Vrijdag 14 maart 2025

Schrikken! Ik open mijn ogen en zie een streep zonlicht langs het gordijn naar binnen vallen. 11°. Gelukkig wordt er om 9 uur nog wat regen voorspeld, zodat de overgang niet al te groot wordt. Nu is het voor de Portugezen wel fijn al die nattigheid, want ons werd verteld dat er een tekort aan water dreigt. 

Na het ontbijt zoek ik nog even op internet naar Portugal en de purperkoet; de plek waar wij waren zal toch niet de enige zijn waar het dier voorkomt. Ik lees dat ze eigenlijk niet zo goed kunnen zwemmen en zich graag in de beschutting van het oevergewas ophouden; geen wonder dat we er geen zien. Hoewel… er staat ook dat ze goed in bomen kunnen klimmen, dus misschien richten we de kijker op de verkeerde plaatsen. Dat ze beter kunnen klimmen en rennen dan zwemmen heeft te maken met de bouw van hun poten en voeten. Ik raad jullie aan om even te gaan naar  https://www.portugalportal.nl/de-purperkoet/ en kijk dan naar de eerste foto die je tegenkomt met de naam van de fotograaf eronder. Echt lachen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed, mijn plan dat ik gisteravond in mijn hoofd had voor vandaag valt bij Gerda in goede aarde. Op weg naar Algoz kunnen we langs de kust naar Cerro da Vila rijden, een archeologische opgraving met een klein museum erbij. Nu ziet het er op internet niet bijster interessant uit; alleen  lage stenen muurtjes en het lijkt vrij klein. Maar er dichtbij ligt Praia da Falésia en we kunnen zó zien dat we dát in elk geval wel de moeite waard vinden. In plaats van duinen liggen er prachtig gekleurde kliffen langs het strand, dat zich uitstrekt tussen Olhos de Água en Vilamoura. Boven op de kliffen loopt een wandelroute, waarbij je met trappen ook steeds het strand op en af kan. 

We gaan op pad met Maps, waar ik nog steeds geen goeie relatie mee heb, al moet ik zeggen dat we gisteren ‘dankzij’ een foutje van haar toch een stuk off road hebben meegepikt! 

Cerro da Vila is dicht tussen 12:30 en 14:00, we hadden niet gekeken naar openingstijden en zijn twee minuten te laat. Vanaf de straat kunnen we echter een aardig stuk van de opgraving zien en de indruk die we hadden, wordt bevestigd: saaie boel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Door naar Praia da Falésia, dat er net zo mooi uitziet als we hadden gehoopt. We kijken er even rond en besluiten dan eerst te gaan eten. Gerda had een heleboel restaurantjes in de buurt gezien, want dit is één van de meest populaire toeristenplekken van de Algarve, dan weet je het wel. 

Het wordt Frango Real, waar we buiten kunnen zitten omdat de zon behoorlijk heeft geschenen tot nu toe. We nemen de dagschotel: 4 ons(!) gegrilde tonijn, wat gekookte aardappel en groene salade met tomaat en uien. Laten we het een simpele maaltijd noemen, die ik wel een beetje beu word. De man die ons ontvangt (de baas?) is heel aardig. Maar als we eenmaal zitten te eten, lopen er te vaak mensen van de bediening langs om op ons bord te kijken. Het ergste echter is dat er binnen achter het raam een ober staat die nauwelijks van plaats verandert en ons constant in de gaten houdt. Elke keer kijk ik hem ongewild recht in het gezicht. Wat voor raar gedrag is dat? Als na een tijdje de vriendelijke baas naar onze tafel komt, waarschijnlijk om te vragen of alles naar wens is, kan ik het niet laten om er wat over te zeggen. Ik hou het erbij dat ik er erg zenuwachtig van word. Nu zijn we zo’n beetje de enige gasten dus ze hebben niet veel anderen om zich op te richten, maar toch. 

Na de maaltijd besluiten we om niet terug te gaan naar Cerro da Vila; van de opgraving zelf hebben we geen hoge pet op en het museumpje…op een foto zagen we alleen gebruiksvoorwerpen en die interesseren ons niet echt; we hoeven geen 50 kandelaars of fruitschalen te zien. Ik besef dat het wat bot klinkt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan wel terug naar het strand. Ik denk te begrijpen dat het strand in drieën is ‘verdeeld’ en dat wij bij het Açoteias-gedeelte zijn. Goed dat je bovenop de kliffen kan lopen, want de zee laat bijna niets van het strand over, het zal wel vloed zijn. Druk is het in deze tijd van het jaar nog niet. We besluiten om de route een andere keer te lopen en nu naar onze nieuwe Quinta te rijden, zodat we daar op tijd aankomen om ons rustig te installeren. 

De mail die we kregen vol met instructies, omdat er niemand is om ons te ontvangen, is compleet en duidelijk genoeg en zonder hobbels betreden we studio nummer 3, waar de sleutels in de deur hangen. Het is een echte studio met een zee van ruimte vergeleken met onze slaapkamer in Fuseta. Bedbank om op te zitten, kleine eettafel, dito keuken met twee kookplaten, koelkast, vaatwasser, magnetron, waterkoker, kortom aardig compleet. Aparte slaapkamer en een badkamer waarin de doucheruimte afgesloten kan worden van de rest. De maat van de baddoeken moet ik nog even bekijken 😉 Het uitzicht is prima, grote graspartij, klein zwembad, fruitbomen, waar we sinaasappels kunnen rapen. Eén ding is minder: er is een man met een grasmaaier bezig, zo een met een steel die zoveel kabaal maakt (grastrimmer?). Na zo’n drie kwartier houdt hij ermee op, maar we zien dat er tussen de bomen nog veel lang gras staat, dus die komt morgen vast terug. Gerda stelt terecht dat ze hier voor haar rust komt en de vogels wil horen. Wat te doen? We besluiten om een mail te sturen aan de eigenaren met de vraag of dit de komende dagen zo doorgaat, met een ondertoon van ‘als dat zo is, vertrekken we’, waar we natuurlijk geen zin in hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De enige andere gasten zijn een Nederlands(!) stel, die boven ons op de eerste en enige verdieping zitten. De man kwam aan het eind van de middag hier dichtbij onze studio in de zon zitten, maar zocht geen contact. Fijn. 

Er komt reactie op onze mail, waarin staat dat onderhoud regelmatig gepleegd moet worden, waar niemand het mee oneens zal zijn. We hebben aangegeven welke tijden wij als regel van huis zijn en of we gewaarschuwd kunnen worden wanneer de maaier op andere uren aan de gang gaat.
Wat zullen ze ons een zeikerds vinden.
Het was even 18° vandaag.
Morgen meer!