Van de hitte van gisteren is niets meer over; verjaagd door de poging tot zware onweersbui van gisteravond. De zon is er nog wél en omdat die vroeg op de auto gaat schijnen, zo hadden we bedacht, doen we de kachel niet aan. Niet uit zuinigheid, maar omdat die, als je ‘m aanzet, eigenlijk minstens een half uur moet branden, zegt de man van het Camper Centrum. En zon plus kachel wordt veel te warm.

Alleen hadden we de baan van de zon, in combinatie met de naaldbomen op de heuvel achter ons, verkeerd ingeschat. Wat hebben we het koud gehad tot we voor de laatste etappe naar de Russische grens de door de zon beschenen wegen op gingen. Gelukkig hebben we ‘s nachts nergens last van door ons heerlijk warme dekbed.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog zo’n vier- à vijfhonderd kilometers naar de grensovergang tussen Letland en Rusland. Vóór  Kaunas veel vertraging. Hetzelfde verhaal: aanleg van snelwegen inclusief hoge geluidsschermen, veel hoger dan bij ons. Alsof je door een tunnel rijdt. Van het landschap zie je niks.

Voor we vertrokken, hebben we nog de heuvel achter onze slaapplek beklommen omdat daarop een monument staat. Wel mooi, een gebroken hart, omvat door twee handen. Heeft verder geen uitleg nodig toch? Waarvóór de mensen, wier namen op een paar marmeren platen staan, gestorven zijn, wordt ons niet duidelijk. Ze zijn in elk geval niet vergeten; er branden kaarsen en bij hun namen zijn goed onderhouden bloemenperkjes. Bovendien zagen we regelmatig mensen de trap er naar toe beklimmen.

Qua vogels was er vanochtend niet veel nieuws te melden. Gerda denkt een gele kwikstaart gezien te hebben en de raadselachtige, vrijende vogels zijn nog steeds niet gedetermineerd. 

O ja! Er vloog een ooievaar over met een behoorlijk grote prooi in zijn snavel. Zo groot, dat ik even dacht dat het een baby was! 

Jammer genoeg nemen de iPads geen genoegen met de free Wifi bij een K-Circle tankstation. Later nog maar eens proberen dan. En lukt het niet, morgen in Rusland kopen we een simkaart voor de nieuwe iPad. Hoewel ik mezelf steeds vertel dat dat de gewoonste zaak van de wereld is, vind ik het heel spannend. Ik ben er zelfs een beetje zenuwachtig over. Stom hè?

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik ben gewoon bang dat ie het toch niet gaat doen. Of omdat het sowieso niet werkt of omdat ik iets niet goed doe.

Na Kaunas is er alleen tweebaansweg. Maximum snelheid 90km./uur om de klipklap onderbroken door stukken van 70 (bij een vluchtheuvel of bushalte) en 50. Het laatste in een bebouwde kom, maar dat kunnen hier ook 2 boerderijtjes zijn, die een paar honderd meter van de weg af liggen. 

De verschillende kleuren van het jonge groen en de vele bloesembomen zijn mooi om te zien en een welkome afwisseling van de verschrikkelijk saaie wegen tussen bos. 

Doet me nog even denken aan Polen waar het letterlijk barstte van de bloeiende seringen en kastanjebomen. Je zou bijna denken dat er in de communistische tijd een seringenproject op touw was gezet: ‘kleuren die Polen laten geuren’ of zoiets. 

Trouwens, over bloemen gesproken: op zoek naar een leuke plek voor de lunchstop, komen we langs een houten huis met een veld prachtige tulpen er voor. Die moeten natuurlijk gefotografeerd worden. Terwijl ik daarmee bezig ben, komt de bewoonster naar buiten en begint een paar tulpen af te snijden. Voor ons, denk ik en aarzel even om terug naar de auto te gaan. Omdat ze maar doorgaat, zeg ik haar gedag en wil instappen. Dan roept ze me terug en geeft me de grote bos tulpen. Heel aardig, alleen wij kunnen er niks mee.

“We zien straks wel iemand lopen”, zeg ik tegen Ger, “en die duwen we gewoon de bos in de handen. Vinden mensen vast leuk!”

Intussen hebben we nog geen WiFi tot Ger in Zarasai een ‘i’ op een bord ziet staan. 

“Laten we even naar de toeristeninfo gaan, die weten het misschien of hebben het zelf”. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een Engels sprekende, erg Baltisch blanke jonge vrouw in een verblindend wit jurkje, kijkt me even moeilijk aan bij de woorden internet en WiFi, zo van wat was dat ook al weer? Het lijkt er even op dat ze niet weet waar dit over gaat. Dan breekt de zon door op haar gezicht en ze roept: “Bibliotheek!” Plattegrond er bij en 5 minuten later overvallen we een kleine, gezette, geblondeerde vrouw, die alleen staat in een overigens lege bibliotheek. Ze is bijna sprakeloos en brengt alleen wat korte geluiden voort. Uit haar gebaren leid ik af dat er signaal is en jawel. Belangrijker: het werkt. 

Even later komt Gerda binnen met de bos tulpen, die ik aan de vrouw mag overhandigen. Dat is ongetwijfeld de klapper van de week. Aan iedereen die daarna binnenkomt, vertelt ze het verhaal, wijzend op de vaas met tulpen.

Bij Rēzekne zijn we het zat. Hier slaan we morgen rechtsaf voor de laatste 67km. naar de Russische grens. Vóór we daar zijn moeten we nog een geheime plek vinden voor onze heerlijke tomaten, roomboter en kaas. Die mogen er nl. niet in en ik gun het die lui niet dat ze morgenmiddag lekker gaan lunchen met onze spullen. 

Wat verder opvalt: in Polen stikte het van de insecten, de hele voorkant zwart. Bij elke stop maakte Ger de voorruit even schoon. De ruitenwissers konden er niet tegenop sproeien. Maar zie, we zijn de grens met Litouwen nog niet niet over en geen insect meer tegen de ruit! Brandschoon de hele dag! Zo ook in Letland. Moeten we nou blij zijn of juist niet?