VIRUSSEN
Maandag 1 juni 2020

Wij zijn besmet. Al jaren. Met het buscampervirus, dat zegt ‘ga eropuit, de ruimte roept!’ Ook dit voorjaar hadden we plannen om naar het buitenland te vertrekken.Helaas maakte een ander virus dat zelf héél erg van reizen houdt, maar anderen aan huis kluistert, ons vertrek onmogelijk. Daarbij kwam dat eind april begin mei bij de oudste zus van Gerda behoefte ontstond aan (mantel)zorg. Dat resulteerde in een periode van veel heen en weer gerij naar en van de Betuwe, want ze woont in Ochten.
Op dit moment is de zorgbehoefte sterk verminderd en het virus begint op een virust te lijken. Deze feiten, gecombineerd met het nieuwe Nederlandse klimaat, veroorzaakten een opleving van ons reisvirus en ziedaar. Vandaag zijn we begonnen met het inpakken van de bus om morgen koers te zetten naar het Noorden van ons land, dat nagenoeg virusvrij schijnt te zijn. 

AFSTAND IN NEDERLAND: WENNEN!
Dinsdag 2 juni 2020
Dat we naar het Noorden zouden gaan, daar waren we het over eens. Alsmede over de westelijke route, door Noord-Holland. Toch blijkt vanochtend dat de communicatie onvoldoende is geweest. Nog vóór we IJburg af zijn, merken we dat we er verschillend ‘in zitten’.
“Kijk jij even op de kaart hoe we het snelt naar Den Helder kunnen rijden?”, vraagt Ger.
“O, maakt niet uit”, zeg ik, “lekker rustig aan, we zien wel”.
Ger: “Ik ga niet de hele dag in de auto zitten met dit mooie weer en dan om een uur of vijf zes bij Den Helder aankomen!” Het is twaalf uur.
“Schat, zie je deze afstand?”, ik kantel de kaart in haar richting, “we zijn in Nederland, alles is om de hoek!”
Al kissebissend zijn we de afslag naar de Ring-Noord voorbijgereden, dus het lot heeft voor ons beslist: we gaan de Schellingwouderburg over. Bij Durgerdam aangekomen, ziet Gerda de zon nog steeds niet in het water schijnen en moppert achter een paar fietsers: “Dit gaat zo door tot het einde van het dorp”.
Maar hoe meer vogels hoe meer vreugde en na een vogelkijkstop onder aan de dijk met uitzicht op een ganse plas vol ganzen, is Ger verzoend met deze start van de reisdag. Het fietspad boven op de dijk is afgesloten, waardoor we meer last van fietsers hebben. Ik zeg expres ‘last’ omdat het merendeel duidelijk geen zin heeft om achter elkaar te gaan rijden voor een auto. Je kent het vast wel, zo’n soort wedstrijdje wie het eerst opzij gaat.
Bij Edam willen we langs het water blijven rijden en maken, al zoekend naar de haven, een enorme Schwalbe. De jachthaven vinden we niet, wel Haven Noord, die we rechts laten liggen. Lijkt meer op een industrieterrein.
Na Warder komen we terecht in Schardam. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, lunchen we er op de dijk met vleeswaren van slager Piet, restje gefrituurde kriel van gisteren en home made mayonaise. Best lekker. Aan beide kanten van de dijk een rijk vogelleven: sternen, grote zilverreiger, rotganzen, bergeenden met jongen en een lepelaar.

Schardam…

Edam was slechts een voorspel voor Enkhuizen; het halve stadje is afgesloten of éénrichting geworden. Dat we per ongeluk de Houtribdijk oprijden, hebben we op tijd door en met een ietwat brutale manoeuvre kan de fout worden hersteld.
Na voor de derde keer ongeveer hetzelfde rondje te hebben gereden door de smalle straten, gooi ik de auto aan de kant en zet de navigator aan, hèhè. Resultaat: voor de vierde keer hetzelfde rondje. Het blijkt zo ingewikkeld, dat zelfs een plaatselijke schone het niet kan uitleggen en een eindje met ons meefietst. De oorzaak is volgens haar een cruciale brug die is afgesloten.
Bij Andijk beginnen we uit te kijken naar een geschikte standplaats. Bij Onderdijk is het raak, inderdaad: onder aan de dijk met prachtig uitzicht over het water.
We zijn nog niet gesetteld of er stapt een Duitser van z’n fiets en vraagt aan Ger of je hier mag kamperen. Hij kijkt haar hoopvol stralend aan en z’n ogen zoeken al naar een plek. “Nein, nur parkeren”, zegt Ger streng en gaat verder met de stoelen buiten zetten. Wat beteuterd rijdt hij verder om op de dijk weer even af te stappen en ons peinzend gade te slaan. Nu maar hopen dat hij niet zijn grote witte camper van de camping gaat ophalen en die te dicht bij ons neerzet, met ook nog een huisdier erin.

De drie VW-busjes die wel bovenop ons komen staan, zijn gelukkig geen blijvers; ze komen zwemmen en/of de hond uitlaten. Het wordt pas serieus als een lel van een vrachtwagen van Lemtrans het fietspad oversteekt en naast ons komt staan. Op zich niet zo erg, alleen hij is erg wit en ik denk onmiddellijk aan het constante geronk van een koelwagen. Als ik die gedachte uitspreek, zegt Ger: “O, dan ga ik er direct even naar toe”.

Ze komt terug met de woorden: “Wat een lieve jongen is dat. Het eerste wat hij zei was ik begrijp het helemaal”.
Het is inderdaad een koelwagen vol bloemkolen, je gelooft het niet. En van de baas moet de hele nacht de koeling aan, zei de jonge chauffeur. Hij laat het niet bij woorden, start de motor en onder begeleiding van Ger rijdt hij achteruit met een scherpe bocht het smalle paadje weer op om zo’n 500 meter verderop een andere stek te vinden. We zien hem nog net staan.

De drie lepelaars die dalend overvliegen hebben al een plek, een plas met wel honderd soortgenoten. Vogel van de dag.
Menu van de dag: rauwe tonijn met een oosters sausje en sperziebonen.

Omdat we weten hoeveel kabaal de natuur kan maken, slapen we beneden met de klep dicht, het dak omhoog en met de ramen open.