Donderdag 19 juni 2025

Wat ik gisteren vergat te melden is dat we niks gehoord of gezien hebben van het lavalandschap en de oude kraters bij Furuholmen, waar de medewerkster van het Tourist Office ook onbekend mee was. We hebben het gemist of…het is er niet. 

Ook vervelend was het dat de schuifdeur ineens niet meer vanaf de binnenkant open ging. Gelukkig wel vanaf de buitenkant; met je arm door het portierraam is dat net te doen. 

De wind ging niet liggen in de loop van de avond, de vlagen hadden minstens windkracht 7, maar stonden niet op de zijkant van de daktent, dat scheelt. De auto schudde ervan: een echte Rocking Car! Dit gecombineerd met 13° maakte een frisse indruk. 

Het goede nieuws is, dat we om tien uur nog steeds de enige gasten op het kerkplein waren, heerlijk! Het voordeel van alleen staan is onder andere dat je als je naar bed gaat niet alle gordijnen direct hoeft te sluiten. Liggend in bed kijk je naar het landschap; bergen, lucht, water…. Volgens mij is dat één van de voordelen van deze buscamper: ramen rondom. “Let maar eens op”, zei ik tegen Gerda, “die grotere witte campers hebben aan de zijkanten veel minder ramen dan wij, aan de achterkant zien ze helemaal niks en ook aan de voorruit hebben ze niet zoveel omdat ze daar veel verder vandaan zitten, denk ik”. En natuurlijk hebben die campers heel veel meer luxe dan wij, daar gaat het nu even niet om.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanochtend 7 uur. Buiten is het 12°, zon en wat wolken, eindelijk zwakke wind. Binnen gaat de kachel even op 8 om de overgang van bed naar breakfast in goede banen te leiden. 

Wat nu weer opvalt, is de stilte. Van boven af kijken we op een stuk of vijf huizen en aan de andere kant staan er op enige afstand een stuk of drie. Bij geen van alle beweegt er wat, ook niet op de wegjes; geen auto’s, slaande portieren, geen scooters of fietsen, geen mensen rondom het huis, geen huisdieren. Gelukkig hebben we de vogels nog, hoewel als er zo weinig insecten zijn – ik zei toch al dat onze voorruit geen enkele ochtend schoongemaakt hoeft te worden, zoals tijdens eerdere reizen wel het geval was – waar zullen die dan van in leven blijven? 

Gelukkig zag Gerda op haar wandeling de barmsijs (vogel van de dag), de sijs en ze hoorde de tuinfluiter en de bonte vliegenvanger. Oooh! Die is natuurlijk verantwoordelijk voor de afname van een deel van de insectenpopulatie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan boodschappen doen in Farsund, ook weer over een nagenoeg lege weg, en zijn blij verrast door de prachtige ligging van dit stadje aan het water. Voeg daarbij de mega KIWI en een Vinmonopolet en je dag is gered. 

Om de vorige gemiste ‘iconische’ vuurtoren te compenseren, rijden we vanuit Farsund naar de meest zuidelijke punt van Noorwegen, de vuurtoren van Lindesnes. Het is een route van 45 kilometer, die start op weg 43 en later overgaat in de 460. De weg is goed, slingert bijna steeds door het groen, weinig uitzicht dus, en is aan de smalle kant. Met onze auto en nèt niet te brede tegenliggers is er eigenlijk niks aan de hand, maar je kan je aandacht absoluut niet laten verslappen met alle onoverzichtelijke bochten. We passeren o.a. de plaatsen Agnefest, Spangereid en Ramsland. 

Als we eindelijk bij de vuurtoren aankomen, heb ik het wel even gehad met autorijden en kijk met ongeloof naar wat ik zie: een groot parkeerterrein helemaal vol witte campers! Er staat een bord bij dat je minimaal één meter tussenruimte moet houden. Op een tweede parkeerterrein staan de meer ‘gewone’ auto’s. De omgeving ziet er mooi uit, hoog rotsgehalte en van de vuurtoren is alleen het topje te zien. Héél harde wind. 

We gaan eerst de omgeving verkennen en daarna lunchen, alvorens de klim naar de vuurtoren te beginnen. Die valt mee, zo hoog staat de toren niet. Je mag er ook in en door twee trappen op te lopen, kom je op het ‘balkon’ terecht dat om de toren heen loopt. Wat een stormwind staat daar! De mensen die hun grotere kinderen vasthouden, overdrijven niet. Het verbaast me eigenlijk dat je met dit weer daar naar buiten mag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens onze lunch komt er een grote buscamper met Italiaans nummerbord parkeren. Er zitten drie volwassenen in, die zodra ze buiten zijn, zoveel kabaal maken, dat je hen overal hoort, met name één van de twee vrouwen. Haar stem kan de storm makkelijk aan. Je mag daar met je camper tegen betaling overnachten en ik dank Wodan dat ik niet op een meter afstand van haar hoef te staan. Met deze zon en zelfs ook dankzij de harde wind, was het fijn om op deze plek te zijn.

Tijd om over onze overnachting te denken. Park4Night biedt weinig, komt mede door het feit dat deze kust toeristisch is en dan mag er minder vrij overnacht worden. We stoppen bij vissershuisjes met een ruime plek om te staan, maar met erbij een verbodsbord om te parkeren plus camerabewaking. Een man, die van zijn bootje vandaan komt, denkt dat het toch wel mag, want hij heeft er ook gestaan etc. Vreemd verhaal… een bewoner die met zijn camper vlak bij huis gaat staan? Als hij wegrijdt, zien we het Duitse nummerbord. Ik geloof zijn verhaal niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de heenreis zagen we een bord naar een ‘cultuurhuis’. Daar kunnen best parkeerplekken bij zijn, dus we gaan kijken. Nou, cultuurhuis is een groot woord en parkeerplaatsen ook. Toch vinden we wat, dak omhoog. Tot Gerda aan de overkant van het water een grote parkeerplaats ziet, waar vissers zijn en auto’s staan. Dak omlaag en rijden. Het klopt, alleen is het een bedrijfsterrein met een verbodsbord voor campers. Begrijpelijk: het ligt er zo mooi, dat je terrein in de kortste keren verandert in een camping. Terug naar de cultuur.

Jammer, maar Gerda is het minst blij: geen uitzicht en het stinkt. Naast ons in de boom zit een tuinfluiter, dat dan wel weer en ze heeft een tijd aan het water hier beneden zitten mijmeren. 

Menu van de dag: witte bonen in tomatensaus met paprika, ui en courgette. Iets van kabeljauw uit de KIWI. 

In de loop van de dag zag Gerda dat het lampje van het kinderslot brandde. Zou dat te maken kunnen hebben met de kapotte schuifdeur? Wie het weet…. Campercentrum Amersfoort! 

Wij maken er hier nog wat van. 

Tot morgen!