat een houten schep en lepel wel handig zouden zijn i.v.m. beschadiging van de anti-aanbaklagen. Staat er vanochtend een vrouw met een houten slabestek aan de deur. En bedankt! Geen schep, maar allà. Had ik nou ook maar aan een nieuw schuursponsje gedacht voor de vaat. Er is geen afwasborstel en het sponsje is oud en vies. Tot zover de huishoudelijke mededelingen. 

Nog ééntje dan: gasten worden terecht aangespoord om water te besparen, alleen hoe dan, als je eerst 5 liter koud en lauw water moet wegspoelen vóór het warm wordt? Ja, de vaatwasser gebruiken voor een paar kopjes en borden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er zijn ook leuke dingen: vanavond zijn we uitgenodigd om te eten bij Evert en Debbie in Sesmarias. Toen we 15 jaar geleden in Amsterdam kwamen wonen, was Evert onze onderbuurman. We konden goed met elkaar overweg en dat is zo gebleven, hoewel letterlijk op afstand. Hij woonde voor zijn werk de halve wereld over en ontmoette zijn geliefde Debbie. Nu ook Evert, net als Debbie, zelfstandig ondernemer is geworden, hebben ze zich in de Algarve gevestigd op 18 km. afstand van onze quinta. Eén keer eerder hebben we hen ontmoet in een buitenland en wel in Muscat, waar ze woonden toen wij op het idee kwamen om enkele landen in het Midden-Oosten te bezoeken. 

Ons plan voor nu is om eerst terug te rijden naar Lagoa dos Salgados en kijken of de regen het ons toestaat om de plas te ronden of in elk geval gedeeltelijk. Dan door naar Silves en afhankelijk van het weer het kasteel bezoeken of de stad bekijken. Voorts schijnt Ferragudo een erg leuke vissersplaats te zijn bij de monding van de Rio Arade. 

Bij de Lagoa rijden we naar de oostkant, waar een parkeerterrein ligt, zodat we niet over de door en door natgeregende zandweg hoeven te rijden. Op de parkeerplaats staan campers, die zo te zien hier hebben overnacht. Goeie plek! 

We beginnen met paraplu aan de houten brug, waarvandaan je goed zicht op de lagune hebt. Aan de overkant ervan liggen golfbanen en we lazen dat er plannen zijn om dit mooie natuurgebied op te offeren aan uitbreiding ervan. Hopen dat het niet doorgaat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda kijkt naar alles wat beweegt op en bij het water en richt haar kijker al direct op een stelletje meerkoeten, waarvan ze hoopte dat het knobbelkoeten zouden zijn. Helaas. Wilders zou vast zeggen ‘wil je meer of minder koeten?’ Daarna ziet ze op de oever van de golfbaan een paar vogels waarvan ze denkt ‘die zijn wel heel groot voor gewone meerkoeten’. En ze heeft gelijk: het is een PURPERKOET! Ze geeft de kijker aan mij en ook ik zie hem duidelijk staan met z’n rode snavel en één opgetrokken klauwvoet. Hoe is het mogelijk? We lazen dat ze heel moeilijk te zien zijn, we lopen in dit kloteweer nauwelijks 100 meter op die brug en alsof het heel normaal is staat daar die vogel een beetje lullig om zich heen te kijken. Dit is niet de vogel van de dag maar de vogel van deze vakantie! 

Ondanks de regen, die een paar minuten stopt en dan weer verder gaat, kan deze wandeling niet meer stuk. Er zwemt ook nog een groep mooie tafeleenden een paar slobeenden. Wat we voor de rest nog zien is business as usual. Intussen hebben we allebei weer drijfnatte voeten, het blijft maar regenen, niet echt zachtjes en we hebben geen enkele behoefte om, als de houten brug ophoudt, verder te gaan over modderige paden. We zijn tevreden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat we nog een presentje willen kopen voor Evert en Debbie, tikken we op Maps een supermarkt in en komen terecht bij de Lidl omdat Maps de Intermarché niet kan vinden. Met onze kletsnatte voeten hopen we bij de Lidl ook een paar laarsjes of zoiets te kunnen kopen, zodat we de rest van de natte dagen hier met droge voeten kunnen trotseren. Er is wel wat, maar niet in onze maten. Met drie keer vragen en waardeloze navigatie komen we alsnog bij de Intermarché terecht, waar we moeten constateren dat er geen schoeisel te koop is. Om naar echte schoenenwinkels te zoeken, hebben we geen zin, dus dan maar weer de föhn erop, werkt best goed. 

Ook al zouden we nog tijd hebben om naar Silves te rijden, de lust vergaat ons. Het giet van de regen en dan zouden we noodgedwongen om droog te blijven in het kasteel gaan rondlopen. Vast wel de moeite waard, maar we kunnen het niet opbrengen. “Laten we lekker naar huis rijden”, zegt Gerda, “opwarmen, droge voeten en daarna naar Evert en Debbie”. Heerlijk vooruitzicht. 

De rit naar Sesmarias in de schemer met stromende regen, zonder wegverlichting is te doen, maar geen pretje. Mede omdat de wegen zo slecht zijn; lelijke putten, andere oneffenheden en de rechterkant van de rijbaan is eigenlijk één doorlopende sloot. 

Natuurlijk gaat het goed en terwijl we nog aan het kijken zijn bij welk huis we precies moeten zijn, komt Evert ons al tegemoet lopen. We krijgen een warme ontvangt, een rondleiding door hun nieuwe huis en wat is het fijn en ook vertrouwd om hen na zo lange tijd weer te zien. De maaltijd is net zo heerlijk als de sfeer en de gesprekken die we hebben. In de vaste overtuiging dat we elkaar, wanneer dan ook, weer gaan zien, nemen we afscheid. 

Het is droog als we naar huis rijden, de lantarens branden en er is nauwelijks verkeer op de wegen. 

Mij hoor je niet meer.

Tot morgen!