Maandag 31 mei 2021

Weg van de kust.

Onze Sonora is ingeruild voor een nieuwe Coast. Het plan was om een gebruikte jongere auto te kopen, maar uiteindelijk zijn we gezwicht voor een mooie aanbieding van Campercentrum Amersfoort. Allemaal emotie… Inderdaad en wat waren we er blij mee! Nog steeds, hoewel er een  kleine elektronische storingen opdoemde, die alweer verholpen is. Garantie. 

Waar we moeilijk aan wennen, is het feit dat de buitenspiegels met de hand moeten worden in- en uitgeklapt. Instappen, bagage ordelijk neerzetten, stoel in de goeie stand, altijd even zoeken om de sleutel van het Bearlock in de opening te krijgen, gordel vast, achteruitkijkspiegel controleren, starten, daar gaat ie. O!!! De spiegels!!! 

Het plan is om de grenzen van Nederland te verkennen, weer eens wat anders dan die van jezelf. Nadat we aan de zuidkant van Den Haag onze schoondochter Francien een verlaat verjaardagskado hebben overhandigd, rijden we naar onze tweede bestemming: de Maasvlakte. De aanvankelijke bedoeling was om de zuid- en oostgrenzen te volgen, maar de kust trekt. Uiteindelijk is dat ook een grens en wat voor één. 

Het uitzicht vanaf een duin op de Slikken van Voorne is erg mooi. Naast een monument voor de slachtoffers van een helicopterongeluk staat een vogelhut, die we niet nodig hebben. Vanaf minder dan tien meter afstand laten onzichtbare nachtegalen hun zang over de struiken fluiten en buitelen.  Op de slikken zien we aalscholvers en een enkele kluut. Visdiefjes en kneuen vliegen om ons heen. 

Een man met verrekijker is stomverbaasd als hij ziet dat de slikken, die er uitzien als zand, nagenoeg leeg zijn: “Als regel ziet het hier zwart van de vogels, ik snap er niks van”. 

Wat we al op internet lazen, bevestigt hij: je mag hier niet overnachten, hoewel er geen verbodsborden staan. Er schijnt behoorlijk te worden gehandhaafd. We gehoorzamen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Even verderop ligt het Oostvoornsemeer te glimmen tussen veel groen. Vissers staan tot aan hun heupen in het water. Op de kant een trekker met een tank erachter, vanwaaruit vloeistof het meer in lekt. Net teveel voor een ongelukje en wat te weinig voor verdenking van illegaal lozen. Hoewel Gerda het voor geen cent vertrouwt. 

In de duinen bij Oostvoorne zijn mooie parkeerplaatsen, allemaal met verbodsbord voor nachtelijke  campers. Bij één grotere parkeerplaats bovenop een duin mist dat bord. Te mooi om waar te zijn. Daarom nemen we een lommerrijk smal wegje richting Rockanje. We zien een paar parkeerplaatsen die véél te veel lommer hebben en eindigen onder wat minder bladeren bij Olaertsduyn. Op de onverharde parkeerruimte drentelt een man, die desgevraagd aan Gerda zegt dat we hier vast wel mogen blijven vannacht. Het gebouw is een voormalig conferentiehotel, zegt hij, dat nu huisvesting biedt aan arbeidsimmigranten, die in de havens werken. Dat verklaart de auto’s met Duitse, Poolse en Baltische nummerborden. 

De receptie is onbemand, dus we krijgen geen bevestiging van de optimistische woorden van de man. 

In een zonnige hoek zetten we het dak open en de stoelen buiten, nu de bloemetjes nog. 

“Ik doe alvast het gas even aan”, zegt Gerda. Dat valt tegen. Geen beweging in de knop te krijgen, ook niet met behulp van combinatie- of waterpomptang. Zelfs een stevige migrant kan er geen draai aan geven. 

Doen we iets fout? Ff Amersfoort bellen. De receptioniste daar vraagt: “Is de fles misschien al open”? “Nou dat lijkt me niet; het is de eerste keer dat we gas gaan gebruiken in deze auto”. Bob van de werkplaats zegt dat we niets over het hoofd zien en alleen maar tegen de klok in moeten draaien. Daarna stelt hij dezelfde vraag als Wendy van de receptie. 

Dan toch maar proberen of het gas het al doet, m.a.w. of die fles bij aflevering van de auto al open stond. Ja dus! Zodra we in de ‘keuken’ het gas opendraaien, hoor je het gesis. Gerda roept mij uit tot heldin van de dag, als het me lukt de gasfles dicht te draaien. Andere flessen gaan open: Bier!!! Wijn!!! Bezweet en nahijgend laten we ons in de stoelen vallen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als toegift pakt Gerda even later doodleuk en met licht triomfantelijke glimlach haar geliefde inspectielamp uit het portier, die ze het hele weekend niet kon vinden. Ze snapte er niks van, had hem op een heel handige plek gelegd en wist ten einde raad ook zeker dat hij in de Amersfoortse garage was achtergebleven. Heel goed dat we op internet geen zelfde lamp konden vinden. 

21:00uur: de bestuurder van de Mercedes cabrio die ik tussen de bomen door aan zag komen, parkeert vlak naast onze schuifdeur op een manier, waarvan je denkt: die wil ons iets vertellen. “Negeren”, zeg ik tegen Gerda. Dat doen we en na even wachten, begint hij te claxonneren, zonder uit zijn auto te komen. “Blijven negeren”, is mijn advies, “wat een lul”. Nu hij nog steeds geen reactie krijgt, stapt hij uit en doet zonder te kloppen het portier naast de stoel van Gerda open. Lang verhaal kort: hij is de ‘baas’ hier en we kunnen vannacht niet blijven. Migranten willen soms op het terrein slapen en mogen het ook niet. Door het ons wel toe te staan, zou hij een precedent scheppen. Dat klinkt best logisch, maar de manier waarop hij ons benadert en wat hij zegt, bevestigt mijn eerste indruk van hem. Als hij twee lege bierflesjes en een wijnfles ziet, krijgen we o.a. snerende opmerkingen te horen over drank. Met het dreigement dat hij later terugkomt om te controleren stapt hij op. 

In antwoord op een vraag van Gerda noemde hij een andere parkeergelegenheid…. iets van natuurmonumenten of zo. Na heel veel gehannes om het dak dicht te krijgen, die routine zit er nog niet in, gaan we op zoek. Na wat in de rondte rijden en niet vinden, zien we een nagenoeg leeg parkeerterrein bij een gebied van het Zuid-Hollands Landschap. Misschien bedoelde hij dit. Hoe dan ook, het ziet er goed en rustig uit en we passen onder de roodwitte buis die op 2,20 meter hoogte hangt. 

Geen verbodsborden, wel wat twijfel of dit mag. Hoewel we op een paar momenten vandaag niet 100% weg waren van de Coast, zijn we tevreden met het feit dat we geen knalrode of witte hebben gekocht; we zoeken een onopvallend, ver hoekje op.

Vogel van de dag: lage lepelaar boven de A4 met iets onduidelijks in zijn of haar snavel.