Donderdag 3 november 2016

Voor het ontbijt zetten we de auto op de hoger gelegen parkeerplaats, waar de zon al schijnt. Het wordt hier ’s ochtends en ’s avonds een stuk frisser dan waar we vandaan komen. In de zon warmt het echter nog steeds snel op. Na een poosje moet Gerda al aan de schaduwkant van de auto over het portier gaan hangen:
“Ik denk dat ik het maar weer uittrek”.
‘Het’ is haar hemdje, dat soms enkele keren per ochtend aan en uit wordt getrokken, al naar gelang er ineens wolken voor de zon komen, de zon op haar stoel schijnt, de wind gaat liggen of juist aanwakkert etc.
Mooi gezicht, het ochtendlicht op de geel kleurende wijnranken. Begraven liggen naast een wijngaard, volgens mij is dat de hel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En als ik een ‘dier van de dag’ als item had, dan kon ik nu de eekhoorn noemen. Er rennen een paar mooie opvallend donkere exemplaren in het rond. Tja, met Italië, ons en de vogels komt het niet meer goed ben ik bang. We hebben nog nooit zo weinig vogels gezien tijdens een reis. Waarschijnlijk zijn ze ook op najaarstrek.

Het is een mooi landschap waar we doorheen rijden en de wijngaarden met hun geelbruine herfsttint zijn een prima afwisseling van al het groen. Wat een wijnstreek is dit. We zien het éne wijnhuis na het andere en overal kan je proeven, bij de producent zelf of in enotheken. Borden langs de weg met de namen van de wijnen en grote vaten met reclame erop in het land. Alles ademt wijn.

Zegt Ger onderweg, als we het over het autorijden hebben:
“Mijn hele lijf doet zeer van het rijden in de bergen”.
“Hoezo dan?”
“Nou, al die eindeloze, smalle wegjes met gaten en rafelranden, de bussen en vrachtwagens…het voelt alsof ik de griep heb”.
Het klinkt heel geestig en ik moet er erg om lachen. Ik begrijp het wel; vandaag heb ik haar een paar keer aan het schrikken gemaakt. Ik ken haar hoogtevrees en daardoor haar angst voor randjes, waar ik meestal rekening mee houd. Maar soms, bijv. bij abrupt langs de kant van de weg gaan staan of keren met weinig ruimte, denk ik er te weinig aan en Ger staat dan stijf van de stress. Vandaag gebeurde dat een paar keer.
Het begon al slecht vanochtend toen ik de bus naar die hoger gelegen parkeerplaats reed, voor het ontbijt. Daar is een soort talud en tijdens mijn manoeuvreren om de auto goed neer te zetten, reed ik er achteruit op af. Gerda, die van een afstandje toekeek, wist niet zeker of ik me bewust was van die ‘valkuil’ en zag de catastrofe al voor zich.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Florence: ook daar zit nog wel wat potentiële stress. Laat ik zeggen, dat de voorbereiding niet optimaal is geweest. We hebben geen plattegrond, geen idee waar ergens een VVV kan zijn etc. Alleen een adres uit de NKC-gids van een camperplek. Ik probeer nog de waypoints daarvan in de Garmin Etrex Vista in te voeren, maar helaas, ik weet niet meer hoe dat gaat.
“We volgen gewoon de borden ‘Informatie'”, zeg ik tegen Ger, “en dan halen we daar een plattegrond”.
Het begint goed, de borden met de ‘i’ staan keurig langs de weg, tot het ophoudt. We rijden nog wat rond, wie weet zien we ineens een andere camperplek of zo, maar dat leidt nergens toe.
“Laten we het eens vragen”, zeg ik, “wie weet, zijn er mensen die de Via del Gelsomino kennen”.
De tweede poging is raak. Dat wil zeggen, de man trekt zijn iPhone tevoorschijn en laat mij daarop uitgebreid de route zien. Het verduidelijkt zoveel, dat ik, als ik weer in de auto zit, op onze navigator de wegen herken. En op het moment dat ik niet zeker meer weet hoe nu verder, is er een andere man, die ons met woorden prima het laatste stuk van de route uitlegt. Zo komen we vlot, op tijd en zonder stress op de plaats van bestemming.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is niet alleen een camperplek. Er staan meer gewone auto’s dan campers en er zijn aan de kant van de ingang wat kleine bedrijven, die allemaal iets met auto’s van doen hebben. Garage, verhuurbedrijf enz.
Gelukkig is er bij de campers nog plaats genoeg, zodat we niet boven op mekaar hoeven te staan. De beloofde WC’s zijn er helaas niet (meer). De bus naar het centrum stopt voor de deur.
Tijdens de buurtverkenning van Gerda blijkt dat je buskaartjes bij de Tabac kan kopen, handig.
Verder is het hier rustig; al die gewone auto’s blijven ook gewoon staan. Niemand hoeft daarin van z’n werk naar huis of zo. Het enige wat voor onrust zorgt, is het voorbijrazende verkeer en wel dusdanig dat we beneden zullen moeten slapen.

Menu van de dag: pasta met ansjovis, kappertjes, peterselie en knoflook. Gegrilde courgettes. Tja, de groentekeuze hangt dikwijls puur af van wat er nog een beetje uitziet. Omelet met Parmezaanse kaas.

Vogel van de dag: vink.