Donderdag 23 november 2023

De hele nacht niks te horen, zelfs geen wind en de temperatuur vanochtend is ook niks: 0°. Een paar ‘IJslandse wolken’ zijn door de zon zó weggebrand , maar de boel hier beneden echt opwarmen, komt er niet van. Ik weet niet hoe de wolken heten, die wij ‘IJslands’ noemen, omdat we ze daar vaak zagen. Het zijn een soort ‘geveegde’ wolken, met onscherpe randen, ze lijken dun en hebben vaak de vorm van een uitgerekte ellips. Neerslag valt er nooit uit volgens mij en we vinden ze heel mooi. 

Gerda heeft tijdens haar ochtendloop geen bijzondere vogels gezien, alleen een merel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan de vraag van de dag: wat gaan we vandaag doen of waar gaan we naar toe? De Route des Sucs, waar we gisteren aan waren begonnen, afmaken? Van het begin ervan werden we niet echt heel enthousiast. Tegelijkertijd zijn we er ook nieuwsgierig naar; als je bij ons het woord ‘vulkanisch’ laat vallen of ‘kale bergen’, dan zijn we al weg. En als we er verder mee gaan, rijden we de route dan helemaal uit of slaan we ergens af om al wat in de richting van Poitiers te buigen? Het wordt het laatste, dus rijden we voor de derde keer in twee dagen de weg tussen Saint-Martial en Borée. “Dat is toch leuk voor de mensen hier”, zeg ik tegen Ger, “andere toeristen komen één keer voorbij en dan zie je hen nooit meer. Van ons krijgen ze het gevoel dat we lekker aan het inburgeren zijn”. 

Van onze keuze hebben we totaal geen spijt, integendeel; wat hebben we weer mooie uitzichten! We zien veel stompe rotspunten in het landschap liggen, die een beetje de vorm van een vulkaan hebben en hier en daar ook bolvormige rotsen, dat zijn vast allemaal sucs. De grootste verrassing is dat er sneeuw bij te pas komt. Af en toe lijkt het of we door een wintersportgebied rijden. Nu is dat niet zo gek, want we passeren inderdaad skistations. Het blijft 0° en op een gegeven moment rijden we zelfs heel voorzichtig over een bevroren weg. Gelukkig is dat maar een kort stuk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat me verbaast, is dat er bij deze temperatuur koeien in wei staan en liggen, met zo’n kop van zo doen we dat hier. Als ik het me goed herinner stonden die beesten bij ons in Zeeland al lang op stal bij zulke temperaturen. Tijden veranderen ècht of de Franse koeien zijn veel stoerder. 

Ongeveer bij St.-Julien-Chapteuil, maar pin me er niet op vast, zetten we koers naar Le Puy-en-Velay om vandaar richting Murat te rijden. We zien, neem ik aan, maar weinig van Le Puy-en-Velay, maar van wát we zien, vallen onze monden zowat open! Een kerk op de punt van een rots, op een andere rotspunt een megagroot roze standbeeld, een paar prachtige godshuizen en vele andere gebouwen en standbeelden waar ik erg blij van word. Een stemmetje fluistert, waarom blijf je hier niet dan om het op je gemak te bekijken? Het antwoord is: omdat we andere plannen hebben. Toch knaagt het altijd een beetje. Eerder vandaag bijvoorbeeld, staat in één van de mooie dorpen waar we doorheen rijden een kerkdeur open. Gevoelsmatig zou ik stoppen om even binnen te kijken. Maar ja, als je dat doet, kan je van één reis je levenswerk maken. De vraag is: wat is daar mis mee? In wezen denk ik dat je alles wat het leven de moeite waard maakt op één plek kan realiseren, laat staan in één land.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorlopig trekken we verder en parkeren voor de lunch op een bescheiden, doch mooi geasfalteerd terreintje aan het begin van een dorp. Nog tijdens het inparkeren, horen we geschreeuw. Gerda zegt terecht: “Er staat iemand te krijsen”, maar ik kies ervoor om het even te negeren. Dat is niet lang vol te houden. De boze vrouw, die gekleed is als een werkster komt, nog steeds schreeuwend, op ons af. Gerda staat al buiten en probeert haar met gebaren en met de wijze woorden ‘relax, relax’ te kalmeren. Dat lukt niet echt, ze zwaait met haar armen, zegt dat dit een school is en dus privéterrein en zoekt zó wanhopig naar buitenlandse woorden, dat ze op een gegeven moment ‘njet njet’ begint te roepen. Het wordt tijd om er wat Frans in te gooien en ik leg haar uit dat we hier alleen parkeren om even wat te eten in de auto. Dat kalmeert haar en ze vraagt hoe lang dat gaat duren. “Een half uur”, zeg ik. Ze is blijkbaar zo opgelucht, dat ze zegt: “U krijgt een uur” en vertrekt. Ik denk dat ze Jeanne heet, want de naam van de school is “Ste Jeanne d’Arc”. 

De hele dag komt de temperatuur niet boven de 5° uit, maar omdat je binnen zit en alleen maar zon ziet, denk je niet aan kou, totdat je uit de auto stapt!

Ook vandaag hebben we weer aardig wat te stellen met Mapsje; ze probeert ons verschillende keren het slechte pad op te sturen. Gelukkig hebben we haar nu door en ze krijgt geen kans. 

Het laatste stuk van de route naar Langeac (D590) komen er steeds meer groene weiden om ons heen en landbouwgrond. Boven ons wat meer wolken, hoewel de felle zon nog steeds maakt dat we er allebei donders goed op moeten letten, dat we op sommige punten op onze weghelft blijven. 

In de buurt van Langeac kijken we op Park4Night, dat niet veel in de aanbieding heeft, ja, plaatsen langs de kant van de weg. We besluiten om het zelf uit te zoeken en wel in Pinols, we hebben genoeg gereden. Er staat een camping municipal aangegeven op de app en zoals we gisteren al zeiden: die zijn toch gesloten dus dan gaan wij er staan. Zo gezegd, zo gedaan. Een weitje aan de rand van het dorp, lekker steile afrit, dat wordt morgen in z’n één naar boven en op de rem bij de doorgaande weg! Gerda loopt wat rond en ziet aan het eind van de wei een soort schuur met wc’s, die open zijn. Ook douches, maar ze heeft niet geprobeerd of het water warm is! 😆 

Menu van de dag: roerbak courgette met rode paprika en knoflook, gerookte makreel met peper. Kaas na. 

Vogel van de dag: een onbekende valk onderweg. 

Wat opvalt is dat bij heel veel gemeenten, waar je de bebouwde kom verlaat, het naambord ondersteboven hangt. Wat zou dat te betekenen hebben? Gerda denkt dat het het equivalent is van de omgekeerde vlag in Nederland, een soort protest dus. Wie het weet mag het zeggen. 

En als het niet té hard gaat regenen vannacht, krijgen we de auto morgen vast nog wel van dit weitje af zonder dat we een boer met een trekker nodig hebben.