Zaterdag 13 november 2021

De buurhond deed wel z’n best, maar heeft ons niet echt uit de slaap kunnen houden. En er zijn andere dieren, wat te denken van de knalgele luzernevlinder, die het enige bloempje dat op deze troosteloze droge campinggrond bloeit, weet te vinden. Dit dier wordt op de vleugel gevolgd door een prachtige roofvogel, die overzweeft en bij nadere bestudering een dwergarend blijkt te zijn. En dat alles nog vóór de koffie. 

Omdat morgen alle winkels weer dicht zijn, spoeden we ons eerst per app naar de Mercadona en komen terecht bij de Lidl. Toch een beetje wazege app af en toe, dat Waze. 

Volgende plan is om terug te rijden naar het vertrekpunt van de veerpont naar de Cota Doñana, waar we gisteren waren, om onze tweede kop koffie te drinken en wie weet… nog iets te nuttigen op een van de terrassen. We dachten er even uit het blote hoofd naar toe te rijden, maar zó bekend zijn we hier blijkbaar nog niet en een argeloze voorbijgangster biedt uitkomst; nog één keer ‘a la derecha’ waarna we met open armen in het Nederlands worden ontvangen door de parkeerwachter. Hoe hij zich uitdrukt, ontstijgt echt wel het toeristisch niveau van ‘dank oe wel’ en hij vertelt dat hij tot zijn vijftiende in Nederland heeft gewoond. Het parkeren is gratis en als we van de auto weglopen, roept hij nog: “Je mag net zo lang blijven staan als je wilt!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is geen wolk aan de lucht, de temperatuur is heerlijk en we drinken onze koffie gezeten op een betonblok op het strand. 

Maar wat is het druk hier, nog erger dan gisteren, zal ongetwijfeld ook met het weekend te maken hebben. Alles zit en staat propvol, prima verder, alleen hebben we niet het gevoel dat we in zo’n hectiek van de omgeving kunnen genieten. 

“Weet je wat”, zegt Ger, “zullen we naar die plek bij Bonanza rijden of hoe heet het ook weer, die we gisteren op Park4Night zagen?” 

Klinkt niet gek. Eerst komen we langs een paar zoutpannen, waar van die bergen zout liggen, altijd een mooi gezicht vind ik. Daarna moeten we een onverhard wegje op dat tussen nog veel meer ondiepe waterbassins loopt, waar flamingo’s waden, maar ook steltkluten en andere gevederde schepsels. Het is een prachtig gebied, dat bij het Nationaal Park Doñana hoort. Je kan hier blijkbaar ook een vogelkijktochtje in een bestelbus boeken, want vóór ons rijdt een Peugeotbusje met reclame erop en een stuk of vijf mensen erin die duidelijk op vogeljacht zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een paar kilometer wordt het wegje echt slecht, het is goed dat het droog is, want met regen kom je er denk ik moeilijk overheen zonder 4×4. Tot onze verrassing eindigt het bij de oever van de Guadalquivir, waar aan de overkant net een raar soort rechthoekige boot aanmeert. 

We lunchen en kijken wat in het rond, ons verbazend over de auto’s, motoren en quads die hier met een rotvaart over de wegjes met diepe kuilen en moddersporen aan komen scheuren als nemen ze deel aan één of andere rally. Belachelijk dat dat kan in een natuurpark. Een enkele keer komt er een auto met Spaanse toeristen voorbij. 

‘t Is windstil, 24°, de vogels weerspiegelen in het rimpelloze water.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een afgelegen plek is natuurlijk ook altijd geschikt voor duistere praktijken. Net voor we hier een slaapplek willen zoeken, stuiven er twee auto’s onze richting op, een personenauto en een bestelbus met jonge mannen met mondmaskers. Bij de rivieroever gaan ze boven op de rem, stormen de auto’s uit om vervolgens een aantal jerrycans in twee wachtende speedboten te laden. Waar zijn wij getuige van? Even snel als ze kwamen, vertrekken ze weer. 

Je gelooft het niet, maar we vinden een nagenoeg waterpas plekje bij de zoutpannen. De eerste quad brulde alweer voorbij op de terugweg. Nu maar hopen dat de andere drukteschoppers een rondje rijden in plaats van heen en weer. 

Na een tijdje komt er een paard met kar en een stuk of drie puberjongens terug, die we op hun heenweg hadden gegroet. Ze beginnen nu al van een afstandje in gebrekkig Engels naar ons te roepen, ach ja, zo gaat dat. Wij doen mee, lachen wat en groeten vriendelijk terug. Eén van de jongens stapt uit de kar, komt naar de auto gelopen, zegt vanalles wat wij niet verstaan, alleen het neukgebaar dat hij maakt, is volstrekt duidelijk. Zo zie je maar weer; er is nog veel werk aan de winkel. Laat ik het zo maar samenvatten.