De storm. In windkracht kan ik niet aangeven hoe heftig, wel in termen van wat er gebeurde en hoe wij het ervoeren.

De hele bus stond te schudden, zo erg dat ik soms dacht, hij zal toch niet omvallen? We hadden gepland om boven te slapen en ik dacht: Riet niks aan de hand, gaat allemaal goed. Als kind vond ik het altijd heerlijk als het stormde, hoe harder hoe beter. Zeker als ik veilig in mijn bed lag en wist dat me niks kon gebeuren. Ik hou nog steeds van storm. Bovendien ben ik een makkelijke slaapster, dus ik voorzag weinig problemen.

Tot Gerda begon over het tentdoek dat zou kunnen scheuren. Daar had ik nog geen seconde over nagedacht. Daarna had ze het nog over waar de wind vandaan kwam en of we dan in het water van het overgelopen meer zouden komen te staan. Toen begon het toch een beetje aan me te vreten. Ik weet uit ervaring dat het met een auto als de onze moeilijk wegrijden kan zijn vanaf een drassig grasland. 

Ter gelegenheid van een bezoek aan mijn moeder in Terneuzen had ik bedacht om het nuttige met het aangename te verenigen. Zo stond ik op een prachtige plek midden in de polder. Helaas regende het de hele nacht en de volgende ochtend draaide ik mezelf steeds dieper het weiland in. Uiteindelijk heeft de boer me er met zijn tractor uitgesleept.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat ook een rol speelde was natuurlijk dat de klok ineens 2 uur vooruit moest worden gezet, zodat we twee uur eerder dan normaal in bed lagen. Nou ja…ik dan. Gerda had de hoop al opgegeven en zat beneden te lezen.

Het vervelende was ook dat er geen alternatief was, zoals het dak laten zakken en beneden slapen. Ik was het met Ger eens dat het een groot risico zou zijn om onder deze omstandigheden het dak omlaag te doen. 

Het is goed gekomen. Geen gescheurd doek en het meer had z’n grenzen niet verlegd. We  hebben nog geslapen. Gerda wat minder dan ik.

Om te voorkomen dat we weer mensen aan de deur krijgen, vertrekken we vroeg zonder te ontbijten. Dat is dan weer het fijne van de auto, we kunnen zomaar ergens stoppen en gaan eten. Na de eerste 20 km. knapt het wegdek op en wordt het een ‘gewone’ slechte weg.

Het is zwaar bewolkt en de stofslierten van de auto’s vegen prachtig langs de moslimbegraafplaatsen, die in het gedempte licht met hun torens op kleurloze spooksteden lijken. 

Het landschap is woestijn van het soort dat op een laag duinlandschap lijkt. De Wolgadelta, die eindeloos groot lijkt, hebben we definitief achter ons gelaten.

In de loop van de middag rijden we voor het eerst in de vierde versnelling; Atyrau gaan we vandaag niet halen. Dus nog geen simkaart.

We slaan af naar een dorp, aan de rand van de Kaspische Zee, waarbij een bord staat dat dit ‘Border Zone’ is. Het is één van die ontheemde dorpen hier. De toegangswegen hebben asfalt, maar alle staten zijn onverhard. De huizen, die alleen begane grond hebben, staan los van elkaar in het zand. Ze lijken totaal verlaten; niemand scharrelt er omheen. De dorpsbewoners lopen op straat met mondkapjes voor. 

Niks aan de hand verder, niemand valt ons lastig of doet vervelend.

Zoals overal lopen de koeien, schapen, geiten en kamelen niet alleen vrij in het land, maar ook in het dorp. Alleen de paarden komen daar niet. Het is wel geestig om te zien hoe dieren en mensen aan elkaar gewend zijn. Nou nog even maken dat die kamelen ophouden met hun geschreeuw. Wat een aanstellers. 

Ineens zie ik een schaap raar tegen een golfplaten schutting aanhangen, onbeweeglijk. Dit is niet gezond en ik zeg: “Ger, dat schaap daar gaat dood”.

Na een half uur beweegt het wat, zakt bijna door z’n achterpoten, maar blijft overeind. Andere schapen die er langs lopen, kijken er niet naar op of om. Ook mensen niet. Ik begrijp het wel, hier is dat aan de orde van de dag. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ikzelf ben opgevoed met kippen die mijn vader met de bijl de kop afhakte, varkens die bij ons achter het huis werden geslacht, mijn konijn dat we met Kerst opaten en de net geboren jonge katjes die door mijn vader door de plee werden gespoeld, terwijl ik belangstellend toekeek. 

Weer een tijd later ligt het schaap als een stoffige hoop aan de kant van de weg. Als het niet al dood is, kan het niet lang meer duren. Daarna gebeurt het wonder. Ik kijk uit het raam en raad wat: het dier staat weer op z’n poten, onbeweeglijk, maar toch. Een half uur later is het verdwenen!