Maandag 10 juni 2019

Een meter of 30 bij ons vandaan staat een vreselijk smerige bus, een flinke slag groter dan de onze. Dat ie ooit wit was, kan je nog zien, maar behalve smerig zit alles onder de roest. Voor de ramen, bij wijze van blindering, uit elkaar gehaalde kartonnen dozen en vieze, gescheurde lappen. Ik moet er niet aan denken om in dat ding te leven. “Kijk, uit die bus komt iemand met een groot dienblad met eten”, zegt Ger, “ze gaan buiten ontbijten”. Nou, echte diehards; veel warmer dan een graad of 12 zal het niet zijn. Ik moet me omdraaien om hen te zien. De één heeft pikzwart haar, is een beetje een Indisch type en draagt een kleurige blouse boven een knalgele, wijde broek. De ander is eng wit en onopvallend gekleed in onbestemde kleuren. Ze spreiden een zwarte deken uit op het ochtendgras en ik ga weer gewoon zitten om me aan mijn eigen bezigheden te wijden. “Het zijn twee mannen”, gaat Ger verder en “oh ze beginnen te zoenen.” Alsmaar omdraaien is me vermoeiend, maar Gerda houdt me op de hoogte: “Ze strelen nu elkaars blote ruggen en die ene trekt z’n T-shirt uit, Jezus wat is die wit!” Verder dan dat komt het niet, lijkt me verstandig, hoewel ik niet weet wat in Schotland de geldende mores zijn. Bovendien hebben ze die gore bus nog. Wat een emoties alweer bij het ontbijt! 

Gerda is vanochtend al op vogeljacht gegaan, was een soort verdwaald en kwam terug met twee zeiknatte poten; tot haar enkels in het moeras gezakt. Ze heeft de zwarte zeekoet gezien en waarschijnlijk de kuifaalscholver. Dat laatste checkt ze even bij een paar vogelaars die hier rondlopen. Klopt! Dat is natuurlijk heel leuk en nu gaan we samen de tegenover ons liggende heuvel op, zodat ook ik de rotsen kan zien waar de zeekoeten nestelen. Echt mooi om te zien: de fel witte vlekken op hun vleugels en dan, als ze in een holte van de rots gaan uitrusten, hun knalrode poten. Vogel van de dag! De kuifaalscholvers zitten in zee op een paar rotspuntjes. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We nemen de noordelijke kustroute over de B869 naar Unapool. Garmin snapt er niks van en wij daardoor op een splitsing ook niet. Gelukkig is er een Schot, die wat op zijn erf aan het rommelen is en volgens Gerda om een praatje verlegen zat. Honderd meter terug om de juiste weg op te pikken. De route is lastig rijden: de smalle en kronkelende weg daalt en stijgt veel, zodat je tegenliggers niet aan ziet komen en ondanks de vele ‘passing places’ regelmatig centimeter voor centimeter met ingeklapte spiegels langs elkaar heen moet schuiven. Eén keer zelfs stapt Gerda uit om de tegenligger te helpen met ver genoeg opzij gaan, zodat we elkaar kunnen passeren. Het is een man alleen in een VW-bus en wij kennen het probleem: bij het achteruitrijden, zie je bijna niks. Toch zijn er mensen, die er geen probleem in zien om zo’n uitwijkstrookje als parkeerplek te gebruiken. Eén ding is zeker: niemand appt achter het stuur. 

Het landschap van vandaag vinden we minder mooi dan dat van gisteren op de heenroute. Links en rechts vol meertjes, altijd goed, maar de heuvels staan ons niet aan. Het zijn van die, hoe moet ik het noemen, bultige exemplaren, begroeid met gras en andere lage planten, en daar tussendoor steken overal stukken rots uit. Ik moet altijd denken aan puisten of zo. Een wrattenlandschap, dat is het en voor ons oninteressant. Ik zal er een foto van maken. Trouwens, het komt in veel landen voor. Vijf prachtige damherten maken weer wat goed. Later zie ik op de kaart dat een eind verder naar het Noorden Cape Wrath ligt!

In Drumbeg is een ontzettend leuke dorpswinkel, wit en lila geschilderd. Groente en fruit zijn ondergebracht in een apart huisje ernaast, waarbij een paar lila tafels en stoelen staan voor de koffiedrinkers en heel veel hoge, wilde bloemen. Klein en kneuterig, maar erg leuk gedaan. “En weer een mooie man”, constateert Ger. Zijn vrouw vraagt of we naar het Noorden gaan en wijst ons op Sandwood; een strand met een walvisgeraamte, begrijpen we. 

Na Scourie willen we de Noordwestpunt in: Ardmore Point, de gehuchten Fanagmore (voor minder doen ze het niet) en Foindle. Proberen of we er ergens kunnen overnachten. Wat niet op de kaart staat, is een zijwegje naar ‘The Shorehouse’ en Handa Island. Op de kaart staat bij dat eiland een vogel getekend. Maar eens kijken dan. Het is een baai met kleine eilanden en dan dat grotere met die vogels, waar boten naar toe gaan. Je kan er een wandeling maken en verschillende vogels zien, waaronder papegaaiduikers. Tarbet heet het hier. Op de parkeerplaats direct aan het water staat ‘No overnight parking’. Iets terug, langs de aanrijroute zijn hoge parkeerplaatsen, met mooi uitzicht op het water, ook prima: wij staan. Niet voor lang. Lopend naar beneden, zien we verscholen achter de andere geparkeerde auto’s hetzelfde verbodsbord staan. Jammer. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder wordt het nergens wat en we nemen de doorgaande route weer op naar Laxford Bridge. Daar is wel wat met uitzicht voor de nacht, alleen vrij dicht langs de weg. Onthouden, terwijl we nog even doorsteken naar Rhiconich. Daar is ook niks, dus wordt het Laxford Bridge, waar we na een droge, niet zonnige dag de avond en de getijdenbewegingen beleven aan het gelijknamige Loch. Qua vogels niet echt spectaculair. 

Nog even over DNA en zo. Dat manipuleren gaat natuurlijk wel komen, ook bij de mens. De stukken die bijv. ziektes veroorzaken, knippen ze er uit en je gaat gewoon verder met je leven. De bijbel heeft gelijk, we krijgen het eeuwige leven, alleen hoef je er niet meer dood voor te gaan. Er is genoeg voorhanden: robotisering, kloneren, DNA-behandelingen. Wat ik me afvraag is of mensen op aarde nog nageslacht zullen krijgen als iedereen het eeuwige leven heeft. Dan wordt het wel erg vol. Gelukkig zijn er andere planeten, er is nog een heelal (of meerdere) om te vullen! 

En wat betreft lichamelijke ongemakken: mijn dikke oog is weer dun.