WROEGING

Zaterdag 18 mei 2024

Het mooiste beeld van gisteravond was wel oma, die helemaal in het zwart gekleed met een heel groot mes in haar hand op onze auto afkwam. Even groeten en daarna ging ze met nog twee familieleden kardoenstengels oogsten, want zo heet de plant, die we eerder kregen aangeboden en uiterlijk op rabarber lijkt. En over familie gesproken: het is familie van de artisjok, die ik zelf veel lekkerder vind. 

Om bijna half 9 arriveert en een auto met bezoek voor de familie. “OMG”, zeg ik tegen Gerda, “die krijgen we straks ook bij de auto”. Gerda denkt dat het zo’n vaart niet zal lopen….túúrlijk wel! Klop klop, twee vrouwen, waarvan er één Engels spreekt. Of we een welkomsttheetje komen drinken. Nee, dank u, heel vriendelijk, maar we zijn moe. Ze accepteert het, maar ik heb de indruk dat ze niet echt blij wordt van onze reactie. 

Dit alles roept bij mij de vraag op of wij nou zo verkeerd bezig zijn. In andere landen in het Midden Oosten en in Noord Afrika hebben we dit soort gastvrijheid vaak meegemaakt, hoewel niet altijd in zo’n extreme vorm als hier. Maar toch ook met theedrinken, soms eten, t/m het bezoeken van het graf van de vader. Zo doen wij ons best om ‘het spel’ van hun cultuur mee te spelen. Kan je van de inwoners van die landen wat zelfreflectie vragen, zodat ze misschien denken ‘laten we die vrouwen na het welkom met de thee even met rust laten’. Want deze kok kon ons heel goed het verschil in (familie)cultuur uitleggen tussen bijv. Denemarken en Turkije. Of moeten wij, omdat we er nu eenmaal zelf voor kiezen om in zo’n land te reizen, over onze eigen grenzen heengaan om ons aan te passen? Of …gaan we mee zolang het ons lukt en past om dat te doen, maar geven we wel onze grenzen aan op het moment dat het teveel wordt? Volgen jullie het nog? 

E.e.a. gaat ook zover dat ik nauwelijks een wijntje durf te drinken in de bus. De fles gaat na het inschenken terug in de koelkast en als er iemand de auto nadert, verstop ik mijn glas. 

Ik heb te weinig geslapen, het hele gebeuren hier speelde nog in mijn hoofd. Gerda staat om 6 uur op. We besluiten om ons te wassen, aan te kleden en dan: dak naar beneden en vertrekken. We stoppen na een poosje rijden wel ergens om op ons gemak te ontbijten en de auto op orde te brengen. Wat hier achter zit, is de angst dat we een herhaling zullen krijgen van gisteravond: ook al zeggen we dat we zelf ontbijt maken, staan ze toch aan de deur met koffie, thee en wat dies meer zij.

De bloemen tussen het graan

Beetje opgedroogd zout..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om een uur of zeven, half 8 is het zover, we zijn er klaar voor. Alleen tot onze grote verbazing is er bij geen van de huizen een teken van leven te bespeuren. Ger zegt: “Ik keer de auto even, als ze dat horen, reageren ze wel”. Niet dus, wat te doen? We vinden dat we hen gedag moeten zeggen, nogmaals bedanken en we hebben nog een klein presentje in de vorm van een sleutelhanger met klompjes. De poort is open, we lopen naar de achterkant van het huis van de kok, waar we gisteren theedronken. De deur is nog dicht, alle slippers en schoenen staan keurig buiten. Het is doodstil. 

Lang verhaal kort: we doen iets, wat we heel moeilijk vinden: wegrijden, na de sleutelhanger op de theetafel te hebben gelegd. Alternatief: wachten tot ze wakker zijn. De eerste kilometer is het ergst, want dan zijn we nog in zicht, we stelden ons zelfs allebei voor, zo bleek later, dat hij ons achterna zou komen rijden met zijn auto. Zodra we uit zicht zijn, valt er wat spanning weg, maar tijdens de eerste 5 kilometer staan we nog twee keer op het punt om terug te keren, toch blijven we bij ons besluit. 

We willen graag het immens grote (op de kaart) zoutmeer zien, Tuz Gölü en daarom rijden we naar  Yavsan Tuzlasi, pal aan het water, beter gezegd, het zout. Onderweg veel mooie paarse bloemen in het land, mensen die knielend op de aarde onduidelijke werkzaamheden verrichten en vliegende  kevertjes, die het vooral op Gerda hebben voorzien en ook graag in de auto zijn.

Hier hield het even op!

Wat groeit en bloeit..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we vol verwachting de laatste honderden meters naar het zoutmeer willen afleggen, worden we stilgezet door een bewaker, die ons vertelt dat dit privéterrein is van een bedrijf. Vrachtwagens rijden af en aan. Waar moeten we dan naar toe om het meer te zien, vragen we. “Toerist: Eskil en Sereflikoçhisar”, is het antwoord. Omkeren. 

De rit naar Eskil voegt niks toe, alles is plat, verdord, fantasieloze bouw in armoedige gehuchten, geen zoutmeer te zien hoewel op de kaart de weg door het meer heen loopt. Ja, een enkel kleurloos plasje met een eilandje wit, te ver weg om te fotograferen. Het is 25,5°. 

Eskil: geen zoutmeer, geen wijn in de winkel. Voor een extra fles fijn zou ik nog wel op zoek gaan, maar het zoutmeer kan me gestolen worden; daar zijn we nu al de hele ochtend mee bezig over, dat schreef is nog niet, abominabel slechte pothole-wegen.

We gaan een camping zoeken, kleren wassen. Gerda ziet enkele campings, één ervan met wasmachine, tien minuten terug rijden. Geen drama, maar verderop is ook wat, bij een riviertje, een uur rijden. Die wordt het. We hadden de route wat anders ingeschat en komen zuidelijker uit dan gedacht. Prettige bijkomstigheid is dat we zicht krijgen op een hoge, met sneeuw bedekte berg, de Hasan Dagi, 3268 meter.

Tussen Selime en Güzelyurt moeten we een afslag nemen voor de laatste kilometers naar de camping. De weg wordt smaller, slechter en gaat een dorpje in op een manier waarvan elke toerist wat zenuwachtig zou worden, heftig dalen en stijgend. Op het laatst gaat het gewoon niet verder, we worden linksaf gestuurd op een soort voetpad dat steil de diepte in duikt! We passen er niet eens op. Gelukkig kunnen we nog ergens omdraaien en dan wegwezen hier.

En hier komen we….

…terecht!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zijn de gewone weg nog niet op of er komen ons twee vrij grote Duitse campers tegemoet, van het stoere soort. Gerda gaat ernaar toe en vertelt dat ze onze route niet moeten nemen, want daar zouden zij helemaal vastlopen. Ze nemen een andere route dan wij en nieuwsgierig volgen we. Hun wegje is ook heftig, ook steil en we zien hen vaak aarzelen. Maar als zij het kunnen, gaan wij ook en zo komen we terecht op een mooie rustige plek aan de rivier, inderdaad. De camping is er intussen mee gestopt, er staat nog een oud toiletgebouwtje. 

Fijne plek, wat uit de buurt van de Duitsers, die honden hebben. 

Menu van de dag: roerbak gehakt, paprika, ui, knoflook, courgette, blik tomaten. Kaas na.

Vogel van de dag: we hadden wel wat anders te doen! We worden dagelijks omringd door vele soorten leeuweriken, alleen is het volgen Ger bijna onmogelijk om die allemaal correct te determineren. 

Ik zeg tegen Ger: “We kunnen ook doorstomen naar de grens met Armenië en Georgië, dat was uiteindelijk ons doel. Daarna, of we die landen nou ingaan of niet, rustig onze terugrit door Turkije plannen, in plaats van nu als kippen zonder kop hier rond te dwalen”. 

De nadruk ligt nu, door de politieke toestanden in die andere landen, meer op Turkije dan we gepland hadden. 

We gaan het zien. Eerst maar eens de berg opkomen morgen.

Bereik is slecht, als de foto’s teveel zijn, volgen die morgen.

 

 

 

 

 

 

6 thoughts on “WROEGING

  1. Dan heb ik het toch een stuk rustiger. Naast mij staat een alleenreizende Zwitserse dame in een volkswagen California. Tenminste, de auto dan. De dame in kwestie komt net terug van 100 kilometer fietsen/geocachen en na een snelle plasbeurt vertrekt ze meteen weer om nog wat kilometers te fietsen. We houden het bij 5 minuten kletsen en dan duik ik mijn boek weer in. Heerlijk rustig!

  2. Lastig en herkenbaar die innerlijke strijd rond de keuze mensen niet te beledigen en teleur te stellen of voor jezelf te kiezen. Er komt nu vast weer een voortvarender en bevredigender hoofdstuk in jullie reis.
    Slim om achter die Duitsers aan te hobbelen om te zien wat mogelijk is.
    Groet!

  3. I think you should accept their hospitality to a degree, and be firm in your intentions to say thank you we’ve got other plans. It’s a delicate topic but they should understand that you appreciate your privacy.
    With regard to Georgia, I would not risk it. A lot of violence and unrest at the moment.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website