Zaterdag 8 maart 2025

12° buiten en binnen, zonder verwarming, mocht het best wat warmer zijn. 

Toen ik gisteravond wat later in slaap kon komen dan gewoonlijk, kwam de uitspraak van een internist in mijn gedachten. Ooit werkten we voor hetzelfde bedrijf en ik hoorde hem tegen iemand zeggen: “Onderschat het effect van cafeïne niet”. Waarom het mij trof en ik het nooit ben vergeten, geen idee. Tegenwoordig drink ik als regel decafé. 

Afgelopen nacht, na het toilet, is het weer slecht in slaap komen; het regent en waait behoorlijk hard. Na het een tijdje aangehoord te hebben, denk ik nog een ander waterig geluid te horen, anders dan het gezwiep van de regen. Blijkt dat Gerda hetzelfde denkt als ik: lekkage? Licht aan en jawel, er komt water onder de buitendeur door. Niet ernstig, maar we halen toch wat spullen van de vloer weg. 

Na een tijdje stopt de regen. Ik hoor alleen nog de windstoten en af en toe wat geluid van het meubilair op het dakterras en bij de kamers hier beneden. Vreemd dat ze met deze weersomstandigheden al die losstaande stoelen, tafeltjes en zonnebedden niet binnen hebben gezet. Iets verder het dijkje op staat nog een scheef schuurtje en ook daar staan op de schaars begroeide bodem van die meubels buiten. In het kader van ‘eigen schuld dikke bult’ besluit ik me over die dingen geen zorgen te maken en val weer in slaap tot 8 uur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De rustige regen die dan valt, wordt na een tijdje afgewisseld met wat zon, kijk eens aan! Gerda maakt thee en we schillen een appeltje met onszelf. De zon is alweer moe, de regen klettert en de wind waait koud onder de deur door. 

Het goede nieuws is dat ‘oude’ vrienden van ons, Peter en Annemie, niet ver hiervandaan een (familie)huis hebben, waar we in de namiddag zijn uitgenodigd voor een borrel. Daarna gaan we samen eten in Olhão. We hebben er zin in! Als Annemie ons vanochtend nog even belt, zegt ze dat we het slechtste weer hebben dat hier in deze periode in 20 jaar is voorgekomen. Ik zeg: “Je houdt er altijd een mooi verhaal aan over”, maar dat moet ik nog even waarmaken! 🤔 En als we in verband met het slechte weer liever een uurtje eerder met hen afspreken is dat geen enkel probleem. We spreken af dat we contact houden afhankelijk van hoe onze dag verloopt. 

Na het ontbijt genieten we van een coproductie van zilverreigers, lepelaars en aalscholvers die met veel drukte gezamenlijk vissen opjagen naar de ondiepe kant van het water en dat is toevallig bij ons raam. Ook een enkele stern probeert er een vinnetje van mee te pikken. Vraag: welke stern? De kleine matelmeeuw is net te laat. 

Toch schijnt bij tijd en wijle de zon uitbundig in een wilde wolkenlucht en Gerda gaat de flamingo’s van dichterbij bekijken, die van 4 stuks naar een kudde van zeker 40 zijn gegroeid. Dat ze allemaal tegelijk in dat felle licht opvliegen met hun roze vleugels is een beeld om nooit te vergeten, zegt ze. 

Gerda denkt dat we wat te krap in de tijd zitten vandaag om Faro te verkennen en daarom besluiten we om weer een stukje van de oostkant te verkennen. We beginnen in Cacela Velha, dat beschreven wordt als een prachtig authentiek wit dorp met mooiste uitzicht op zee van de hele Algarve.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dorp is eigenlijk een te groot woord voor dit mini-kustdorpje. Cacela Velha is het oude dorp, want er is ook een nieuwe versie: Villa Nova de Cacela. We vinden het echt bijzonder en wat een uitzicht! De dramatische wolken maken het alleen maar mooier. Dit is tevens de oostelijke grens van het natuurreservaat Ria Formosa. Helaas is ook hier de kerk dicht. Kijk, kathedralen kunnen heel mooi zijn, maar vlak de ‘eenvoudige’ dorpskerken niet uit. Of het 18e-eeuwse fort te bezichtigen is, controleren we niet; we nemen genoegen met de buitenkant. 

Volgende stop wordt Praia do Barril op het Ilha de Tavira dat met een loopbrug verbonden is met het vasteland. Terwijl we parkeren, zien we een grote inktzwarte bui aankomen, waar de zon wel weer indrukwekkend achter vandaan schijnt en de schorren in een prachtig licht zet. Ik ben net te laat om het allermooiste moment vast te leggen. Ondanks de dreiging gaan we, steeds ongerust  omhoogkijkend, richting brug, tot we gedwongen door de stortregen maken dat we terug in de auto komen. Door de wind waait het geheel ook weer snel verder en we gaan op pad naar het eiland. Ineens zien we dat je die afstand ook met zo’n ouderwets treintje kan afleggen, alleen dat is niks voor ons; we hebben een hekel aan die toeristentreintjes. Bovendien is het hooguit twintig minuten lopen. Het strand en de zee zijn ook hier mooi om te zien en op een duin liggen tientallen ankers ter nagedachtenis aan verdronken vissers denken we. Ik had gehoopt hier ook de rij oude vissershuisjes te zien, die ik thuis op internet zag, maar die staan blijkbaar ergens anders. 

Om een uur of vier zijn we terug bij de auto en bellen met Annemie om te zeggen dat we even over half vijf bij hun huis zullen zijn. Die planning dreigt even uit de hand te lopen omdat we ineens blauwe eksters zien vliegen tussen de bomen rondom ons. Vogel van de dag!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We weten dat het huis van Annemie en Peter op een mooie stille plek ver van alle drukte ligt, maar dit overtreft alles. Vanaf een onverhard wegje gaan we een hek door en rijden dan, behoorlijk stijgend, over een met kleine kinderkopjes verharde oprijlaan naar een groot huis omgeven door een mooi verzorgde tuin met o.a. hoge palmbomen. 

We worden allerhartelijkst ontvangen en lopen eerst buiten langs terras, zwembad, fruitbomen etc. Teveel om op te noemen. Ook binnen is aan ruimte geen gebrek en wat is het heerlijk om bij een brandende houtkachel in een fauteuil te zitten met een Portugese ‘champagne’…proost! Wat hebben we elkaar lang niet gezien, tientallen jaren, zoveel verhalen om uit te wisselen. 

Om half zeven vertrekken we naar Olhâo, om samen bij restaurant Mosse te eten. Lekker en gezellig, de tijd vliegt. 

De uitnodiging om met hen mee te gaan naar een cultuurcentrum waar om half 10 een eerbetoon aan Toots Thielemans plaatsvindt, slaan we af. De dag had genoeg aan zichzelve. Tegelijkertijd ook jammer want we houden wel van Toots en zijn muziek. 

Met de afspraak om elkaar in Nederland weer te zien, nemen we afscheid. Wat een warme ontmoeting en dan heb ik het niet over de houtkachel. 

Over regen wil ik het eigenlijk niet meer hebben. Gelukkig ben ik geen nachtzwaluw.